Utwór "3 w nocy w Międzyzdrojach" autorstwa kolektywu SB Maffija, pochodzący z albumu Hotel Maffija 3 wydanego 11 sierpnia 2023 roku, zanurza słuchacza w dekadencki, lecz jednocześnie refleksyjny obraz nocnego życia raperów. Już początkowe wersy wprowadzają w atmosferę chaosu i braku prywatności: "Trzecia w nocy i ktoś dzwoni domofonem, boję się, bo każdy mój znajomy zna tu kod". To poczucie ciągłej dostępności i zacierania granic między publicznym a prywatnym życiem jest kluczowe dla zrozumienia narracji. Podłoga klejąca się od kodeiny ("Podłoga mi klei się od codeine, bo było tu pół miasta jeszcze wczoraj") od razu sygnalizuje obecność używek i intensywność imprezowego trybu życia, gdzie dom staje się niczym otwarty klub, przez który przewija się "pół miasta".

Zbliżająca się podróż do Międzyzdrojów ("Pora się pakować, jutro w Międzyzdrojach będę") nie jawi się jako ucieczka od tego stylu, lecz raczej jego kontynuacja, przeniesienie w inną, wakacyjną scenerię. Międzyzdroje, jako popularny kurort, stanowią idealne tło dla eskapistycznego i hedonistycznego celebrowania sukcesu. Sama fraza "Chcesz mnie pocałować, ale jesteś w błędzie, Jeśli myślisz, że zdobędziesz mnie jak mi na głowę wejdziesz" ujawnia powierzchowność relacji i cynizm podmiotu lirycznego wobec prób nawiązania głębszej więzi.

W kolejnej zwrotce White 2115, jeden z wykonawców utworu, kreśli portret rapera, który pomimo znajomości "miłości ksiąg od deski do deski", ma słabość do "przepięknych, lecz nieźle jebniętych dziewczyn". To podkreśla paradoks – niby doświadczony w sprawach sercowych, a jednak wciąż ulegający destrukcyjnym wzorcom. Obraz "na podjeździe auta kolorowe jak Skittlesy" oraz stwierdzenie "dla każdej bad bitch mój dom to Airbnb" symbolizują bogactwo, przepych i otwartość na przelotne znajomości, gdzie luksus staje się tłem dla ciągłej rotacji gości i partnerek.

Intrygującym elementem jest fragment zaśpiewany przez Mario: "Taka nietypowa prośba, powiedz mi jak do Michała mogę dostać się, Wiem który to jego domek, ale teraz nie wiem jak mam obejść się". Michał to prawdopodobnie Michał Matczak, czyli Mata, który również pojawia się w tym utworze. Ta autotematyczna gra, gdzie jeden artysta z kolektywu odnosi się do drugiego w tekście, dodaje piosence metapoziomu, sugerując intymne, wewnętrzne rozmowy i zależności wewnątrz SBM Maffiji. Werset "Tańczę z nią, jest 3 w nocy, ale bodyguard is always sober" zdradza poczucie ciągłego zagrożenia lub konieczność zachowania kontroli, nawet w środku imprezowego szału. Metaforyczne sprawdzenie dziewczyny "jakby nosiła materiały wybuchowe" wzmacnia obraz ostrożności i dystansu emocjonalnego.

Późniejsze wersy, autorstwa Wyguśa, przynoszą odrobinę melancholii i nierealnych obietnic: "Dzięki, że tu jesteś i czekasz pod bramą, Może kiedyś przyjdę i zwiedzisz mój salon". Powtarzające się "Czekaj na mnie proszę" staje się refrenem niespełnionych nadziei, porównując oczekiwanie do "emeryta na rentę" czy "pierścionka na rękę", z gorzkim dodatkiem "jak suka na komendę". Te porównania tworzą obraz artysty, który, mimo świadomości wpływu na innych, wciąż pozostaje poza zasięgiem, obiecując coś, co może nigdy się nie ziści, lub świadomie utrzymując dystans.

Zwrotka WoLi wraca do tematu wielu kobiet i selektywnego zainteresowania: "Jest tu parę innych suk, parę dup lecz żadną ona". Pojawia się tu konkretna, wyjątkowa kobieta, której widok "przed domem widzę BMW, proszę Boga by nie była to ona" budzi niepokój. Ta ona jest prawdopodobnie tą, która ma moc naruszyć skorupę obojętności, a podmiot liryczny boi się jej wpływu, świadom "licznika poranionych dup", który "przekroczył próg po kilku wieczorach".

Ostatnia zwrotka, wykonana przez Sloweza i Wyguśa, dotyka tematu płytkich prób nawiązania kontaktu w dobie cyfrowej: "Zrobiła mi fotę w restauracji, ale wyszedłem niemrawy na niej, Chciałem zjeść śniadanie, ona przyszła z innym planem". Odrzucenie "załatwiania tego na odległość" i wysyłania zdjęć przez DM ("Wcale mnie nie jara nawet nie widziałem Ciebie tam") sugeruje zmęczenie wirtualną, nieautentyczną komunikacją i poszukiwanie czegoś więcej, a jednocześnie niemożność znalezienia tego w obecnym trybie życia. Piosenka, poprzez powtórzenia refrenu, zatacza koło, odzwierciedlając cykliczność hedonistycznego stylu życia, z którego trudno się wyrwać, nawet w odległych Międzyzdrojach. Jest to swego rodzaju manifest życia pełnego sprzeczności – luksusu i pustki, bliskości i dystansu, szczerości i gry pozorów.