Interpretacja Kochałam pana - Sanah & Anna Maria Jopek

„Kochałam pana” w wykonaniu Sanah i Anny Marii Jopek to utwór, który stanowi poruszającą interpretację klasycznego wiersza Agnieszki Osieckiej. Piosenka ukazała się 30 stycznia 2025 roku i jest częścią szerszego projektu Sanah, w którym artystka mierzy się z twórczością wybitnych polskich poetów, zapraszając do współpracy cenionych muzyków. Anna Maria Jopek dołączyła do tego grona, co dla Sanah było spełnieniem marzeń i inspiracją z czasów szkolnych. Sama Sanah w mediach społecznościowych wyraziła wdzięczność, pisząc: „Anna Maria Jopek i Agnieszka Osiecka nie mogłabym prosić o więcej! Ania to moja inspiracja już z czasów szkolnych, nawet się na korytarzu minęłyśmy kiedyś w teatrze i marzyło mi się, żeby podejść, ale odwagi było brak. Dziś śpiewamy razem i dziękuję dziękuję, dziękuję za to”.

Tekst Agnieszki Osieckiej to głęboko nostalgiczna i pełna emocji refleksja nad przemijającą miłością. Podmiot liryczny wspomina uczucie, które, choć minęło, wciąż pozostawia w niej ślad. Rozpoczyna od konstatacji: „Kochałam pana jedną chwilę, kochałam pana, gdzieś z ukrycia, kochałam pana nie najmilej, nie słychać było serca bicia.” Te słowa malują obraz miłości, która była efemeryczna, skrywana i być może naznaczona pewnym cierpieniem lub brakiem pełni. To uczucie nie było głośne, wręcz przeciwnie – było tak ciche, że „nie słychać było serca bicia”, co może symbolizować jego ukryty charakter lub brak gwałtowności, typowej dla miłosnych uniesień.

Dalsze strofy pogłębiają poczucie niedopowiedzenia i wewnętrznego doświadczenia: „Pomysłu na to mi zabrakło, kochałam pana, siedząc w kącie, milczało o nas całe Nakło i Paryż milczał, i Bóg Ojciec.” To metafora samotności w przeżywaniu uczucia, które nie zostało dostrzeżone ani skomentowane przez świat zewnętrzny – ani przez bliskie otoczenie (Nakło), ani przez symboliczne, romantyczne miejsca (Paryż), ani nawet przez wyższą siłę. Cisza ta podkreśla intymność i być może jednostronność tej miłości.

Refren jest kluczowy dla zrozumienia tonu i przesłania utworu: „Kochałam pana może nie tak, jak chłopcy lubią być kochani, i może był w tym jakiś nietakt, że świat się wtedy nie zawalił.” Podmiot liryczny przyznaje, że jej miłość odbiegała od idealizowanych, dramatycznych wizji romantycznych. Nie była to miłość, która burzyłaby świat, wywoływała wielkie tragedie czy rewolucje. Jest w tym zdaniu subtelna ironia – niemal przeprosiny za to, że jej uczucie było zbyt „zwykłe”, aby świat zareagował na nie w spektakularny sposób. Ten „nietakt” to w rzeczywistości odrzucenie ckliwych klisz, ukazujące miłość w jej bardziej przyziemnym, choć wciąż głębokim wymiarze.

Wiersz Osieckiej nie jest dramatyczną rozpaczą, lecz spokojnym pogodzeniem się z losem. Potwierdzają to słowa: „Mój mąż przez pana się nie strzelał, nie wstrzymał biegu wóz i zwykła była ta niedziela, gdy zniknął pan wśród lip czy brzóz.” Życie toczyło się dalej, bez dramatycznych konsekwencji dla otoczenia. Miłość ta, choć znacząca dla podmiotu lirycznego, nie zakłóciła porządku świata, co tylko wzmacnia poczucie jej indywidualnego i wewnętrznego charakteru.

Zwieńczenie utworu przynosi nutę nadziei i samostanowienia: „Zobaczysz, jeszcze z tego wybrnę, nie będzie dziury w niebie, pamięć - jak szybę - wytrę... Niech no tylko przyjdę do siebie.” To deklaracja siły i determinacji, by uporać się z przeszłością. Podmiot liryczny wyraża wolę wymazania bólu z pamięci, niczym brudu z szyby, i powrotu do równowagi. Podkreśla to proces uzdrawiania, który jest możliwy, mimo głębokich przeżyć. To przesłanie akceptacji i dalszej drogi, nie zaś pogrążania się w rozpamiętywaniu.

Muzyczna interpretacja Sanah i Anny Marii Jopek dodaje tym słowom dodatkowej głębi. Ich głosy, choć różne, pięknie się uzupełniają, tworząc nastrojową balladę, która w doskonały sposób oddaje melancholijny ton wiersza. Minimalistyczna, ale bogata aranżacja z udziałem wybitnych muzyków, takich jak Robert Kubiszyn (kontrabas, ukulele, klawisze), Dawid Lubowicz (skrzypce, skrzypce barokowe), Paweł Tomaszewski (fortepian) i Paweł Dobrowolski (perkusja), podkreśla delikatność i kruchość opowiadanej historii. Utwór ten stanowi piękny hołd dla twórczości Agnieszki Osieckiej, ukazując jej uniwersalność i ponadczasowość w nowym, współczesnym wydaniu.