Interpretacja Boję się - Romeo i Julia

Piosenka „Boję się” z musicalu „Romeo i Julia” Teatru Studio Buffo stanowi niezwykle poruszające studium lęku, nadziei i bezgranicznej miłości, widzianej oczami tytułowej Julii w obliczu ostatecznej desperacji. Polski musical, którego światowa premiera odbyła się 8 października 2004 roku w Hali Widowiskowej Torwar w Warszawie, pod reżyserią i choreografią Janusza Józefowicza oraz z muzyką Janusza Stokłosy, zyskał uznanie za nowoczesne podejście do szekspirowskiego dramatu. Tekst piosenki, stworzony przez Jana Wermera, doskonale oddaje wewnętrzne zmagania młodej bohaterki.

Otwierające wersy „Boję się! Choć wiem, że zbudzę się za dnia, lecz Boję się! W podziemiach być, gdzie zimny mrok ogarnie mnie” natychmiast wprowadzają w świat Julii, która staje na progu dramatycznej decyzji – przyjęcia eliksiru mającego ją uśpić, pozorując śmierć. Jej strach nie jest jednak prostą obawą przed ciemnością czy samotnością; to egzystencjalny lęk przed przekroczeniem granicy życia i śmierci, nawet jeśli jest to zaplanowany krok. To odzwierciedla ponadczasowy temat miłości dwojga młodych ludzi, którzy nie umieją odnaleźć porozumienia ze światem dorosłych, jak podkreślono w opisach musicalu, co potęguje jej poczucie osamotnienia w obliczu tak przerażającej perspektywy.

Dalej Julia zadaje kluczowe pytania: „Czy miłość tam silniejsza jest niż ludzka śmierć? Czy zdoła przezwyciężyć smutku cień, że tyle krwi przelano?”. Te refleksje ukazują głębokie wątpliwości dotyczące sensu ich walki i ofiar, które już zostały poniesione w imię zakazanego uczucia. Strach staje się „złym przeczuciem”, a nadzieja na ratunek słabnie, gdy bohaterka wyraża nieufność nawet wobec duchownego: „Bo nawet ksiądz pobłądzić mógł, pomylić się / I chocia\u017c zna modlitwy sens, wie czym jest grzech / Czy wie, jak uratować nas, czy wie, Jak wyrwać nas z rozpaczy?”. To dramat pokoleń rodziców i dzieci, którzy nie umieją ze sobą rozmawiać, gdzie nawet autorytety zawodzą, pozostawiając młodych na pastwę losu i własnych, często tragicznych, wyborów.

Mimo narastającego lęku, miłość do Romea pozostaje dla Julii jedynym światłem. „Mój kochany! Nie wiemy dokąd nas szaleństwo gna - Wygnaniem los ukarał ciebie, a ja poślubiam smutek, [...] Lecz dobrze wiem, gdy znów ujrzę cię Światło rozjaśni mrok” – te słowa ukazują jej świadomość tragicznej sytuacji (wygnanie Romea), ale jednocześnie niezłomną wiarę, że ponowne spotkanie z ukochanym jest jedyną siłą zdolną rozproszyć ciemność i rozpacz. To młodzieńcza bezkompromisowa miłość napotykająca bezwzględność komercyjnego świata rodziców, co sprawia, że ich uczucie staje się aktem buntu i desperackiej próby zachowania autentyczności.

Wermer poprzez tekst piosenki nie tylko oddaje emocje, ale także stawia pytanie o rolę samego strachu: „A może lęk przed krokiem złym ostrzegać ma? Przed błędem mnie ochronić, zmienić plan, Gdy los chce nam odebrać to, co dał A w zamian dać samotność...”. Czy lęk jest wyłącznie destrukcyjny, czy może stanowi wewnętrzny sygnał ostrzegawczy przed nieodwracalnym krokiem? Ta ambiwalencja wzmacnia dramaturgię utworu, ukazując Julię jako postać głęboko świadomą konsekwencji. Ostatecznie jednak, miłość zwycięża wątpliwości: „Miłością los obdarzył ciebie i mnie, Na zawsze!”.

Kulminacja następuje w ostatnich zwrotkach, gdzie strach ustępuje miejsca determinacji i bezwarunkowej wierności. „Mój Romeo! Choć idzie za mną smutek, jak zły cień, On zniknie tak, jak noc, ja wiem- Światło rozjaśni mrok! [...] Promieniał będzie świt, gdy ja i ty Zdołamy już pokonać lęk i łzy- Miłością!” Julia przemienia swój lęk w siłę, wierząc, że wspólnie z Romeem są w stanie przezwyciężyć wszelkie przeciwności. Jej ostatnie słowa „Ja wiem, że muszę przezwyciężyć strach, Przed nami będzie cały świat, Gdzie ty, tam pójdę ja! Kocham cię...” są manifestacją bezgranicznego oddania i przekonania, że prawdziwa miłość ma szansę przetrwać w niesprzyjających warunkach.

Piosenka „Boję się” w wykonaniu musicalu „Romeo i Julia” to nie tylko lament nad tragicznym losem, ale przede wszystkim hymn o niezłomnej sile miłości, która potrafi przezwyciężyć najgłębsze lęki i prowadzi do ostatecznego wyboru – nawet jeśli jest nim bolesna decyzja o odejściu, by być z ukochanym. Jak podkreśla Studio Buffo w opisie musicalu, twórcy chcieli przedstawić zderzenie „tradycyjnego widowiska musicalowego z wirtualną scenografią wygenerowaną przez projekcje 3D i animacje na wodnych ekranach”, co miało na celu uwspółcześnienie historii. Dzięki temu Julia, choć osadzona w szekspirowskim kontekście, staje się symbolem współczesnego nastolatka, mierzącego się z trudnościami w porozumieniu z dorosłymi i broniącego swojego uczucia.