Interpretacja Grace - Rod Stewart

Rod Stewart interpretuje utwór „Grace”, poruszającą irlandzką balladę napisaną w 1985 roku przez braci Franka i Seána O'Mearę. Pieśń opowiada tragiczną, autentyczną historię miłości Grace Gifford i Josepha Mary’ego Plunketta, dwojga kochanków, których losy splatały się z Irlandzkim Powstaniem Wielkanocnym w 1916 roku. Plunkett, poeta, nacjonalista i jeden z sygnatariuszy Proklamacji Republiki Irlandzkiej, został skazany na śmierć za swoją rolę w powstaniu. Zaledwie na kilka godzin przed egzekucją, która miała odbyć się 4 maja 1916 roku, Joseph i Grace pobrali się w kaplicy więzienia Kilmainham Gaol w Dublinie. Ich ślub trwał zaledwie 15 minut, a siedem godzin później Plunkett został rozstrzelany.

Rod Stewart, znany ze swojej miłości do szkockiego klubu piłkarskiego Celtic FC, po raz pierwszy usłyszał „Grace” śpiewaną przez kibiców na finale Pucharu Szkocji i był głęboko poruszony tą historią. Postanowił nagrać ten utwór na swój 30. studyjny album, Blood Red Roses, wydany w 2018 roku. Stewart nazwał tę pieśń „jedną z najwspanialszych pieśni miłosnych, jakie kiedykolwiek napisano”. Przed nagraniem osobiście odwiedził więzienie Kilmainham Gaol i kaplicę, w której odbył się ślub, aby lepiej zrozumieć kontekst i oddać hołd tej historii. Mówił, że „nieregularne ściany i fakt, że Joseph był tak słaby, iż musiał siedzieć na krześle”, wywarły na nim ogromne wrażenie.

Tekst piosenki jest monologiem Josepha Plunketta, wygłaszanym w ostatnich godzinach jego życia, w celi więziennej. Rozpoczyna się słowami „As we gather in the chapel here in old Kilmainham Jail / I think about these past few weeks, oh will they say we've failed?” (Gdy zbieramy się w kaplicy tu, w starym więzieniu Kilmainham / Myślę o minionych tygodniach, och, czy powiedzą, że zawiedliśmy?). Ten początek od razu wprowadza w atmosferę uwięzienia i refleksji nad sensem walki o wolność, a także nad osobistym poświęceniem. Plunkett, wychowany w duchu patriotyzmu – „From our school days they have told us we must yearn for liberty” (Od szkolnych lat mówili nam, że musimy pragnąć wolności) – w obliczu rychłej śmierci wyznaje, że w tej ciemnej celi pragnie jedynie obecności ukochanej Grace: „Yet all I want in this dark place is to have you here with me”.

Refren to rozdzierająca serce prośba do Grace: „Oh Grace, just hold me in your arms and let this moment linger / They'll take me out at dawn and I will die / With all my love I place this wedding ring upon your finger / There won't be time to share our love for we must say goodbye” (Och, Grace, po prostu trzymaj mnie w ramionach i niech ta chwila trwa / Zabiorą mnie o świcie i umrę / Z całą moją miłością wkładam ten obrączkę na twój palec / Nie będzie czasu, by dzielić naszą miłość, bo musimy się pożegnać). Te słowa doskonale oddają tragizm i słodycz chwili, w której miłość i śmierć splatają się w jedno. Obrączka, symbol wieczności, zostaje nałożona w cieniu śmierci, podkreślając siłę uczucia, które przekracza granice życia.

W kolejnych zwrotkach Joseph wyjaśnia Grace motywy swojego zaangażowania: „Now I know it's hard for you my love to ever understand / The love I bare for these brave men, my love for this dear land / But when Pádraic called me to his side down in the GPO / I had to leave my own sick bed, to him I had to go” (Wiem, że trudno ci zrozumieć / Moja miłość do tych odważnych ludzi, moja miłość do tej drogiej ziemi / Ale kiedy Pádraic wezwał mnie do siebie w GPO / Musiałem opuścić moje chore łóżko, musiałem do niego pójść). Odniesienie do Pádraica Pearse’a i Głównego Urzędu Pocztowego (GPO) w Dublinie, centralnego punktu Powstania Wielkanocnego, wyraźnie osadza pieśń w historii. Joseph Plunkett, choć chorował na gruźlicę i przeszedł poważną operację, wziął udział w powstaniu, co świadczy o jego niezłomnym poświęceniu dla sprawy irlandzkiej niepodległości.

Ostatnia zwrotka jest szczególnie poruszająca: „Now as the dawn is breaking, my heart is breaking too / On this May morn as I walk out, my thoughts will be of you / And I'll write some words upon the wall so everyone will know / I loved so much that I could see his blood upon the rose” (Teraz, gdy wschodzi świt, moje serce również pęka / Tego majowego poranka, gdy wychodzę, moje myśli będą z tobą / I napiszę kilka słów na ścianie, aby wszyscy wiedzieli / Kochałem tak bardzo, że mogłem zobaczyć jego krew na róży). Fraza „jego krew na róży” to nawiązanie do wiersza samego Josepha Plunketta pod tytułem „I See His Blood Upon The Rose” (Widzę Jego Krew na Róży), co dodaje utworowi warstwy osobistego, poetyckiego wyrazu. Symbolizuje to poświęcenie i męczeństwo, które w oczach Plunketta stają się piękne i znaczące. Joseph Plunkett został rozstrzelany o świcie 4 maja. Grace Gifford nigdy więcej nie wyszła za mąż i spędziła resztę życia, poświęcając się sztuce i polityce, sama będąc uwięziona w Kilmainham Gaol podczas wojny domowej.

Rod Stewart opisał "Grace" jako piosenkę o miłości, która wydarzyła się w Irlandii podczas buntu, powstania przeciwko Anglikom w 1916 roku. Stwierdził, że jej wykonanie było dla niego emocjonalnym doświadczeniem, nazywając ją „prawdopodobnie najbardziej tragiczną pieśnią miłosną, jaką kiedykolwiek miał okazję zaśpiewać”. Jego wersja spotkała się również z kontrowersjami. Stewart twierdził, że BBC odmówiło mu wykonania „Grace” w radiu z powodu „irlandzkich, antyangielskich podtekstów”, co BBC z kolei zdementowało, twierdząc, że „żadne piosenki nie są zakazane w BBC”. Bez względu na kontrowersje, interpretacja Rod Stewarta przyczyniła się do zwiększenia globalnej popularności tej ballady, sprawiając, że historia Josepha i Grace rezonuje z nowymi pokoleniami słuchaczy. Podczas wywiadu w programie The Late Late Show w RTE w 2019 roku, Rod Stewart wzruszył się, gdy otrzymał od prowadzącego Ryana Tubridy'ego pierwsze wydanie tomiku poezji Josepha Mary'ego Plunketta. Spotkał się także z braćmi O'Meara, autorami utworu.

Piosenka ta jest świadectwem niezłomnej miłości w obliczu ostatecznej ofiary, a także głębokiego poświęcenia dla idei wolności. Jej ponadczasowy przekaz rezonuje z ludźmi na całym świecie, niezależnie od ich pochodzenia, przypominając o sile ludzkiego ducha i miłości, która trwa nawet po śmierci.