Interpretacja Pet Sematary - Rammstein

Rammstein, znany z bezkompromisowego industrialnego metalu i prowokujących tekstów, podjął się reinterpretacji utworu „Pet Sematary”, pierwotnie skomponowanego przez Dee Dee Ramone'a i Daniela Reya dla The Ramones w 1989 roku. Ta wersja jest wyjątkowa w ich dyskografii nie tylko dlatego, że jest to cover anglojęzycznej piosenki, ale również ze względu na okoliczności jej powstania i wykonania. Nie jest to studyjne nagranie, lecz żywa rejestracja z koncertu w Preussag Arena w Hanowerze z 1 czerwca 2001 roku, wydana później jako piąty utwór na singlu „Ich will”.

Interpretacja „Pet Sematary” w wykonaniu Rammstein nabiera dodatkowego wymiaru, biorąc pod uwagę tragiczną genezę. Utwór ten był hołdem dla Joeya Ramone'a, który zmarł w Wielkanoc 2001 roku. Flake Lorenz, klawiszowiec Rammstein, który niespodziewanie przejął główne partie wokalne w tej piosence, często rozpoczynał wykonanie słowami: „Ok, wir spielen ein Lied für euch und für Joey Ramone, der zu Ostern leider verstorben ist” („Ok, zagramy piosenkę dla was i dla Joeya Ramone'a, który niestety zmarł tej Wielkanocy”). To wprowadzenie od razu osadza piosenkę w kontekście żałoby i pożegnania, nadając jej melancholijny, choć wciąż mroczny ton.

Tekst piosenki, z jego makabrycznymi obrazami, idealnie wpasowuje się w estetykę Rammstein, pomimo że oryginalnie był to styl New York punk rock. "Under the arc of a weather stain boards / Ancient goblins, and warlords, / Come out the ground, not making a sound, / The smell of death is all around," – te słowa malują wizję cmentarza dla zwierząt, miejsca, gdzie bariera między życiem a śmiercią staje się niepokojąco płynna. Przywołanie „starożytnych goblinów i watażków” oraz „zapachu śmierci” tworzy atmosferę grozy i przerażenia, charakterystyczną dla horroru. Sam tytuł utworu nawiązuje do słynnej powieści Stephena Kinga, która eksploruje temat wskrzeszania zmarłych i jego przerażających konsekwencji.

Refren „I don't want to be buried in a pet sematary / I don't want to live my life again,” to esencja utworu. Jest to rozpaczliwy krzyk przeciwko powrotowi do życia w wynaturzonej formie, odrzucenie wiecznego, niechcianego bytu. W kontekście Rammstein, z ich zamiłowaniem do eksplorowania mrocznych zakamarków ludzkiej psychiki i egzystencji, ten strach przed ponownym życiem może być interpretowany jako lęk przed powtórzeniem bólu, cierpienia, czy utraty tożsamości. Idea, że „chcemy tylko umrzeć, a nie żyć na nowo” rezonuje z nihilizmem i fatalizmem często obecnym w ich twórczości.

Dalsze wersy, takie jak „Follow victor to the sacred place / This aint a dream, I cant escape / Molars and fangs, the clicking of bones, / Spirits moaning among the tombstones,” pogłębiają poczucie beznadziejności i uwięzienia. „Victor”, postać z tekstu, staje się przewodnikiem w tym makabrycznym krajobrazie, być może personifikacją przeznaczenia lub siły, która nie pozwala zaznać spokoju po śmierci. Odgłosy „trzeszczących kości” i „duchów jęczących pośród nagrobków” tworzą silne obrazy audialne, które potęgują poczucie osaczenia i nieuchronności. Wers „Someone cries, something aint right” podkreśla uniwersalny dyskomfort i niezgodę na ten przerażający stan rzeczy.

Kunsztowność wykonania Rammstein polega na tym, że udało im się przelać te punkrockowe lęki w swój własny, ciężki i monumentalny styl. Wokal Flake'a, który zazwyczaj jest instrumentalistą, dodaje coverowi niepowtarzalnego, nieco surowego i obcego charakteru w porównaniu do głębokiego głosu Tilla Lindemanna. Gościnny udział Zaka Tella z Clawfinger w trzeciej zwrotce i chórkach dodatkowo wzbogaca dynamiczną fakturę utworu. Wersja Rammstein, choć śpiewana po angielsku z wyraźnym niemieckim akcentem, co bywa komentowane w sieci, staje się w pewnym sensie bardziej ponura i niepokojąca niż oryginał The Ramones. Ciężkie brzmienie, charakterystyczne dla niemieckiej grupy, potęguje poczucie grozy i przytłoczenia, wzmacniając przekaz lęku przed nieumarłym losem.

Ostatnia zwrotka: „The moon is full, the air is still, / All of the sudden I feel a chain, / Victor is grinning, flesh rotting away, / Skeletons dance, I curse this day, / And the night when the wolves cry out, / Listen close and you can hear me shout.” — zamyka opowieść w klaustrofobicznym uścisku. Łańcuch symbolizuje uwięzienie, niemożność ucieczki od przekleństwa bycia wskrzeszonym. Grinący Victor i tańczące szkielety to groteskowy obraz triumfu śmierci nad życiem, a jednocześnie ponurej ironii nad nieudaną próbą jej oszukania. Desperacki krzyk podmiotu lirycznego, który można usłyszeć, gdy „wilki wyją”, to ostateczne wyrażenie agonii i potępienia tego przeklętego dnia.

Cover Rammstein to nie tylko wykonanie piosenki, ale reinterpretacja jej rdzenia w duchu własnej estetyki. To hołd, który jednocześnie przetwarza oryginalne znaczenie, nasycając je swoją własną, ciężką melancholią i fatalizmem, dając słuchaczowi doświadczenie głębokiego, egzystencjalnego lęku przed wiecznym powrotem do życia wbrew naturze.