Interpretacja Singing The Blues - Tommy Steele

„Singing The Blues” w interpretacji Tommy'ego Steele'a to piosenka, która na pierwszy rzut oka zdaje się być klasyczną opowieścią o złamanym sercu i utraconej miłości, ale w kontekście brytyjskiej sceny muzycznej połowy lat 50. XX wieku nabiera znacznie głębszego, wręcz rewolucyjnego znaczenia. Choć utwór został skomponowany przez Melvina Endsleya, a jako pierwsi nagrali go Marty Robbins, a następnie Guy Mitchell (którego wersja osiągnęła szczyty list przebojów w USA), to właśnie nagranie Steele’a z The Steelmen stało się symbolem nadejścia nowej ery w Wielkiej Brytanii.

Tekst piosenki jest uniwersalnym hymnem nieszczęśliwej miłości. Rozpoczyna się od wyznania: „Well, I never felt more like singing the blues 'cause I never thought that I'd ever lose your love, dear. Why'd you do me this way?” Te słowa natychmiast wprowadzają nas w stan głębokiego smutku i niezrozumienia. Podmiot liryczny jest zdruzgotany odejściem ukochanej osoby, całkowicie zaskoczony biegiem wydarzeń. Nigdy nie przypuszczał, że ich związek może się zakończyć, co potęguje jego ból i poczucie zdrady. Pytanie „Why'd you do me this way?” nie jest agresją, lecz wyrazem bezradności i poszukiwania odpowiedzi na niewytłumaczalny akt.

W kolejnej zwrotce uczucie smutku pogłębia się, przechodząc w nocną rozpacz: „Well, I never felt more like crying all night 'cause everything's wrong and nothing ain't right without you. You got me singing the blues.” Bez obecności ukochanej osoby świat bohatera rozsypuje się na kawałki. Wszystko, co kiedyś miało sens, teraz jest pozbawione znaczenia. Motyw „śpiewania bluesa” staje się tu metaforycznym określeniem stanu permanentnego przygnębienia i niemożności ucieczki od melancholii. To nie tylko śpiewanie pieśni w konkretnym gatunku muzycznym, ale sam akt bycia w stanie bluesa – emocjonalnego dołu.

Mostek piosenki wprowadza poetyckie obrazy, które podkreślają skalę utraty: „The moon and stars no longer shine, The dream is gone I thought was mine. There's nothing left for me to do but cry over you.” Gwiazdy i księżyc, zazwyczaj symbolizujące nadzieję i romantyzm, tracą swój blask. Sen o wspólnej przyszłości, który bohater uważał za pewnik, prysł bezpowrotnie. Pozostaje mu jedynie rozpaczliwy płacz jako jedyna reakcja na niewyobrażalną pustkę. To kwintesencja bólu po stracie, gdzie świat zewnętrzny staje się odbiciem wewnętrznego chaosu.

Ostatnia zwrotka, choć tekstowo krótka, zawiera w sobie ogromny ładunek emocjonalny: „(Well) I never felt more like running away, Why should I go I couldn't say without you. You got me singing the blues.” Pragnienie ucieczki jest naturalną reakcją na ból, jednak brakuje mu kierunku i sensu. Bez ukochanej osoby podmiot liryczny nie widzi celu ani motywacji do odejścia, pozostając więźniem swojego cierpienia. Powtarzające się „You got me singing the blues” stanowi rodzaj refrenu cierpienia, podkreślając wszechogarniający wpływ tej straty.

Ciekawostką jest, że wersja Tommy'ego Steele'a, wydana 11 stycznia 1957 roku, przez niektórych została uznana za moment, w którym „era przed-rockowa” dobiegła końca, a zaczęła się era „rock n rolla” w Wielkiej Brytanii. Tommy Steele, uważany za pierwszego brytyjskiego idola młodzieży i gwiazdę rock and rolla, zdołał swoją interpretacją przebić nawet wersję Guya Mitchella, na tydzień zająć pierwsze miejsce na liście przebojów UK Singles Chart, wciśnięty między jej dominację.

Co sprawiło, że jego wersja stała się tak kultowa i przełomowa? Krytycy zauważają, że mimo iż towarzyszący mu podkład muzyczny mógł być postrzegany jako nieco „banalny” czy „sentymentalny” z „cykającą” gitarą i „mdłymi” wokalistami w tle, to wokal Steele'a był tym, co uczyniło ten utwór prawdziwym rockowym przebojem. Miał wtedy zaledwie 20 lat, podczas gdy Mitchell był dziesięć lat starszy. Steele śpiewał w sposób „roztargniony i zuchwały”, często zaciągając słowa, przechodząc od cichych do głośnych, od szybkich do wolnych fraz. Jego wykonanie, zwłaszcza bardziej ponurych linijek, było interpretowane jako „przesiąknięte nieszczerością”, wręcz jakby „robił sobie jaja”. Można było wyobrazić sobie, jak szydzi i się kręci. To było dalekie od bardziej klasycznych męskich wokalistów tamtych czasów. Postrzegany był jako „zły chłopiec”, a nawet porównywano go do skrzyżowania Davida Bowiego z Johnnym Rottenem!

Ta młodzieńcza energia, swego rodzaju bunt i pozorna nonszalancja w wykonaniu standardowego utworu o miłosnym cierpieniu, stanowiła powiew świeżości i trafiała w gusta młodych odbiorców, którzy poszukiwali czegoś nowego. Steele nie tyle śpiewał bluesa, co go grał, manifestując nową, rockandrollową postawę. Mimo że sam Steele z czasem odszedł od czystego rock and rolla, skupiając się na karierze w musicalach i filmie, a nawet wspominając w wywiadzie, że nie zawsze lubi śpiewać „Singing The Blues”, jego nagranie pozostaje świadectwem przełomowego momentu w brytyjskiej kulturze. To opowieść o tym, jak uniwersalny tekst o stracie, w rękach właściwego artysty, może stać się nie tylko pieśnią o bólu, ale i hymnem nowej generacji, która odważyła się śpiewać smutek w zupełnie inny, rockandrollowy sposób. Co ciekawe, Steele sam kiedyś podkreślił wagę tekstu w piosence, cytując Richarda Rodgersa: „To tekst jest najważniejszy, ponieważ to jedyny powód, dla którego śpiewa się piosenkę; tekst to historia”. To pokazuje, że mimo „zuchwałej” interpretacji, Steele rozumiał esencję słów, które wykonywał.