Interpretacja Gdyby Tweety Polityków były piosenką - Paweł Kieler

Paweł Kieler w utworze "Gdyby Tweety Polityków były piosenką" tworzy przenikliwą i absurdalną zarazem mozaikę polskiej debaty publicznej, demaskując jej fragmentaryczność, niespójność i często irracjonalność. Piosenka, oparta w całości na autentycznych tweetach polskich polityków, stanowi mistrzowski przykład satyry, która nie tyle komentuje, ile pozwala politykom skompromitować się własnymi słowami, zestawionymi ze sobą w pozbawiony kontekstu, muzyczny kolaż.

Utwór otwiera się zdaniami z pogranicza groteski i nonsensu, jak "Uwaga - dziś Dzień Buraka" czy "Tarczyński wprowadza roślinne kabanosy", które natychmiast wprowadzają słuchacza w świat politycznego banału i medialnej papki. Są to komunikaty często pozbawione realnego znaczenia lub sprowadzające poważne kwestie do kuriozalnego poziomu. Kontrastują z nimi pseudodramatyczne lub alarmujące tony, na przykład te dotyczące wyborów ("Premier mówił: trzeba iść na wybory, wszyscy zwłaszcza seniorzy") czy rzekomej utraty suwerenności ("To Niemcy chcą, by Polska już nie była suwerenna"). Paweł Kieler, jako twórca muzyki i tekstu, zręcznie eksponuje oderwanie tych komunikatów od rzeczywistości, a także ich wewnętrzne sprzeczności.

Refren "To koniec demokracji? Jaka demokracja? Na rynku świń beznadziejna sytuacja. Minister się upił, czy mamy tu idiotę? Robert, a potem dziwisz się, że miałeś 2 procent" pełni rolę gorzkiego komentarza. Powtarzające się pytanie o demokrację, zestawione z trywialną informacją o rynku świń i personalnymi atakami na polityka (z dużym prawdopodobieństwem Roberta Biedronia), podkreśla chaotyczny i często niepoważny charakter publicznej dyskusji. To obraz sceny politycznej, gdzie wielkie słowa i ideologie mieszają się z plotkami, obelgami i absurdami.

W dalszych zwrotkach pojawiają się zdania o charakterze ideologicznym lub moralizatorskim, często najeżone uprzedzeniami: "W chrześcijańskim społeczeństwie ryba to nie mięso", "Niech poganie nie sprawują władzy sądowniczej". Są to fragmenty, które w oryginalnym kontekście mogły mieć za zadanie wzbudzać podziały lub potwierdzać światopogląd konkretnej grupy. Paweł Kieler, przez ich zacytowanie, ujawnia ich sektarianizm i wykluczający ton. Szczególnie uderzające są frazy takie jak "Kaszubi, wy mendy niemieckie!" oraz szowinistyczne stwierdzenia o kobietach ("Żadna kobieta już nie umie gotować. Znają tylko McDonald"), które w piosence wybrzmiewają z całą swoją odrażającą siłą, demaskując ksenofobię i mizoginię obecną w niektórych politycznych wypowiedziach. Końcowa litania "Telefonu ładowanie, biseksualizm, twerkowanie. Jedzenie chrupków, kłamanie" to groteskowy zbiór, który wyśmiewa moralne paniki i próby demonizowania zjawisk, często bez logicznego uzasadnienia.

Ten utwór jest częścią szerszego projektu Pawła Kielera, który zyskał rozpoznawalność w 2020 roku właśnie dzięki tworzeniu piosenek z publicznych tekstów. Wcześniej sukces odniosła jego kompozycja "Gdyby Wiadomości były piosenką", w której muzycznie zaaranżował paski informacyjne TVP, uzyskując ponad 2 miliony wyświetleń. Do innych znaczących dzieł z tej serii należą "Gdyby Podręcznik HiT był piosenką" czy utwory bazujące na transparentach Strajku Kobiet. Cel tego zabiegu jest konsekwentny: uwypuklenie nonsensu i manipulacji poprzez dosłowne zacytowanie i nadanie im nowej, muzycznej formy. Kieler, z wykształcenia muzyk i artysta wykonujący również stand-up, wykorzystuje tę formułę, aby w lekki, lecz przejmujący sposób skłonić odbiorcę do refleksji nad jakością i wiarygodnością informacji, z którymi codziennie ma do czynienia. Piosenka "Gdyby Tweety Polityków były piosenką" jest więc nie tylko rozrywką, ale i bystrą diagnozą stanu polskiej sceny politycznej i medialnej, w której liczy się krzyk, skandal i prosta, często obraźliwa, retoryka.