Interpretacja Hoax - Taylor Swift

Taylor Swift's "Hoax" z albumu folklore to utwór głęboko poetycki i emocjonalny, służący jako melancholijne, ale i bolesne zamknięcie standardowej edycji albumu. Piosenka, napisana wraz z Aaronem Dessnerem jako ostatnia, jaka trafiła na płytę, powstała w zaledwie kilka godzin, co świadczy o jej surowej i instynktownej naturze. Dessner, który z Swiftem współpracował także przy innych utworach z folklore, podkreślił jej "namacalne człowieczeństwo, ciepło i surowe emocje". Minimalistyczna, fortepianowa ballada, wzbogacona o partie smyczkowe Roba Moose'a (który pracował również nad "Exile" i "The Last Great American Dynasty"), tworzy intymną atmosferę, pozwalającą na zagłębienie się w ból narratora.

Tekst utworu to prawdziwa uczta metafor, opisująca skomplikowany, toksyczny, lecz paradoksalnie niezwykle ważny związek. W pierwszej zwrotce Swift przedstawia ukochanego jako źródło zarówno swojej miłości ("My only one"), jak i cierpienia. Sformułowania takie jak "My smoking gun" (mój dymiący pistolet), "My eclipsed sun" (moje zaćmione słońce) czy "My twisted knife" (mój skręcony nóż) malują obraz osoby, która zadała głęboki ból. "Eclipsed sun" może nawiązywać do wcześniejszego utworu Swift, "Daylight" z albumu Lover, gdzie słońce symbolizuje jasność miłości, a jego zaćmienie sygnalizuje koniec tej bliskości. Zwroty "This has broken me down" (to mnie złamało) i "This has frozen my ground" (to zamroziło moją ziemię) wyrażają poczucie paraliżu i beznadziei, utraty możliwości rozwoju i przyszłości.

Refren jest sednem utworu, ukazującym sprzeczność i desperację narratora. "Stood on the cliffside screaming, 'Give me a reason'" (stałam na klifie, krzycząc: 'Podaj mi powód') symbolizuje stan krytyczny, poszukiwanie choćby najmniejszego uzasadnienia dla pozostania w tym niszczącym związku. Niektórzy interpretują "cliffside" również jako nawiązanie do myśli samobójczych, choćby w kontekście utraty ukochanej osoby jako fatalnego ciosu w trudnym życiu. Centralne zdanie: "Your faithless love's the only hoax I believe in" (Twoja niewierna miłość to jedyny fałsz, w który wierzę) to uderzające wyznanie. Narrator jest świadomy, że ta miłość jest oszustwem ("hoax"), lecz mimo to, paradoksalnie, jest jedyną, w którą potrafi wierzyć. Wybiera tę konkretną formę bólu: "Don't want no other shade of blue but you / No other sadness in the world would do" (Nie chcę żadnego innego odcienia smutku niż ty / Żaden inny smutek na świecie nie byłby odpowiedni). Oznacza to głębokie, wręcz uzależniające przywiązanie do cierpienia, które pochodzi od tej konkretnej osoby, odrzucając wszelkie inne formy nieszczęścia, bo to właśnie ten specyficzny smutek definiuje jej związek. Taylor Swift w folklore: the long pond studio sessions mówiła, że dla niej te słowa "brzmią jak prawdziwa miłość" – kto znosiłby smutek i "szare niebo przez miesiące" z kimś innym, jeśli nie z ukochaną osobą?

Druga zwrotka kontynuuje motyw zniszczonych nadziei: "My best laid plan / Your sleight of hand" (mój najlepiej ułożony plan / Twoja zręczność rąk) sugeruje, że jej przyszłościowe plany zostały zniweczone przez oszustwo partnera. Obrazy "My barren land" (moja jałowa ziemia) i "I am ash from your fire" (jestem popiołem z twojego ognia) dobitnie ukazują całkowite spustoszenie i poczucie bycia strawionym.

Most piosenki jest najbardziej osobisty i oskarżycielski. Wersy "You know I left a part of me back in New York" (Wiesz, że zostawiłam część siebie w Nowym Jorku) mogą odnosić się do przeszłych doświadczeń, miejsc lub nawet relacji, w które zainwestowała siebie. Potężne jest stwierdzenie: "You knew the hero died so what's the movie for?" (Wiedziałeś, że bohater umarł, więc po co ten film?). Może to być nawiązanie do śmierci jej "heroicznej" publicznej narracji po "cancel culture" w 2016 roku, a filmem jest jej kariera lub życie, które ktoś nadal próbuje reżyserować. Taylor mówiła w folklore: the long pond studio sessions, że to nawiązuje do sytuacji, kiedy "pozwala się komuś wejść do życia, a ta osoba wie dokładnie, jakie guziki nacisnąć, żeby najbardziej zranić". Linia "You knew it still hurts underneath my scars / From when they pulled me apart" (Wiedziałeś, że pod moimi bliznami nadal boli / Od kiedy rozerwano mnie na strzępy) jasno odwołuje się do jej publicznych traum i skandali, sugerując, że ukochany wykorzystał tę wiedzę lub pogłębił stare rany. Wers "You knew the password so I let you in the door" (Znałeś hasło, więc wpuściłam cię przez drzwi) jest metaforą ogromnego zaufania i dostępu do jej najgłębszych, wrażliwych obszarów, które zostały zdradzone. Spekuluje się, że ten fragment mostu może odnosić się nie tylko do relacji miłosnej, ale także do kwestii biznesowych, takich jak sprzedaż jej masterów, co było dla niej głęboką zdradą.

Zakończenie ("Outro") sumuje motywy zniszczenia i paradoksalnego przywiązania. "My kingdom come undone / My broken drum / You have beaten my heart" (Moje królestwo upadło / Mój zepsuty bęben / Pobiłeś moje serce) to obrazy całkowitej klęski i złamanego ducha. Powtórzenie "Don't want no other shade of blue but you / No other sadness in the world would do" podkreśla tę niezwykłą, a zarazem tragiczną akceptację bólu jako nieodłącznej części tej miłości. "Hoax" jest postrzegany jako jeden z najbardziej poetyckich i głębokich utworów Taylor Swift, świadczący o ewolucji jej twórczości na albumie folklore, gdzie "każde słowo ma swoje miejsce". Artystka sama przyznała, że pisanie "Hoax" było "trudnym i przerażającym doświadczeniem" i że Aaron Dessner "pchnął ją do dokończenia utworu", mimo że początkowo nie planowała tego. Piosenkarka zastanawiała się, czy wszystkie te uczucia dotyczą jednej osoby, sugerując, że utwór mógł dotyczyć "kilku bardzo rozbitych sytuacji" – miłości, spraw biznesowych i relacji, którą uważała za rodzinną, a która również ją zraniła. To czyni "Hoax" utworem niezwykle złożonym, który na poziomie symbolicznym spaja wiele sercbolów i rozczarowań z życia artystki. Pomimo całej swojej melancholii, utwór kończy się swoistą nadzieją na akceptację, że życie, ze wszystkimi wzlotami i upadkami, niesie ze sobą również ten "rodzaj smutku, który jest rodzajowo nadzieją".