Interpretacja Duncan - Paul Simon

Paul Simon's "Duncan" to utwór z 1972 roku, pochodzący z jego drugiego solowego albumu o tym samym tytule. Ballada w tonacji e-moll, opowiada historię tytułowego Lincolna Duncana, syna rybaka, który nie może zasnąć w tanim motelu z powodu hałasu dochodzącego z sąsiedniego pokoju. To wywołuje w nim długą retrospekcję, w której wspomina swoje życie.

Piosenka rozpoczyna się od bardzo życiowej, wręcz intymnej sceny: "Couple in the next room / Bound to win a prize / They've been goin' at it all night long". Te pierwsze wersy, jak zauważa Paul Simon w jednym z wywiadów, stanowią rodzaj "fałszywego początku", elementu, który nie ma bezpośredniego związku z resztą historii, ale służy jako intrygujące wprowadzenie, "sposób na wejście w historię". Słuchacz zostaje natychmiast wciągnięty w osobistą przestrzeń Duncana, doświadczając jego irytacji i samotności.

Duncan opisuje swoje pochodzenie z "nudy i chowderu" w kanadyjskich Prowincjach Nadmorskich ("Maritimes"). Jego ojciec był rybakiem, a matka "przyjaciółką rybaka" – fraza, której dwuznaczność (kobieta wspierająca męża w morzu lub też szukająca towarzystwa podczas jego nieobecności) dodaje warstwę złożoności do jego rodzinnego portretu. W poszukiwaniu czegoś więcej, opuszcza dom i wyrusza do Nowej Anglii, choć jego destynacja jest raczej mglista, symbolizując nadzieję na nowy początek.

Podróż Lincolna Duncana to obraz doświadczenia młodości i ubóstwa. Mówi o "dziurach w mojej pewności siebie" i "dziurach w kolanach moich dżinsów", będąc bez grosza przy duszy, "ooh-o wee, byłem tak biedny, jak tylko dziecko mogło być". To uczucie bezradności i desperacji, kiedy brakuje mu nawet pierścionka, żeby go zastawić, jest niezwykle sugestywne.

Przełom w jego opowieści następuje, gdy spotyka młodą kaznodzieję na parkingu, głoszącą święte pieśni i czytającą Biblię. Duncan, mówiąc, że jest zagubiony, zostaje wprowadzony w temat Pięćdziesiątnicy, widząc w tej dziewczynie "drogę do przetrwania". To spotkanie ma dla niego podwójne znaczenie. Jeszcze tej samej nocy, skradając się do jej namiotu z latarką, "moje długie lata niewinności się skończyły". Dziewczyna zabiera go do lasu, mówiąc: "Here comes somethin' and it feels so good!" i, jak sam opisuje, "just like a dog I was befriended". Ten werset często interpretowany jest jako metafora jego wdzięczności i uległości wobec doświadczenia, które przynosi zarówno fizyczne, jak i duchowe wyzwolenie.

Ostatnia zwrotka jest celebracją tego doświadczenia: "Oh, oh, what a night / Oh what a garden of delight". Nawet teraz "ta słodka pamięć trwa". Leżąc pod gwiazdami i grając na gitarze, Duncan dziękuje Panu za swoje palce. Jest to wyraz odzyskanej radości i prostego szczęścia, zakorzenionego zarówno w fizycznym spełnieniu, jak i w muzycznej ekspresji.

Warto dodać, że utwór, choć nie odniósł oszałamiającego sukcesu komercyjnego (osiągnął 52. miejsce na liście Billboard Pop Singles w 1972 roku), zyskał z czasem na znaczeniu i jest uznawany za piękny przykład umiejętności Simona w tworzeniu narracji. Paul Simon użył w nim andyjskich fletów Los Incas, tego samego zespołu, który współpracował z nim przy "El Condor Pasa (If I Could)", co jest charakterystycznym elementem jego zainteresowania muzyką świata. To właśnie ten "egzotyczny" element wzbogaca warstwę dźwiękową, nadając balladzie specyficznego, etnicznego posmaku. Ciekawostką jest również historia z koncertu w Toronto w 2011 roku, kiedy Simon zaprosił na scenę fankę Raynę Ford, która nauczyła się grać na gitarze właśnie na tej piosence, i poprosił ją, by zagrała ją dla publiczności, co było wzruszającym momentem. "Duncan" to utwór, który z mistrzostwem opowiada historię, łącząc w sobie codzienność, poszukiwanie sensu i transcendentne doświadczenia.