Tekst piosenki „Huje” autorstwa Papajaka Watykaniaka to utwór o charakterze niezwykle kontrowersyjnym, prowokacyjnym i jawnie bluźnierczym, osadzony głęboko w specyficznej polskiej kulturze internetowej, znanej jako „wykopobrazapapieza” (memów i treści krytycznych wobec Jana Pawła II). Sam pseudonim artysty, Papajak Watykaniak, już na wstępie wskazuje na jego główny cel – bezkompromisową krytykę Kościoła katolickiego i jego hierarchii, ze szczególnym uwzględnieniem postaci Jana Pawła II. Próby identyfikacji artysty z autorem książek dla dzieci, Markiem Szyszko, widoczne w niektórych źródłach internetowych, są najprawdopodobniej trollingiem i celowym wprowadzaniem w błąd, biorąc pod uwagę ostry i wulgarny charakter twórczości Papajaka Watykaniaka.

Początek utworu, otwierający się bezpośrednim zwrotem „No siema skurwysyny”, od razu ustawia ton – brutalny, bezkompromisowy i pozbawiony ceregieli. Artysta deklaruje, że nadchodzi „kolejna nutka”, którą wielu „robi”, ale niewielu „doświadczyło”, co może sugerować, że porusza tematy tabu, które są obecne w społeczeństwie, lecz rzadko głośno wypowiadane. Refren „Każdy może chuje ssać” powtarzany wielokrotnie, staje się mantrą, mającą na celu zniwelowanie wszelkich barier i uprzedzeń związanych z aktem oralnym. Piosenka uniwersalizuje ten akt, twierdząc, że jest on dostępny dla każdego – bez względu na wiek, płeć („Czyś dziewczyną czy chłopakiem”), czy poglądy polityczne („Czyś jest politycznie z lewa czy też z prawa”). Co więcej, ssanie penisa jest przedstawione jako „cudowna zabawa” i „zajebista sprawa”, co ma na celu nie tylko normalizację, ale wręcz gloryfikację czynności, która w wielu środowiskach nadal jest tematem wstydliwym lub zakazanym. Artysta zachęca do pozbycia się wstydu i rozpoczęcia tej praktyki w każdej chwili, podkreślając jej rzekome piękno.

Centralną częścią utworu jest jednak nie tyle promocja wolności seksualnej, co bezpośredni atak na hipokryzję polityków prawicowych i duchownych katolickich w Polsce. Papajak Watykaniak wymienia z nazwiska takie osoby jak Krzysztof Bosak i Kaja Godek, insynuując ich ukryte pragnienia seksualne, sprzeczne z publicznie głoszonymi wartościami konserwatywnymi. Stwierdzenia, że „Krzysztof Bosak bardzo skrycie o tym marzy / Mieć nasienie niczym rosę na swej twarzy” czy „również taka Kaja Godek / Chętnie ojebałaby ze dwie kiełbachy” to jawne szyderstwo i próba obnażenia rzekomej dwulicowości. Podobnie rzecz ma się z politykami takimi jak Rachoń, Sumliński, Pawłowicz czy Kaczyński, których artysta również bezlitośnie wplata w ten wulgarny kontekst.

Najbardziej uderzająca i bezkompromisowa część piosenki dotyczy jednak duchowieństwa. Papajak Watykaniak nie tylko stwierdza, że „wiele osób stanu duchownego / Lubi w swojej gębie czasem coś twardego”, ale posuwa się do bezpośrednich oskarżeń wobec konkretnych postaci. Kardynał Stanisław Dziwisz jest przedstawiony jako ktoś, kto „jak ssie to się nie krzywi / I nie może się doczekać kolejnego”. Jeszcze dalej idą oskarżenia wobec Prymasa Tysiąclecia, Stefana Wyszyńskiego, któremu zarzuca się zaspokajanie „niejednego esbeka”, powołując się na „różne źródła w internecie”. Te fragmenty, choć szokujące, wpisują się w szerszy nurt krytyki Kościoła i wykorzystywania postaci duchownych do podważania autorytetów.

Kulminacją utworu i jego najbardziej kontrowersyjnym momentem jest bezpośrednie oskarżenie Jana Pawła II o molestowanie dzieci. Ostatnie wersy piosenki są brutalnym atakiem na jego osobę, twierdząc, że „Wojtyła strasznie krzywdził te dziecięta” i zmuszał je „do opierdalania papieskiego pręta”. Artysta podkreśla brak zgody i element przemocy, mówiąc, że „każdy musiał chuja ssać / Gdy Jan Paweł II kazał”. Ten fragment jest ekstremalną formą oskarżenia, która bezpośrednio odwołuje się do badań i doniesień na temat pedofilii w Kościele oraz tuszowania tych spraw, rezonując z dyskusjami społecznymi i medialnymi, które zszokowały opinię publiczną. Papajak Watykaniak wykorzystuje język wulgarny i dosadny, aby wzmocnić efekt, celowo wywołując szok i oburzenie.

Piosenka „Huje” jest więc nie tylko prowokacją językową, ale przede wszystkim ostrym komentarzem społecznym i politycznym, uderzającym w najbardziej wrażliwe punkty polskiej mentalności: religijność, autorytety i konserwatywne wartości. Papajak Watykaniak, poprzez swoją twórczość, stawia się w roli błazna lub buntownika, który za pomocą wulgarności i hiperbolizacji demaskuje to, co uważa za hipokryzję i ciemne strony polskiego życia publicznego i religijnego. Pomimo (lub właśnie z powodu) kontrowersyjnego charakteru, twórczość Papajaka Watykaniaka znalazła swoje miejsce w specyficznym nurcie internetowym, czego dowodem jest istnienie wielu podobnych utworów i playlist z „papieżowymi piosenkami”.