Piosenka "Autopederastia" autorstwa "Papajak Watykaniak" to utwór o skrajnie prowokacyjnym i kontrowersyjnym charakterze, który poprzez ordynarny język i wulgarne obrazy stanowi agresywną krytykę Kościoła katolickiego oraz jego hierarchów. Już sam tytuł – neologizm łączący "auto-" (samodzielny) z "pederastią" – sugeruje obsceniczny akt, który jest dosłownie opisywany w refrenach: "Wsadzam se fiut w rzyć sam". Ten powtarzalny motyw, choć pozornie skupiony na autoerotyce, w rzeczywistości służy jako groteskowa metafora i narzędzie do wywołania szoku, mające na celu zwrócenie uwagi na znacznie głębsze problemy społeczne i religijne.

Artysta, posługując się pseudonimem "Papajak Watykaniak", którego twórczość na platformach takich jak Last.fm konsekwentnie utrzymuje się w podobnym, antyklerykalnym tonie, o czym świadczy choćby tytuł innego utworu: "KatDymał Wyszyński - Prymas w Tysiącu Dzieciach", celowo uderza w najbardziej wrażliwe punkty polskiej mentalności, łącząc sacrum z profanum. Warto zaznaczyć, że w przestrzeni internetowej pojawiają się sprzeczne informacje na temat tożsamości artysty – część źródeł błędnie przypisuje ten pseudonim autorowi książek dla dzieci promujących wartości chrześcijańskie, co jedynie potęguje efekt absurdu i prowokacji, zwłaszcza w kontekście tak jawnie bluźnierczych i wulgarnych treści. Taka niejednoznaczność tożsamości może być elementem celowej strategii artystycznej, mającej na celu zwiększenie zamieszania i dyskusji wokół twórczości.

Tekst utworu bezpardonowo atakuje postacie uznane za święte w polskim Kościele. Fragmenty takie jak: "Gdy Jan Paweł Drugi nie miał dzieci pod ręką / Próbował wsadzić sobie w tyłek siurka z zaciśniętą szczęką" czy "Wojtyła próbował, tę sztukę zgłębić chciał / Lecz krótką pytę miał, więc przy dzieciach został" są jawnym oskarżeniem Jana Pawła II o pedofilię, przedstawionym w sposób skrajnie obelżywy. To nie tylko atak na konkretną osobę, ale na cały system, który rzekomo kryje takie praktyki. Autor nie ogranicza się do jednego papieża; wspomina również Wyszyńskiego i Dziwisza, z których pierwszy ma rzekomo "drwić", a drugi "kpić" z nieudanych prób autopederastii Wojtyły. Te obrazy tworzą perwersyjny, wewnętrzny świat hierarchów kościelnych, gdzie seksualność jest zniekształcona, a grzechy ukrywane za fasadą świętości.

Wersy "Musisz se chuj zgiąć wpół / Jak naucza kościół / Wepchnąć w odbytu dół / Wtedy będziesz wesoły" to sarkastyczne odwrócenie moralnych nauk Kościoła. To, co miało być źródłem radości, jest przedstawione jako akt auto-dewiacji, który w dodatku jest rzekomo "nauką kościoła". To bezczelne przekłamanie ma podkreślać hipokryzję instytucji. Postać "księdza proboszcza Rafiego", który "kontakty ma w mafii" i "nauczył mnie tej gry wbrew własnej mej woli", dodatkowo wzmacnia obraz Kościoła jako miejsca zepsutego, skażonego przestępczością i przymusem, gdzie osobiste perwersje są narzucane innym. Ostatnie linijki: "Autopederastia to zmora Papieża / Wiedza zakazana / Lecz nie żal skurwiela / Bo gwałcicielem był / Skrupułów się wyzbył / Cierpienia moc sprawił / Dzieci setki zabił" bez ogródek formułują najcięższe zarzuty, nie pozostawiając wątpliwości co do intencji artysty – jest to bezkompromisowe potępienie i demaskacja.

"Autopederastia" to utwór celowo oburzający, posługujący się wulgaryzmem i obscenicznością jako narzędziem do wywołania dyskusji i protestu przeciwko milczeniu i ukrywaniu skandali pedofilskich w Kościele katolickim. Jego moc leży w szokowaniu i zmuszaniu odbiorcy do konfrontacji z nieprzyjemnymi oskarżeniami, nawet jeśli są one przedstawione w sposób, który dla wielu przekracza granice dobrego smaku. Jest to forma artystycznego buntu, która poprzez skrajną przesadę i prowokację, ma na celu wstrząsnąć opinią publiczną i zwrócić uwagę na problem, który artysta uważa za fundamentalny i wołający o nagłośnienie.