Interpretacja Where The Wild Roses Grow - Gregorian

Piosenka „Where The Wild Roses Grow” w interpretacji zespołu Gregorian, choć zachowuje tragiczny wydźwięk oryginału autorstwa Nicka Cave’a i The Bad Seeds z udziałem Kylie Minogue, zyskuje dzięki ich charakterystycznemu stylowi zupełnie nową głębię emocjonalną i sakralną niemal aurę. Utwór, który pierwotnie ukazał się jako singiel w październiku 1995 roku i znalazł się na albumie Murder Ballads wydanym w lutym 1996 roku, to klasyczna ballada o morderstwie, zanurzona w tradycji folkowych opowieści o zbrodniach z namiętności. Gregorian, znani z adaptowania popularnych utworów na styl chorału gregoriańskiego i muzyki ambientowej, wydali swoją wersję w 2004 roku, prezentując ją jako singiel promocyjny w listopadzie tego samego roku oraz na albumie The Dark Side.

Centralnym punktem utworu jest przejmująca historia Elisy Day, opowiedziana z dwóch perspektyw: ofiary i jej mordercy. Początkowe wersy, „They call me The Wild Rose / But my name was Elisa Day” („Nazywają mnie Dziką Różą / Ale moje imię to Elisa Day”), natychmiast wprowadzają motyw tożsamości zatartej przez los i cudzą percepcję. Elisa, jak wiele bohaterek ballad o morderstwach, staje się symbolem, dziką różą – metaforą zarówno jej niezwykłej urody, jak i krwawej, nieokiełznanej natury jej końca. Nick Cave, twórca oryginału, zainspirował się tradycyjną folkową balladą „Down in the Willow Garden”, opowiadającą o mężczyźnie, który uwodzi kobietę, a następnie ją zabija.

Relacja między Elisą a jej oprawcą rozwija się na przestrzeni trzech dni. Początkowa fascynacja mężczyzny jej pięknem – „For her lips were the color of the roses / They grew down the river, all bloody and wild” („Bo jej usta były koloru róż / Które rosły nad rzeką, całe zakrwawione i dzikie”) – szybko przeradza się w mroczną obsesję. Elisa, z początku ufna, znajduje ukojenie w jego objęciach: „My trembling subsided in his sure embrace” („Mój drżenie ustąpiło w jego pewnym uścisku”). To moment, w którym niewinność zderza się z ukrytym złem, a nadzieja z przerażającą intencją. Nick Cave, jak sam przyznał w wywiadzie, od lat pragnął napisać piosenkę dla Kylie Minogue, z którą miał „cichą obsesję”. W końcu stworzył ten utwór jako dialog między zabójcą a jego ofiarą, uznając go za „właściwą piosenkę do zaśpiewania przez Kylie”. Co ciekawe, w wywiadzie z 2009 roku, Cave w dość kontrowersyjny sposób zasugerował, że wizerunki kobiet takie jak Kylie Minogue czy Avril Lavigne idealnie pasowały do roli Elisy Day, ponieważ ucieleśniały „wzór niewinności czekającej na zbezczeszczenie”.

Kulminacja historii następuje trzeciego dnia, gdy mężczyzna prowadzi Elisę nad rzekę, do miejsca, gdzie rosną dzikie róże – symboliczne tło dla dokonującej się tragedii. Ostatnie słowa mordercy, „All beauty must die” („Wszystko, co piękne, musi umrzeć”), ujawniają jego potworną motywację: chęć wiecznego zachowania piękna poprzez jego zniszczenie. To przekonanie, że śmierć jest jedynym sposobem na uchronienie doskonałości przed przemijaniem, nadaje jego czynowi perwersyjny, quasi-filozoficzny wymiar. Scena, w której wkłada różę między zęby martwej Elisy, jest aktem ostatecznego posiadania i makabrycznej sublimacji. Obraz ten znalazł swoje odzwierciedlenie w teledysku do oryginalnej wersji, wyreżyserowanym przez Rocky'ego Schencka, gdzie Kylie Minogue jest ukazana w pozycji przypominającej słynny obraz Ofelia Johna Everetta Millaisa, co dodatkowo podkreśla romantyczno-tragiczny kontekst pięknej śmierci.

Interpretacja Gregorian zmienia charakter utworu. Ich muzyka, łącząca męskie (często) chóralne wokale z orkiestrowymi aranżacjami, przenosi balladę z krwawego rockowego teatru w sferę uduchowionego misterium. Pierwotna dynamika duetu, w którym Cave i Minogue wymieniali się rolami, oddając surowość i ból historii, w wersji Gregorian staje się bardziej zunifikowana, wszechogarniająca. To, co w oryginale było osobistą tragedią, w wykonaniu Gregorian nabiera wymiaru lamentu, echo odwiecznych pieśni żałobnych. Powtarzające się frazy, zwłaszcza „For my name was Elisa Day” („Bo moje imię to Elisa Day”), zyskują moc mantry, podkreślając niezatartą pamięć o ofierze i nieuchronność jej losu. Zamiast brutalnej, bezpośredniej opowieści, otrzymujemy bardziej eteryczną, ale równie poruszającą medytację nad przemijalnością piękna i ciemną stroną ludzkiej obsesji. Projekt Gregorian, który specjalizuje się w przekształcaniu znanych utworów w ten sposób, udowadnia, że nawet najbardziej mroczna narracja może zostać zinterpretowana w sposób zarówno piękny, jak i przerażający, otwierając słuchacza na nowe warstwy znaczeń i emocji.