Tekst utworu „Wizja” polskiego zespołu Necrophil, działającego w nurcie death metalu i grindcore’u od 1989 roku, to głęboko pesymistyczna i brutalna refleksja nad cierpieniem, rozkładem oraz totalną anihilacją bytu. Zespół ten, znany z eksplorowania motywów gore i nekrofilii, od samego początku swojej twórczości przygotowywał odbiorców na konfrontację z najciemniejszymi aspektami ludzkiej egzystencji i śmierci. Utwór „Wizja”, który pojawił się między innymi na kompilacji Nuclear Blast Records w 1993 roku, jest esencją ich bezkompromisowego podejścia.

Rozpoczynając się od wersów „W moje ciało / Zanurzasz się / Wyzwalając ból / I lęk”, piosenka od razu wprowadza w atmosferę inwazji i bezlitosnej destrukcji. Podmiot liryczny jawi się jako całkowicie bezsilna ofiara, poddana potężnej, zewnętrznej sile, która wywołuje niewyobrażalne cierpienie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Opisy takie jak „Twoja siła / Miażdży mnie / Rozprute żyły / Cieknąca krew” malują niezwykle sugestywny obraz fizycznej dewastacji. Ciało staje się tu areną agonii, gdzie krew, symbol życia, staje się znakiem jego definitywnego końca, a każdy element anatomii ulega brutalnej transformacji pod wpływem bólu. Jest to wizja tortur prowadzących do nieodwracalnego uszkodzenia, bez możliwości ucieczki czy oporu.

Dalsze fragmenty pogłębiają poczucie beznadziei i wiecznego cierpienia. Słowa „Będę gnił / Nie skończą / Się te dni / Śmierć jest / Tylko wszystkim / Co widzę” sugerują, że fizyczny rozkład będzie trwał w nieskończoność, pozbawiony ukojenia. Śmierć nie jest tu kresem, lecz wszechobecną, nieustającą perspektywą – jedyną rzeczywistością, jaką podmiot liryczny jest w stanie postrzegać. Proces ten wiąże się z utratą wszelkich ludzkich atrybutów: „Odrzucone / Sumienie / Utrata / Świadomości”. To kompletny upadek moralny i mentalny, gdzie wszelkie granice rozsądku i etyki znikają, a jaźń rozpada się pod ciężarem agonii. Myśl o „Jeszcze jedno / Życie, które / Mogło trwać” pojawia się jedynie jako ulotne echo utraconej szansy, natychmiastowo zagłuszane przez narastający koszmar rozkładu.

Obrazy stają się coraz bardziej groteskowe i przerażające, koncentrując się na dehumanizacji i fizycznym rozpadzie: „Wyciekająca maź / Z mego łba / Piętnuje ciało / Zżera twarz”. Metafora „maź z łba” symbolizuje totalny rozpad umysłu, racjonalności, a nawet samej tożsamości. Wypływająca substancja dosłownie „piętnuje” i „zżera” ciało, przekształcając je w coś obrzydliwego i obcego. „Ślepy błysk / Przy mojej skroni / Wizja śmierci / Pali umysł” może sugerować gwałtowne zakończenie, być może strzał w głowę, lecz przede wszystkim jest to akt mentalny – wizja, która pochłania świadomość i trawi umysł. Recenzje albumu „Cannibal Sex”, na którym znalazł się utwór „Wizja”, podkreślały jego „zabójczy thrashowy riff” oraz „jazdę prawdopodobnie na dwa głosy”, co współtworzyło „chorą atmosferę”, doskonale oddającą te drastyczne obrazy.

Kulminacja utworu następuje w ostatnich wersach, gdzie podmiot liryczny zdaje się osiągać punkt kompletnego zobojętnienia, a nawet perwersyjnego pragnienia, by świadkowie jego męki odczuli jej intensywność: „Znieczulony / Do obłędu / Chciałbyś czuć / Jak umieram”. To niemal prowokacyjne wezwanie do nieokreślonego oprawcy lub obserwatora, by ten doświadczył pełni intensywności rozkładu. Ostatnie wersy stanowią manifest bezwzględnego, fizycznego rozpadu: „Gnijące ciało / Rozdarta krtań / Ostatni krzyk / Zgniłych płuc”, które kończą się powtarzającym się refrenem „Będę gnił”. Krtań, odpowiedzialna za głos, jest rozdarta, symbolizując utratę zdolności wyrażania bólu, a ostatni krzyk wydobywa się ze zgniłych płuc, podkreślając, że nawet ten ostateczny wyraz agonii jest naznaczony rozkładem i zgnilizną.

„Wizja” jest utworem, który perfekcyjnie oddaje esencję death/grindcore’u Necrophil – zespołu, który dzięki swojej bezkompromisowości i ekstremalnemu podejściu do tematyki śmierci, rozkładu i cierpienia, zyskał kultowy status w podziemiu. Liryczna brutalność, połączona z agresywną muzyką, tworzy spójną, odrażającą, lecz fascynującą wizję totalnego upadku, w której nie ma miejsca na nadzieję ani odkupienie, a jedynie na powolną, niekończącą się agonię. To ponura medytacja nad ostatecznością i groteską ludzkiego końca, pozbawiona jakichkolwiek upiększeń czy metaforycznych osłonek.