Piosenka "Skrobana" polskiego zespołu death metalowego/grindcore'owego Necrophil to utwór, który szokuje swoją brutalnością i dosadnością, stanowiąc esencję ekstremalnej formy wyrazu, charakterystycznej dla twórczości grupy. Necrophil, wywodzący się z Nowej Rudy w Kotlinie Kłodzkiej, znany jest z wulgarnego słownictwa i tekstów opowiadających o aktach nekrofilii i zabójstwach, co potwierdzają dostępne biografie zespołu. Utwór "Skrobana" doskonale wpisuje się w ten nurt, będąc jednym z tych, które blogerzy i fani wymieniają w kontekście najbardziej przerażających wizji skrywanych przez autora.

Tekst piosenki jest pozbawioną metafor, dosłowną relacją z aktu niewyobrażalnego okrucieństwa, koncentrującą się na fizycznym rozczłonkowaniu i zniszczeniu ludzkiego ciała. Rozpoczynające wersy, "Wyrwany płód z wnętrza zwierzęcia / Sekcja zwłok", natychmiast wprowadzają w atmosferę odhumanizowania i patologicznej obojętności. Słowo „zwierzęcia” w kontekście ludzkiego płodu jest szczególnie wstrząsające – może symbolizować całkowite odebranie godności, sprowadzenie istoty ludzkiej do poziomu przedmiotu czy surowca, poddawanego brutalnej obróbce. Można to interpretować jako celowe wymazanie człowieczeństwa z ofiary, co ułatwia wykonanie czynu, lub jako metaforę pierwotnej, bestialskiej natury samej zbrodni.

Kolejne frazy: "Rozdarte dziecięce ciało / Nie ujrzało świata" bezpośrednio wskazują na tematykę aborcji lub dzieciobójstwa, ale przedstawionego w sposób skrajnie drastyczny. Nie jest to subtelna refleksja, lecz brutalny, niemal reportażowy opis przemocy. Powtarzające się słowo "Mord" niczym refren, nie pozostawia wątpliwości co do intencji tekstu – to nie jest wypadek, lecz świadome i celowe zabójstwo. Podkreśla ono bezpowrotność i ostateczność aktu.

Obrazowanie staje się jeszcze bardziej graficzne i odrażające w dalszej części utworu: "Rozpierdolona czacha / Wyciekający mózg / Zmiażdżone kończyny / Serce w śmietniku". Każde to sformułowanie jest jak cios, mający na celu wywołanie jak najsilniejszych, negatywnych emocji. Brak jakiejkolwiek poezji czy aluzji sprawia, że tekst uderza z pełną siłą, konfrontując słuchacza z najmroczniejszymi aspektami ludzkiej brutalności. Wyrzucenie serca „w śmietniku” to ostateczny symbol pogardy dla życia i całkowitego zniszczenia, nie tylko fizycznego, ale i symbolicznego. Pozostaje jedynie makabryczny odpad, resztki dawnej istoty.

Kulminacją intensywności są ostatnie wersy: "Krew / Wyrywanie / Usychanie / Okaleczenie / Miażdżenie / Mord". Ta sekwencja czasowników i rzeczowników, bez spójników, tworzy lawinę bólu, zniszczenia i cierpienia. Każde słowo jest jak kolejny etap dehumanizującej tortury, prowadzącej do unicestwienia. "Usychanie" może sugerować powolny proces umierania lub beznadziejność sytuacji, w której życie jest niszczone w zarodku. Ponowne użycie "Mord" na końcu, zamyka utwór symboliczną klamrą, podkreślając cykliczność i wszechobecność śmierci w przedstawionej wizji.

Zespół Necrophil konsekwentnie budował swój wizerunek na ekstremizmie, a "Skrobana" jest tego jaskrawym przykładem. Blog "Considered Dead metal blog" recenzujący album "Cannibal Sex" z 1993 roku, na którym utwór się znajduje, wskazuje na to, że teksty Necrophila, choć w języku ojczystym, często stawały się klasykami gatunku, a takie kompozycje jak "Skrobana" budzą grozę. Recenzje często podkreślają obskurną produkcję i brudne brzmienie, które idealnie współgra z makabrycznymi tekstami, tworząc atmosferę zagrzybionej piwnicy i rzeźniczego albumu, gdzie "jucha i odłamki kości leją się na prawo i lewo". Chociaż zespół prezentuje odważne podejście do tematyki, a w niektórych utworach, jak "Prosektorium", można doszukać się „wątku humorystycznego świadczącego o dystansie muzyków do swej twórczości”, w przypadku "Skrobanej" ta forma autoironii wydaje się całkowicie nieobecna. Utwór ten jest czystym, nieskażonym niczym innym, obrazem zniszczenia, stając się jednym z najbardziej bezkompromisowych manifestów w historii polskiego death metalu i grindcore'a. To przerażająca, ale jednocześnie fascynująca w swojej bezwzględności wiwisekcja ciemnych zakamarków ludzkiej psychiki i zdolności do sadyzmu.