Interpretacja Myslovitz - Myslovitz

Utwór „Myslovitz” z debiutanckiego, samo zatytułowanego albumu zespołu, wydanego 13 marca 1995 roku, to intrygująca propozycja, która już na wczesnym etapie twórczości definiowała unikalny styl grupy. Powstały w Mysłowicach w 1992 roku zespół, początkowo znany jako The Freshmen, zadebiutował krążkiem wyprodukowanym przez Iana Harrisa, współpracującego wcześniej z Joy Division. Album, choć początkowo nie osiągnął spektakularnego sukcesu komercyjnego, został doceniony przez krytyków za swoje alternatywne podejście, łączące pop-rockowe melodie z psychodelicznymi balladami. Tytułowa piosenka, której tekst, podobnie jak większość utworów z tego wydawnictwa, jest dziełem całego zespołu, idealnie wpisuje się w ten melancholijny i introspekcyjny nurt, tak charakterystyczny dla Myslovitz.

Początkowe wersy – „Rozgarniam dłonią chmury / Widzę twarz / Nocną czerwień nieba / Na skrzydłach ptaków / W górę wznosi nas wiatr” – malują obraz ucieczki od ziemskiej rzeczywistości i dążenia do transcendencji. Podmiot liryczny wydaje się wzlatywać ponad codzienne troski, ku niebu, gdzie „nocna czerwień” i „skrzydła ptaków” tworzą eteryczny, oniryczny pejzaż. Ta wizja może symbolizować pragnienie wolności, odnalezienia duchowego wymiaru lub intensywnego, subiektywnego doświadczenia. Powtarzające się frazy „Kalejdoskop barw” podkreślają zmienność i bogactwo percepcyjne, sugerując, że wewnętrzny świat podmiotu jest pełen dynamicznych wrażeń, może nawet przesycony emocjami, które zlewają się w jedną, hipnotyzującą całość.

Dalsza część utworu, „Wysoko nad nami / Pojawia się blask / Z półmroku z otchłani / Wynurza się mgła”, wprowadza element ambiwalencji. Blask pojawiający się „wysoko nad nami” może być symbolem nadziei, objawienia lub duchowego przebudzenia. Jednocześnie „mgła” wynurzająca się „z półmroku z otchłani” wprowadza nutę tajemniczości, niepewności, a nawet pewnego zagrożenia. To zderzenie światła i cienia, klarowności i mroku, oddaje wewnętrzne rozterki i złożoność poszukiwań podmiotu lirycznego. Jest to typowe dla tekstów Myslovitz, które często eksplorują tematy egzystencjalne, balansując między pragnieniem uniesienia a świadomością mrocznych stron istnienia.

Kluczowe dla interpretacji są wersy: „Pukając w bramy raju / Zrywam kwiat / Biały kwiat tak / Oboje w boskim lęku / Stawiamy czas ponad czas / Ponad czas”. Motyw pukania „w bramy raju” jest archetypowym symbolem dążenia do absolutu, poszukiwania duchowego spełnienia lub wejścia w sferę sacrum. „Biały kwiat” symbolizuje czystość, ulotne piękno, a może nawet ofiarę. „Oboje w boskim lęku” sugeruje, że to doświadczenie transcendencji jest dzielone z inną osobą, a towarzyszący mu lęk nie jest strachem przed zagrożeniem, lecz świętą trwogą przed majestatem i bezmiarem tego, co boskie. Najbardziej wymowne jest stwierdzenie „Stawiamy czas ponad czas”, które wskazuje na moment całkowitego zatracenia się, wyjścia poza ramy linearnego czasu, wejścia w stan wieczności lub intensywnego, pozaczasowego doświadczenia. Może to odnosić się do chwil głębokiej miłości, medytacji czy artystycznego uniesienia, gdzie granice percepcji zanikają.

Wojtek Kuderski (perkusista) wspominał, że w początkowym okresie twórczości zespół był inspirowany m.in. Radiohead, Suede, Blur, The Beatles, a przede wszystkim Ride, co tłumaczy psychodeliczne i shoegaze'owe brzmienie debiutu. Artur Rojek uważał ten album za jeden z najlepszych w dorobku zespołu, choć basista Jacek Kuderski twierdził, że był niedopracowany. Niezależnie od opinii, „Myslovitz” jako piosenka jest kwintesencją wczesnego etapu grupy – łączy ulotne obrazy z głęboką refleksją nad kondycją ludzką. Przemysław Myszor, gitarzysta i klawiszowiec zespołu, przyznał, że teksty Myslovitz w 70% dotyczą tematów takich jak „dół, śmierć, narkotyki”. W kontekście „Myslovitz”, chociaż bezpośrednio nie ma tu mowy o ciemności, poczucie ucieczki, boskiego lęku i zawieszenia w pozaczasowej przestrzeni doskonale wpisuje się w ten melancholijny i refleksyjny ton, który stał się znakiem rozpoznawczym zespołu. To utwór o poszukiwaniu sensu i piękna w efemerycznych momentach, o tęsknocie za czymś więcej niż tylko materialną egzystencją.