Interpretacja Dziewczyna z wiersza Lennona - Myslovitz

"Dziewczyna z wiersza Lennona" to utwór zespołu Myslovitz pochodzący z ich najnowszego albumu "Wszystkie narkotyki świata", wydanego w 2023 roku. Piosenka, mimo że nowsza, doskonale wpisuje się w charakterystyczny dla zespołu klimat melancholii, nostalgii i egzystencjalnych rozważań, które towarzyszyły im już na przełomowej płycie "Miłość w czasach popkultury" z 1999 roku. Tytuł utworu od razu przywołuje skojarzenia z Johnem Lennonem, ikoną, której twórczość często oscylowała wokół miłości, idealizmu i poszukiwania głębszego sensu.

Tekst piosenki rozpoczyna się od wyliczania wspólnych upodobań: "Frank Sinatra, soul i jazz / Stare filmy z Hollywood". Te obrazy kreślą portret związku, który na pierwszy rzut oka wydaje się być zbudowany na solidnych fundamentach – wspólnych pasjach i estetyce. Bohater piosenki zdaje się dobrze znać swoją partnerkę, wie, że "lubisz święta tak jak nikt / I do twarzy Ci w zieleni". Jednakże, pod powierzchnią tej pozornie idealnej harmonii, kryje się głęboki dysonans. Wypowiedziane niemal od niechcenia zdanie "Tyle już o Tobie wiem / Nie wiem nic, co ma znaczenie" jest kluczowe dla interpretacji. Sugeruje ono, że cała ta wiedza o drugiej osobie jest powierzchowna, dotyczy detali, ale nie dotyka istoty, prawdziwej emocjonalnej głębi. To echo współczesnych relacji, gdzie mnogość informacji niekoniecznie przekłada się na autentyczne zrozumienie.

Refren, powracający w utworze jak refren myśli, jest esencją egzystencjalnego niepokoju: "A co by było / Gdybym nie spotkał Cię / I kogo wtedy / Kochałabyś zamiast mnie". To nie tylko pytanie o hipotetyczną przeszłość, ale przede wszystkim o wyjątkowość ich związku. Czy miłość jest kwestią przypadku, czy raczej niezmiennej przeznaczenia? Obawa przed zastępowalnością, przed tym, że uczucia drugiej osoby mogłyby być skierowane ku komuś innemu, gdyby tylko okoliczności potoczyły się inaczej, jest tu niezwykle silna. To lęk przed utratą własnej unikalności w oczach ukochanej osoby.

Kolejna zwrotka odwołuje się do konkretnych, materialnych wspomnień: "Ciągle nie chce wyjść mi z głowy / Ta sukienka w białe grochy / I dziewczyna z tego zdjęcia". To nostalgiczne przywoływanie momentów, które w jakiś sposób utkwiły w pamięci, być może jako symbole minionego szczęścia lub ulotności chwili. Prośba "Proszę powiedz, że pamiętasz" świadczy o potrzebie potwierdzenia, że te chwile miały znaczenie nie tylko dla podmiotu lirycznego, ale były równie ważne dla jego partnerki. Dążenie do tego, "żeby było jak w piosenkach", ujawnia idealizację miłości, pragnienie, aby ich związek przypominał romantyczne narracje znane z kultury popularnej. Jest to ironiczne, zważywszy na tytuł albumu, z którego pochodzi piosenka – "Wszystkie narkotyki świata", co może sugerować, że miłość, podobnie jak inne używki, jest formą ucieczki lub iluzji.

Linie "Ja pomyślę, a Ty powiesz / Głupią miłość ktoś nam wcisnął / Głupią miłość ktoś wymyślił" są niezwykle wymowne. Mogą być interpretowane jako moment otrzeźwienia, wspólne zrozumienie, że ich uczucie nie jest tak spontaniczne i autentyczne, jak mogło się wydawać. To jakby oboje zdali sobie sprawę, że padli ofiarą kulturowego narzucania pewnego wzorca miłości, który okazał się pusty lub niewystarczający. Jest to krytyka romantycznego mitu, który często prowadzi do rozczarowań, gdy konfrontuje się z prozą życia.

W utworze pojawia się również gorzka refleksja nad przyszłością: "Pewnego dnia / To może skończyć się we łzach / Lecz chcemy więcej wciąż / Jeszcze więcej wciąż". Mimo świadomości potencjalnego bólu i cierpienia, istnieje paradoksalna, niemal masochistyczna potrzeba trwania w tej relacji, dążenia do "więcej", być może w nadziei na odnalezienie czegoś głębszego lub po prostu z lęku przed samotnością. To pokazuje złożoność ludzkich uczuć, gdzie rozum i przeczucia często ustępują miejsca emocjonalnemu uzależnieniu.

Zakończenie piosenki jest najbardziej pesymistyczne: "Może lepiej zapomnieć / Nie ma nic, nie ma nas / I nie zmieni się nic". To rezygnacja, akceptacja pustki i braku perspektyw. Stwierdzenie, że "nie ma nic, nie ma nas", jest ostatecznym uznaniem, że związek stracił swoją esencję, a być może nigdy jej nie posiadał. Natomiast "I nie zmieni się nic" zamyka utwór w poczuciu bezradności i beznadziei, sugerując, że pewnych rzeczy nie da się naprawić ani odwrócić. Piosenka, z jej nostalgicznym, a jednocześnie gorzkim tonem, jest typowa dla Myslovitz, którzy często poruszają tematykę kruchości relacji międzyludzkich i rozczarowań wynikających z konfrontacji z rzeczywistością. Jest to utwór, który zmusza do refleksji nad naturą miłości w dobie, gdy wzorce czerpiemy z popkultury, a autentyczność uczuć bywa zacierana przez idealizowane obrazy.