"Nocnym pociągiem aż do końca świata" zespołu Myslovitz to utwór, który z biegiem lat nabiera coraz większej aktualności, stanowiąc poruszającą refleksję nad kondycją współczesnego człowieka i jego ucieczką od rzeczywistości. Piosenka, choć często kojarzona z albumem "Korova Milky Bar" z 2002 roku, faktycznie ukazała się jako drugi singiel z płyty "Happiness Is Easy" wydanej w sierpniu 2006 roku. Sam "Korova Milky Bar" był już płytą depresyjną, portretującą Polskę pełną kryzysów i smutku, co Przemek Myszor, jeden z autorów tekstów na płycie, potwierdzał w wywiadach, opisując kraj jako miejsce, gdzie "bardzo dziwne rzeczy dzieją się z twoim umysłem".

Tekst utworu dosadnie i bezkompromisowo opisuje świat, w którym "komputera szmer i ekranu blask" zastępują realne doświadczenia, a "dziki seks czy w piłkę gra" w wirtualnej przestrzeni wydają się mieć "dużo lepszy smak niż tam". To uniwersalna metafora eskapizmu, gdzie internet i dostępne w nim anonimowość oraz swoboda stają się ucieczką od szarej, często wymagającej rzeczywistości. W internecie, jak śpiewa zespół, "bez wysiłku tak możesz być kim chcesz". Co ciekawe, "Biały Miś" to nie tylko symbol niewinności, ale w kontekście piosenki, jak ujawnił Przemek Myszor, był to pseudonim (nick) autentycznego bohatera historii, która stała się inspiracją do utworu. Mowa o starszych ludziach, dla których internet staje się sposobnością do przeżycia "drugiej młodości", udawania kogoś innego na czatach.

W tekście pojawia się również gorzka wzmianka o "białym proszku", który "znów pomoże żyć", co sugeruje kolejną formę ucieczki – poprzez używki. Całość pierwszych zwrotek maluje obraz człowieka uwięzionego w cyfrowym świecie, gubiącego własną tożsamość za sprawą internetowej anonimowości, z poczuciem beznadziei i braku przyszłości: "Nie ma jutra i nie będzie jutro też".

Jednakże, kluczowym elementem i pewnego rodzaju katharsis jest powtarzający się refren. To w nim pojawia się "dziwny głos", który "przed siebie każe biec", "na powietrze wyjść gdy pada deszcz", "do ostatniego tchu", z imperatywem: "Nie wracaj nigdy już". Ten głos jest wezwaniem do przebudzenia, do porzucenia sztucznej rzeczywistości na rzecz prawdziwego życia, z jego niedoskonałościami i wyzwaniami. Artur Rojek, śpiewając ten tekst, przedstawia opozycję dwóch światów: pustki i alienacji kontra świat prawdziwy, pozostawiony na zewnątrz. Otwarcie drzwi między nimi ma prowadzić do wyzwolenia się z apatii i odnalezienia szczęścia, co jest zresztą przewodnią myślą albumu "Happiness Is Easy".

Początkowo tytuł utworu miał brzmieć "Nocnym pociągiem aż do świtu, czyli Hikikomori". Przemek Myszor wyjaśnił, że hikikomori to japońskie określenie osób wycofujących się z życia społecznego, buntujących się przeciwko zhierarchizowanej kulturze, które potrafią spędzić lata zamknięte w swoim pokoju, komunikując się ze światem jedynie przez internet. To zjawisko stało się dla niego ciekawą metaforą zagubienia w życiu. Myszor przyznał, że dodał do tekstu elementy internetu i "gadżeciarstwa" oraz fascynacji grami komputerowymi, ponieważ sam kiedyś tracił na to mnóstwo czasu.

Teledysk do piosenki, wyreżyserowany przez Piotra Rzeplińskiego, a za zdjęcia odpowiedzialny Jacek Podgórski, miał swoją telewizyjną premierę 25 października 2006 roku i był realizowany w technice filmowej 35 mm. Do zdjęć wykorzystano między innymi zawieszoną na stelażu, grubą na ponad 4 centymetry, hartowaną szybę o wymiarach 3 na 3 metry, aby nakręcić ujęcia zespołu od spodu. Prostota teledysku świetnie koresponduje z przekazem utworu, podkreślając jego uniwersalność. Piosenka stanowi zatem ponadczasową przestrogę przed pułapkami wirtualnego świata i nawołuje do powrotu do autentycznych doświadczeń, nawet tych trudnych, bo tylko w nich odnaleźć można prawdziwe sens i szczęście.