Interpretacja Nienawiść - Myslovitz

Utwór „Nienawiść” Myslovitz, pochodzący z ikonicznego albumu Miłość w czasach popkultury wydanego w 1999 roku, stanowi głęboką refleksję nad kruchością ludzkiej egzystencji i niezłomnością ducha w obliczu rozczarowań. Piosenka, której tekst i muzyka zostały stworzone przez Artura Rojka, Wojtka Powagę, Wojtka Kuderskiego i Jacka Kuderskiego, oddaje charakterystyczny dla zespołu klimat melancholii, a jednocześnie zawiera potężne przesłanie nadziei i sprzeciwu.

Pierwsze strofy uderzają w słuchacza wizją nagłego końca: „I nagle skończy się / To wszystko w co wierzysz, co kochasz zasypie śnieg / Dziki uniesie Cię wiatr / Upuści Cię nagle, uderzysz, ufałeś mu tak”. Obraz zasypującego śniegu symbolizuje zimne, bezlitosne unicestwienie, zapomnienie i utratę wszystkiego, co stanowiło fundament życia. Dziki wiatr, który najpierw unosi, by potem gwałtownie upuścić, jest metaforą zdradzieckiego losu, niespodziewanego ciosu od sił, którym się ufało. Ten fragment doskonale oddaje moment, w którym człowiek zdaje sobie sprawę, że to, co było dla niego ważne, nagle się kończy, a osoby, które miały go wspierać, zawodzą. To bolesne zderzenie z rzeczywistością, w której złudzenia zostają brutalnie rozwiane. W tle powstania albumu Miłość w czasach popkultury zespół udał się w góry, do Ujsoł koło Żywca, aby w izolacji odnaleźć inspirację i stworzyć utwory przesiąknięte introspekcją i specyficzną atmosferą. To odosobnienie mogło sprzyjać tak głębokim, egzystencjalnym rozważaniom, które znalazły swoje odbicie w tekstach.

Jednakże, pomimo tej pesymistycznej scenerii, refren przynosi stanowcze oświadczenie: „Ale Ty nigdy nie poddasz się”. Powtarzane dwukrotnie, staje się mantrą, deklaracją wewnętrznej siły i odporności. To przypomnienie o ludzkiej zdolności do przetrwania i walki, nawet gdy świat wokół się wali. Jest to zachęta, aby nie ulegać trudnościom i stawić czoła przeciwnościom losu. W kontekście ogólnej wrażliwości Myslovitz, często balansującej między mrokiem a subtelnym światłem, ten refren jawi się jako kluczowy element, który równoważy początkowy smutek i rozczarowanie.

Kolejna zwrotka kontynuuje motyw zdrady i fałszu, ale przenosi go na płaszczyznę relacji międzyludzkich i percepcji świata: „Nie wierz nigdy, nie / W tych co ciągle udają i ciągle uśmiechają się / Nie wierz nigdy, nie / W to niebo, które zawsze niebieskie jest”. Jest to ostrzeżenie przed powierzchownością, hipokryzją i pozorem szczęścia. Podkreśla, że prawdziwa mądrość leży w dostrzeganiu złożoności i ciemnych stron życia, a nie w ślepym zaufaniu do idealizowanych obrazów. „Zawsze niebieskie niebo” symbolizuje tu naiwność i brak świadomości, że rzeczywistość bywa znacznie bardziej skomplikowana i wielowymiarowa, pełna ukrytych smutków i nieczystych intencji. Taka postawa, typowa dla twórczości Artura Rojka, wskazuje na jego rolę jako wrażliwego obserwatora i komentatora otaczającego świata. Ciekawostką jest, że niektórzy krytycy dopatrywali się w „Nienawiści” pewnych podobieństw stylistycznych do utworu „Disarm” zespołu The Smashing Pumpkins, co sugeruje, że Myslovitz poruszał się w podobnych obszarach emocjonalnych i estetycznych, charakterystycznych dla alternatywnego rocka tamtych lat.

Piosenka zamyka się wielokrotnym, wręcz rytualnym powtórzeniem chóralnego wezwania: „Chcesz zabić i zniszczyć, zniewolić nienawiść - ja też”. To bezpośrednie odniesienie do tytułowej nienawiści, które staje się wołaniem o wspólne działanie. Nie chodzi tu o oddanie się nienawiści, lecz o zniewolenie jej, czyli odebranie jej mocy, ujarzmienie i ostateczne zniszczenie. Powtórzenie tej frazy czterokrotnie, niemalże jak manifest, buduje poczucie solidarności w walce z negatywnymi emocjami – zarówno tymi zewnętrznymi, jak i wewnętrznymi. To zaproszenie do wspólnego buntu przeciwko destrukcyjnym siłom, zarówno w skali osobistej, jak i społecznej. W dobie, gdy album Miłość w czasach popkultury ukazywał się na rynku, zespół Myslovitz z Arturem Rojkiem na czele ugruntował swoją pozycję jako jeden z najważniejszych głosów polskiej sceny alternatywnej, a „Nienawiść” pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych i interpretowanych utworów w ich bogatym dorobku, rezonując z uniwersalnym doświadczeniem nadziei i walki o lepszy świat.