Interpretacja Glow in the Dark - Skepta

Utwór "Glow in the Dark" z wydanego w 2019 roku albumu Skepty Ignorance Is Bliss, będący efektem współpracy z Lay-Z i WizKidem, to głęboka refleksja nad autentycznością, odpornością i niezłomną wiarą w siebie w obliczu przeciwności losu. Skepta rozpoczyna piosenkę od asertywnego stwierdzenia, które od razu ustanawia jego niezależność i dumę z tożsamości: "I knew what it was to be black way before I was on the GQ cover / How you gonna question me about colour?". To mocne otwarcie podkreśla, że jego doświadczenia i zrozumienie własnej rasy wyprzedzają wszelkie zewnętrzne formy uznania, w tym prestiżową okładkę magazynu. Tym samym stawia opór powierzchownej interpretacji jego tożsamości przez pryzmat sławy. Wspomniana w dalszej części wersu postać Nelsona Mandeli nie tylko symbolizuje walkę i wytrwałość w obliczu dyskryminacji, ale także stanowi wyzwanie dla słuchacza, by zastanowił się nad własnym rozumieniem historii i złożoności kwestii rasowych.

Artysta odnosi się również do zjawiska "obudzenia" (ang. "woke"), sugerując pewien cynizm wobec mody na bycie "świadomym" – dla niego to nie jest nowość, lecz stan, w którym znajduje się od zawsze, a inni dopiero "budzą się" ze snu. Skepta kreśli także obraz rozczarowania politycznego, gdzie ulice tętnią życiem, podczas gdy rząd upada, a politycy próbują dostać się na jego koncerty, co świadczy o jego wpływie i dystansie do establishmentu: "Politicians tryna get tickets to come to the shows / I shake hands with a long arm, never get close". Użycie metafory "cigarette smoke" do opisania swojego ruchu jako nieuchwytnego i trudnego do złapania, podkreśla jego niezależność i umiejętność pozostawania poza zasięgiem.

Refren, śpiewany przez Lay-Z i WizKida, jest centralnym punktem przekazu utworu: "We've been growin' apart / Been through the wars and I can show you the scars / Still on the road, I'm still on the boulevard / They should've told you that I glow in the dark". Te słowa opowiadają o przebytej drodze, o ranach, które są dowodem przetrwania, ale przede wszystkim o wewnętrznym świetle, które pozwala mu jaśnieć nawet w najciemniejszych okolicznościach. To metafora jego inherentnego blasku, który nie potrzebuje zewnętrznego potwierdzenia.

W drugiej zwrotce Skepta wraca do swoich skromnych początków: "They would love to see me on a pushbike pedalin' scores / 18 pound 40, I was acceptin' shorts". Kontrastuje to z teraźniejszością, w której "zbiera nagrody w telewizji", co jest świadectwem jego transformacji i sukcesu. Mówi o tym, jak "Nintendo Switch it, fam, I got the game in my hands" – to wyrażenie kontroli nad własnym życiem, symbolizujące, że to on dyktuje warunki. Unika towarzystwa tych, którzy wygłaszają "demoralizujące przemówienia", jasno wyznaczając granice i chroniąc swoją pozytywną energię.

Trzecia zwrotka to moment introspekcji, w której Skepta przyznaje: "I can be my own worst enemy / But I gotta be my own best friend". To uświadomienie sobie potrzeby samowystarczalności i dbania o własne dobro psychiczne. Podkreśla znaczenie odcięcia się od "niskich częstotliwości" i pozostawania na "wysokiej wibracji", co odzwierciedla jego wybór pozytywnego nastawienia i unikania negatywnych wpływów. Końcowe wersy są szczególnie poruszające i ujawniają głęboki szacunek dla jego korzeni: "My mum gave me the seeds I'm sowin' / My dad gave me the tools and the water to keep them growin'". To hołd dla rodziców, którzy zapewnili mu fundamenty i wsparcie, umożliwiające mu rozwój i osiągnięcie celu. Dzięki temu, kiedy inni mówią mu, by "wracał do domu", on wie, dokąd zmierza, z niezachwianą pewnością siebie i poczuciem własnego kierunku. To esencja jego zdolności do "świecenia w ciemności" – wynik wewnętrznej siły, doświadczeń i wsparcia rodzinnego, które ukształtowały jego unikalną drogę.