Interpretacja Buena - Morphine

Utwór „Buena” zespołu Morphine, będący wiodącym singlem z ich drugiego albumu, Cure for Pain (1993), to hipnotyzująca podróż w głąb tajemniczej transformacji. Już od pierwszych wersów, „I hear a voice from the back of the room / I hear a voice cry out you want something good”, piosenka tworzy atmosferę intymnego zaproszenia, niemalże spowiedzi lub obietnicy. Głos narratora, a może raczej głęboki, basowy ton Marka Sandmana, wzywa słuchacza do zbliżenia się, do stanięcia „by the front of the stage”, jakby chciał podzielić się z nim jakąś pilnie strzeżoną prawdą. To bezpośrednie wezwanie, połączone z charakterystycznym, niskim brzmieniem zespołu, które Sandman określał mianem „low rock”, natychmiast wciąga w mroczny i zmysłowy świat Morphine.

Centralnym punktem utworu jest spotkanie z enigmatyczną postacią nazwaną „Buena Buena” – „I met a devil named Buena Buena”. Słowo „Buena” w języku hiszpańskim oznacza „dobra”, co tworzy fascynujący oksymoron: „dobry diabeł”. Ta paradoksalna figura jest kluczem do zrozumienia piosenki. Nie jest to bowiem diabeł w konwencjonalnym, złowieszczym sensie, lecz raczej uosobienie czegoś pociągającego, zakazanego, a zarazem głęboko zmieniającego i ostatecznie – jak deklaruje narrator – korzystnego. „And since I met the devil I ain't been the same oh no / And I feel all right now I have to tell ya” – ta linijka wyraźnie wskazuje na pozytywny charakter przemiany, podkreślając, że spotkanie to przyniosło poczucie spokoju i akceptacji. Sandman, znany z tekstów inspirowanych literaturą noir i pisarzami kryminalnymi, takimi jak Jim Thompson czy James Ellroy, często tworzył postacie i narracje pełne dwuznaczności i moralnych dylematów. „Buena” idealnie wpisuje się w ten styl, będąc metaforą dla niekonwencjonalnego źródła przyjemności, inspiracji, a nawet sensu życia. Niektórzy interpretują to jako odniesienie do używek, które oferują „skrót do good, good, good”, jednak biorąc pod uwagę odrzucenie narkotyków przez Sandmana w późniejszym życiu, może to być również symbol bardziej abstrakcyjnej, choć równie intensywnej, siły.

Unikalne brzmienie Morphine, zbudowane wokół dwustrunowego basu slide Sandmana, saksofonu barytonowego Dany Colley’a i oszczędnej perkusji Billy’ego Conwaya, doskonale oddaje nastrój piosenki. Bas Sandmana, często modyfikowany lub budowany przez niego samego, brzmi tu szorstko i zmysłowo, tworząc podstawowy riff, który jest jednocześnie surowy i hipnotyzujący. Filozofia twórcza Sandmana, by „opierać się pokusie dodawania” i „odejmować, jeśli coś już jest”, znajduje odzwierciedlenie w minimalistycznej instrumentacji, która wbrew pozorom tworzy bogatą i pełną cieni teksturę. Głębia tonów, od barytonowego saksofonu po niski wokal, uderza w ciało w „szczególny sposób, który wielu ludzi bardzo lubi”.

W miarę rozwoju utworu narrator wydaje się osiągać głębsze zrozumienie: „It's coming to me yea it's coming to me / Now I I think I know what it is you need”. Ta nowo odkryta mądrość pozwala mu nie tylko odnaleźć spokój, ale także stawić czoła zewnętrznym naciskom. Wers „I know some people want to make you change / Well I I know how to make'm go away” sugeruje, że „Buena” przyniosła narratorowi siłę do odparcia tych, którzy próbowali go zmienić lub narzucić mu swoją wolę. To poczucie wyzwolenia i samowystarczalności jest niezwykle pociągające.

Historia zespołu Morphine jest nierozerwalnie związana z Markiem Sandmanem, który zmarł na scenie w 1999 roku w wieku 46 lat z powodu zawału serca, co położyło kres działalności grupy. Nazwa zespołu, pochodząca od Morfeusza, greckiego boga snów, odzwierciedlała ich koncepcję „śnić, a potem obudzić się i założyć zespół”. Ten senny, często noir'owy klimat przenikał ich twórczość, a „Buena” jest tego doskonałym przykładem. Ostatecznie, „Buena” to zaproszenie do zaakceptowania niekonwencjonalnych ścieżek, do przyjęcia paradoksalnego „dobra” płynącego z „diabelskiego” źródła i do odnalezienia w tym spokoju i siły, która pozwala odeprzeć zewnętrzne próby narzucania własnej tożsamości. To esencja twórczości Morphine – mroczna, minimalistyczna, ale zawsze głęboka i niezwykle sugestywna.