Interpretacja Television Love - Of Monsters And Men

Utwór „Television Love” islandzkiego zespołu Of Monsters And Men, wydany 1 lipca 2025 roku, stanowi fascynującą, wielowymiarową interpretację skomplikowanych relacji międzyludzkich, rozciągniętych w czasie. Po pięcioletniej przerwie od albumu „Fever Dream” (2019), piosenka ta jest krokiem naprzód w ich brzmieniu, zachowując charakterystyczne dla nich indie-folkowe DNA, a jednocześnie oferując bardziej warstwową i cierpliwą budowę.

Tekst piosenki rozpoczyna się od wyznania głębokiego cierpienia i pragnienia ukojenia: „I'm not getting over the pain / Someone give me Novocaine”. To poszukiwanie emocjonalnego znieczulenia, chęć ucieczki od bólu, który wydaje się być wszechobecny. Obraz „I'm bleeding love all over the place / A sea of love / Hide my face” jest niezwykle mocny – sygnalizuje przytłaczające wylanie uczuć, być może wstydliwe, a zarazem poczucie zagubienia w ich bezmiarze. Miłość staje się tutaj czymś, co jednocześnie zalewa i zmusza do ukrycia wrażliwości.

Kolejne wersy wprowadzają wyraźny kontrast między zewnętrznym pozorem a wewnętrzną walką. „Walking to my favorite song / Look at me I'm looking strong” ukazuje próbę utrzymania fasady siły, podczas gdy w głębi duszy narrator czuje nadchodzącą katastrofę: „Saw you at a traffic stop / Waiting for the ground to drop”. To poczucie niepewności i lęku przed nieuchronnym wstrząsem, nawet w obliczu codziennych sytuacji, jak zwykłe światła drogowe. Nanna Bryndís Hilmarsdóttir i Ragnar Þórhallsson, wokaliści zespołu, często równoważą swoje głosy, tworząc wrażenie intymnej rozmowy, co podkreśla ten wewnętrzny dialog.

Metafora „Television love”, która staje się refrenem i tytułem utworu, jest kluczowa dla zrozumienia jego głębi. Jak wyjaśnia zespół, tytuł nawiązuje do sposobu, w jaki telewizja może odtwarzać, wstrzymywać lub ponownie oglądać momenty, sugerując związek doświadczany we fragmentach, czasem na odległość, czasem blisko, i zawsze podlegający zmianie i reinterpretacji. To miłość obserwowana, a nie przeżywana w pełni, naznaczona nieodebranymi połączeniami: „Oh your call rang out / Another second now... / Drove up to your house / And your lights went out”. Oznacza to rozczarowanie, frustrację z powodu braku prawdziwego kontaktu i poczucie, że relacja toczy się obok, a nie razem. Jest to „Conversation drought” – susza w komunikacji, gdzie jedna osoba może „Seep inside your couch”, pasywnie uczestnicząc w życiu drugiej, zamiast aktywnie w nim działać.

Piosenka rozwijała się przez kilka lat, a członkowie zespołu wracali do niej w różnych momentach swojego życia, nasycając ją zmieniającymi się perspektywami i emocjami. Właśnie ta ewolucja pozwoliła na „nałożenie” warstw historii zespołu na warstwy dźwiękowe i emocjonalne utworu. Poczucie ulgi po długiej przerwie, jak to ujmują sami twórcy, jest odczuwalne, bo „Life happens, things change, hopelessness turns into hope”. Pomimo tego ogólnego przesłania nadziei, utwór posiada też „podskórną warstwę niepokoju”.

Ostatnie wersy: „What if we don't connect the head now / What if we just don't think at all now” wprowadzają element egzystencjalnej refleksji. To pytanie o to, czy można połączyć się z drugą osobą bez nadmiernego analizowania, bez zaangażowania intelektualnego. Czy pragnienie wyłączenia umysłu i ucieczki od myślenia jest aktem poddania się miłości, czy raczej rezygnacji z głębokiego, pełnego połączenia na rzecz powierzchownego „Television Love”? To wyraz zmęczenia złożonością relacji i tęsknoty za prostszą, bardziej intuicyjną więzią, choć jednocześnie może być to strach przed całkowitym emocjonalnym odrętwieniem. Utwór kończy się powtórzeniem „Television love”, co podkreśla jego trwałość i dominację w opowiadanej historii, nawet jeśli jest to miłość niepełna i mediowana.

Teledysk, wyreżyserowany przez Erlendura Sveinssona i nakręcony na 35-milimetrowej taśmie w czasie letniej islandzkiej nocy polarnej, idealnie oddaje ten nastrój ponadczasowości i fragmentaryczności. Scena z zespołem przy stole, który przemieszcza się w czasie i przestrzeni, jednocześnie łącząc się i odłączając od otoczenia, jest wizualnym komentarzem do tematu rozmowy rozciągniętej w czasie i miłości, która jest zarówno bliska, jak i odległa.