„Full Moon Madness” to utwór, który w swojej istocie jest głęboką eksploracją duchowej i fizycznej transformacji, silnie zakorzenionej w archetypie wilka i mitycznej lukanthropii. Moonspell, zespół znany z łączenia czarnego metalu z gotycką melancholią, od lat zgłębia te mroczne, pierwotne tematy. Piosenka pochodzi z albumu Irreligious z 1996 roku, który, jak przyznał wokalista Fernando Ribeiro, był przełomowy dla zespołu i zyskał ogromną popularność, zwłaszcza w Niemczech.

Tekst rozpoczyna się od słów w języku portugalskim: „Somos memórias de lobos que rasgam a pele / Lobos que foram homens e o tornarão a ser” („Jesteśmy wspomnieniami wilków, które rozrywają skórę / Wilków, które były ludźmi i znów nimi będą”). Ta fraza natychmiast wprowadza w centralny motyw utworu: cykliczność i nieuchronność przemiany. Rozdzieranie skóry jest tu metaforycznym aktem zrzucania ludzkiej fasady, powrotem do pierwotnego, dzikiego stanu. To nie tylko fizyczna metamorfoza, ale również przebudzenie głębokiej, genetycznej pamięci o dzikiej naturze, która drzemie w człowieku. W kontekście lukanthropii, o której piosenka otwarcie traktuje, jest to ukazanie wilkołaka jako istoty, która gubi swą ludzką formę, by przybrać wilczą, i na odwrót.

Następujące po tym wersy angielskie, „They awake for flesh / Choose pain as a path / Refuse a light / To blind you and me”, opisują charakter tych przebudzonych wilków. Kierują się one instynktem i cielesnością („awake for flesh”), wybierają „ból jako ścieżkę”, co może symbolizować trudności i cierpienie związane z odrzuceniem konformizmu i przyjęciem dzikiej, nieokiełznanej natury. Co więcej, „odmawiają światła, które ma nas oślepić”, co jest wyraźnym odrzuceniem narzucanej przez społeczeństwo "oświecenia" czy iluzorycznych prawd, które tłumią prawdziwą wolność i instynkt. Jest to akt buntu przeciwko wszelkim formom zniewolenia czy fałszywych obietnic. Album Hermitage, na którym później pojawił się ten utwór, również porusza tematykę odwracania się od konwencji nowoczesności i przekonania, że ludzkość jest centrum wszystkiego.

Refren „Full Moon Madness, / We are as one and congregate / Full Moon Madness / We rise again to procreate to seal our fate” wskazuje na pełnię księżyca jako katalizator tego szaleństwa i zjednoczenia. To pod jej wpływem wilki, czyli ludzie, którzy przyjęli swoją pierwotną tożsamość, zbierają się i łączą w jedną, potężną siłę. Akt „prokreacji” jest tu nie tylko fizycznym rozmnażaniem, ale również symbolicznym odradzaniem i kontynuacją dzikiego dziedzictwa, pieczętowaniem ich przeznaczenia poza ludzkim porządkiem. To zbiorowy, rytualny wyraz przynależności i wspólnego losu.

W drugiej części portugalskich wersów pojawia się kontrast: „ou talvez memórias de homens. que insistem em não rasgar a pele / Homens que procuram ser lobos mas que jamais o tornarão a ser...” („albo może wspomnienia ludzi. którzy upierają się, żeby nie rozrywać skóry / Ludzi, którzy próbują być wilkami, ale nigdy już nimi nie będą...”). Tutaj Moonspell rozróżnia tych, którzy poddają się transformacji, od tych, którzy jej odmawiają lub są do niej niezdolni. Istnieją ludzie, którzy kurczowo trzymają się swojej ludzkiej „skóry”, odrzucając zew natury. Inni pragną stać się wilkami, ale ich próby są daremne, być może z powodu utraconego połączenia z ich pierwotną esencją, uwięzieni w pułapce cywilizacji. To podkreśla tragizm i niemożność pełnego powrotu do dzikości dla niektórych jednostek.

Kulminacyjna zwrotka „Irreverence was cast out from the sky / And eternity lost its sex forever / And under the same heaven they voted to emptiness / They still celebrate under a Full Moon Madness...” jest potężnym wyrazem buntu i niezgody. „Brak szacunku został wygnany z nieba” może oznaczać odrzucenie boskiego autorytetu, upadek z łaski lub po prostu utratę wartości duchowych. „Wieczność straciła swój seks na zawsze” to enigmatyczna linia, sugerująca utratę twórczej, generatywnej siły w wymiarze duchowym lub desakralizację czegoś, co było kiedyś święte i płodne. W świecie, gdzie „zagłosowano za pustką” – co można interpretować jako społeczne przyjęcie nihilizmu, konsumpcjonizmu czy powierzchowności – te wilcze istoty nadal celebrują pod Szaleństwem Pełni Księżyca. Jest to akt defiantny, dowodzący, że pomimo utraty i dekadencji, pierwotny, dziki duch przetrwał i znajduje swoją formę świętowania poza ramami narzuconej rzeczywistości.

Moonspell, jako pionierzy gotyckiego metalu z Portugalii, często wplatają w swoją twórczość tematykę dzikiej natury i ludowej mitologii, co jest widoczne w ich zaangażowaniu w ratowanie wilka iberyjskiego. „Full Moon Madness” doskonale wpisuje się w ten nurt, będąc hymnem do nieokiełznanej wolności i odrzucenia konwenansów, celebracją dzikiej strony ludzkiej natury, która budzi się pod wpływem księżyca. Piosenka, która ukazała się także jako EP w 2021 roku, pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych i symbolicznych utworów w dyskografii Moonspell, odzwierciedlając ich unikalne połączenie agresji i atmosferyczności. Fernando Ribeiro wielokrotnie podkreślał, że choć albumy takie jak Wolfheart są uważane za arcydzieła, on sam widzi je jako kroki na drodze ewolucji zespołu, a nie ostateczny cel, co pokazuje ciągłe dążenie do rozwoju i unikanie powtarzania się. W tym kontekście, „Full Moon Madness” jest przypomnieniem o sile, która drzemie w każdym z nas, czekając na odpowiedni moment, by rozerwać skórę i ujawnić swoje prawdziwe ja.