Piosenka „Монетка” autorstwa rosyjskiego duetu LSP, złożonego z Olega Savchenko i Romy Anglichanin, to utwór głęboko zakorzeniony w nihilistycznej wizji hedonizmu i autodestrukcji, stanowiący jeden z kluczowych punktów albumu Tragic City z 2017 roku. Już pierwsze wersy, śpiewane przez Olega, odmalowują obraz wewnętrznej pustki: „W moim sercu dziura — potrzebuję tabletki (dużej)”. Ta „dziura” to metaforyczne pęknięcie, utrata czegoś znaczącego – być może utraconej miłości, co znajduje echo w innych utworach artysty. Potrzeba „tabletki” symbolizuje desperackie poszukiwanie ukojenia, wypełnienia pustki za pomocą używek czy przelotnych przyjemności.

Oleg kontynuuje, przedstawiając rozwiązanie swojej duchowej pustki – powierzchowne relacje: „Wezwę modelki: szatynkę i brunetkę (para) / Jak je podzielimy? Podrzuć monetę (flip!)”. W tym fragmencie pojawia się motyw monety, który staje się centralnym punktem utworu. Jest to gra w orła i reszkę, rzekomo decydująca o losie kobiet, ale faktycznie symbolizująca totalną obojętność i cynizm bohaterów wobec tych interakcji. Powtarzane „Orzeł (co?). Reszka” z towarzyszącym im „Mam to gdzieś… Ja też” doskonale oddaje postawę, gdzie zarówno wynik, jak i uczucia drugiej osoby, są bez znaczenia. To bezceremonialne podejście do życia i relacji podkreśla fragment „Handlujesz? Oczywiście”, sugerując czysto transakcyjny charakter kontaktów.

W pierwszej zwrotce LSP pogłębia obraz pustki, mówiąc: „W moim sercu dziura — przez nią widać Księżyc”. Jest to obraz niemal poetycki, lecz jednocześnie podkreślający rozmiar i głębię wewnętrznego rozdarcia. Próbuje tę pustkę „zatkać trzema” kobietami, bo, jak sam przyznaje, „nie lubię jednej”, co odnosi się do jego awersji do bycia samemu i poszukiwania ciągłych rozrywek. Mimo iż czuje się wciągany na dno – „Chociaż ten kamień tak ciągnie na dno” – twierdzi, że nie utonie, zanurzając się w alkohol „jak w wannę”. To świadome dążenie do zatracenia, jednak z iluzją kontroli. Wspomnienie o tym, że „byłem Cobainem dla niej – dlatego teraz niech mi da nirwanę!” jest kluczowe. Może to być nawiązanie do intensywnej, bolesnej miłości, która zostawiła ranę, a teraz bohater szuka ukojenia, swoistej „nirwany”, w chaosie i przygodnym seksie. „Nie wiem, dokąd wozi was ten tramwaj — mnie on przyciśnie do kanapy” to linia, która symbolizuje rezygnację z aktywnego kierowania swoim losem i poddanie się biegowi wydarzeń, być może z poczuciem beznadziei lub po prostu wygodnictwa. Motyw „kodeksu honorowego” polegającego na dzieleniu się kobietami z przyjaciółmi („Oni chcą dziwek — ja to mam / A więc oni też to mają, i to jest mój kodeks honorowy”) ujawnia toksyczną, męską dynamikę i redukuje kobiety do zaspokajania potrzeb.

Druga zwrotka, wykonana przez Romę Anglichanina, jest jeszcze bardziej brutalna i dosadna. Roma był przede wszystkim bitmejkerem LSP, a „Монетка” jest wyjątkowa, gdyż to jego pierwsza i ostatnia solowa zwrotka w historii zespołu. Jego wers zaczyna się od prowokacyjnych pytań: „Słuchaj (ty słyszysz?), po co ci sushi? / W spodniach wszystko jest zakryte, usiądź i zjedz (żryj dalej)”. To wyraźne odrzucenie jakiejkolwiek subtelności czy romantyzmu na rzecz czystej, prymitywnej konsumpcji. W sposób jawny uprzedmiotawia kobiety, porównując swój organ płciowy do „romantycznego obiadu”. Wersy takie jak „Ręką pięć suk na kanapie” brutalnie podkreślają ich rolę jako obiektów, a nie podmiotów.

Punktem kulminacyjnym tej zwrotki jest ponowne odwołanie do monety, ale z szokującym ujawnieniem: „I w niebo leci monetka (macie przejebane) / Z jednakowymi stronami (no a co myśleliście?)”. Okazuje się, że rzut monetą, który miał symbolizować losowość, jest oszustwem. Moneta ma dwie identyczne strony, co oznacza, że wynik jest z góry przesądzony – zawsze niekorzystny dla kobiet. To wyraz skrajnego cynizmu, manipulacji i totalnej dominacji. Dalej pojawiają się mroczne obrazy, takie jak „Kłaść głowę pod tramwaj” czy „fajniejsze niż tramwaj — szubienica!”. Te metaforyczne odniesienia do śmierci i autodestrukcji mogą symbolizować fatalizm wynikający z takiego stylu życia, jego nieuniknione konsekwencje, a także pewną fascynację końcem. Ostateczne zdanie Romy: „Ale na razie jestem po prostu głupią maszyną — AK, daj mi monetę” jest interpretowane jako odniesienie do karabinu AK-47, symbolizującego bezmyślną, destrukcyjną siłę, która po prostu wykonuje swoje zadanie, dopóki dostaje „monety”, czyli paliwo do dalszego działania. To ucieleśnienie bezrefleksyjnej pogoni za przyjemnością, bez względu na koszty moralne czy emocjonalne.

Piosenka „Монетка” zyskała dużą popularność, a jej kontrowersyjne treści doprowadziły nawet do cenzury. Roskomnadzor (rosyjski federalny urząd) zażądał usunięcia czterech linijek ze zwrotki Romy Anglichanina z oficjalnego teledysku ze względu na ich zbyt wulgarny charakter, co skutkowało powstaniem ocenzurowanych wersji. Ciekawostką jest również fakt, że utwór, mimo swojej „brudnej” treści, doczekał się „inteligentnej” wersji akustycznej z jazzowym trio, co stworzyło intrygujący kontrast między formą a przekazem.

„Монетka” to zatem wielowymiarowa opowieść o ucieczce od pustki w otchłań hedonizmu, gdzie relacje międzyludzkie sprowadzają się do manipulacji i przedmiotowego traktowania. Utwór ten, z jego surowym realizmem i ciemnymi metaforami, jest mocnym komentarzem do mrocznej strony współczesnego społeczeństwa, gdzie pod fasadą luzu i wolności kryje się głęboki nihilistyczny ból i poczucie beznadziei.