Interpretacja Hirdetés - Locomotiv GT

Utwór "Hirdetés" (Ogłoszenie) węgierskiego supergrupy Locomotiv GT, pochodzący z ich albumu Mindenki wydanego w 1978 roku, to głęboko refleksyjna i poruszająca ballada, która eksploruje tematy komodyfikacji ludzkiego życia, sztuki oraz tożsamości w obliczu konsumpcjonistycznego świata i potencjalnej obojętności odbiorców. Zespół Locomotiv GT, założony w 1971 roku przez muzyków z uznanych już węgierskich grup rockowych, był znany z wyrafinowanego stylu, łączącego elementy rocka progresywnego, jazzu, funku i popu, a także z ambitnych tekstów.

Piosenka rozpoczyna się od szokującego, choć metaforycznego, ogłoszenia: „Eladom egy napomat úgy, ahogy van, / s adom külön is minden részét, / és a rohanó percek olcsón kaphatók”. Podmiot liryczny, który można utożsamiać z artystą lub po prostu z jednostką we współczesnym świecie, oferuje na sprzedaż swój czas – dzień w całości, a nawet jego ulotne, pędzące chwile, które są „tanio dostępne”. To gorzki komentarz na temat tego, jak łatwo współczesny człowiek oddaje, a wręcz wyprzedaje swoje życie, dzieląc je na drobne, zbywalne fragmenty. Sugeruje to poczucie alienacji i zredukowania istnienia do serii transakcji.

Następnie, narracja przenosi się na sferę twórczości artystycznej: „Eladom egy dalomat úgy, ahogy van, / s vele eladok néhány érzést, / ami soha többé nem pótolható”. Sprzedaż piosenki nie jest jedynie aktem komercyjnym; oznacza ona również oddanie na sprzedaż uczuć, które są niepowtarzalne i niezastąpione. To podkreśla głęboko osobisty koszt, jaki ponosi twórca, wystawiając swoją duszę na rynek. Sztuka, która powinna być ekspresją najintymniejszych emocji, staje się towarem, a jej wartość rynkowa nie zawsze odpowiada jej prawdziwej, emocjonalnej wadze.

Refren jest wyrazem rezygnacji, ale i nieugiętej determinacji: „És ha senkinek se kell, / ha senki nem felel, / addig játszom el, / míg szól”. Niezależnie od tego, czy ktokolwiek będzie zainteresowany, czy ktoś odpowie, podmiot liryczny będzie grał tak długo, jak długo muzyka będzie trzeszczeć, jak długo będzie w stanie. To symbolizuje wewnętrzny przymus tworzenia i występowania, nawet w obliczu obojętności. Jest w tym zarówno tragizm artysty nierozumianego, jak i heroizm nieustającego w swojej pasji.

Kolejna zwrotka rozszerza ideę komodyfikacji na całe życie: „Eladom az időt egy életen át, / bár az életet ingyen kaptam, / senki nem adott hozzá ingyen semmi mást”. To paradoks istnienia: życie jest darem, ale wszystko inne – każda szansa, każdy krok naprzód – wymaga opłaty, pracy, sprzedaży samego siebie. Wiersz ten mocno podkreśla, że choć sam fakt bycia żywym jest bezpłatny, to aby w pełni doświadczyć życia, trzeba nieustannie poświęcać swój czas i wysiłek, co de facto jest formą „sprzedaży” własnego istnienia.

Kulminacją tego procesu jest sprzedaż najgłębszych aspektów człowieczeństwa: „Eladom az agyam s a szívemet is, / ami benne van minden hangban, / s közben eladom már a végső búcsúzást”. Podmiot liryczny oferuje na sprzedaż swój rozum i serce – źródło myśli i uczuć, esencję jego jestestwa. Co więcej, ten akt sprzedaży obejmuje nawet „ostatnie pożegnanie”, co sugeruje całkowite wyczerpanie, niemal metaforyczną śmierć artysty, który oddał absolutnie wszystko, co miał do zaoferowania, nawet swoje zakończenie.

Powtórzony refren, tym razem z subtelną zmianą „Talán senki nem jön el” (może nikt nie przyjdzie) oraz „De ha senkinek se kell” (ale jeśli nikomu nie będzie potrzebne), jeszcze mocniej akcentuje samotność twórcy i jego wewnętrzną siłę. Nieważne, czy publiczność się zjawi, czy będzie zafascynowana, czy ktokolwiek doceni włożony trud; muzyka będzie grana, dopóki jest w niej życie, dopóki jest w niej dźwięk.

Tekst piosenki „Hirdetés” jest więc gorzką refleksją nad kondycją artysty i jednostki w społeczeństwie, które z łatwością konsumuje, a potem odrzuca to, co najbardziej cenne. Jest to lament nad utratą autentyczności i indywidualności w świecie zdominowanym przez prawa rynku, ale jednocześnie stanowi świadectwo niezłomnej siły twórczej, która trwa pomimo braku zewnętrznej walidacji. Prawdopodobnie, jak w przypadku wielu tekstów LGT, za słowami stoi Anna Adamis, znana z pisania głębokich i poetyckich liryków. Utwór ten, z jego egzystencjalnym wydźwiękiem, wpisuje się w tradycję Locomotiv GT jako zespołu odważnie eksplorującego złożone tematy, zawsze dążącego do tworzenia muzyki o wysokiej jakości artystycznej, niekoniecznie nastawionej na masowy sukces, co było świadomą decyzją zespołu.