Interpretacja Somewhere Only We Know - Lily Allen

Lily Allen swoją interpretacją utworu „Somewhere Only We Know” zespołu Keane, wydaną 10 listopada 2013 roku, tchnęła nowe życie w już dobrze znany hymn. Jej wersja, która szybko zdobyła pierwsze miejsce na brytyjskiej liście singli, stając się jej trzecim numerem jeden, zyskała ogromną popularność dzięki wykorzystaniu w świątecznej reklamie John Lewis w 2013 roku, zatytułowanej „The Bear & The Hare”. Reklama, przedstawiająca historię zwierząt leśnych świętujących Boże Narodzenie, idealnie współgrała z nastrojową i nostalgiczną aurą piosenki, czyniąc ją dla wielu synonimem sezonu świątecznego.

Tekst piosenki opowiada o tęsknocie za schronieniem, miejscem oddalonym od zgiełku życia, tajnym sanktuarium dzielonym przez dwie osoby, przesyconym wspomnieniami i emocjami. Wersy takie jak „I walked across an empty land / I knew the pathway like the back of my hand” czy „Sat by the river and it made me complete” budują obraz intymnej znajomości z danym miejscem, symbolizującym spokój i poczucie spełnienia. To właśnie to „prosta rzecz” zostaje utracona, wywołując tęsknotę: „Oh simple thing, where have you gone? / I'm getting tired and I need someone to rely on”. Refren, powtarzający te linie, podkreśla poszukiwanie stabilności i otuchy w nieustannie zmieniającym się świecie.

Gdy podmiot liryczny natrafia na „fallen tree” i zadaje sobie pytania „Is this the place we used to love? / Is this the place that I've been dreaming of?”, pojawia się nuta melancholii i próba odnalezienia dawnego szczęścia, a także zaduma nad tym, czy minione miejsca i uczucia nadal istnieją w tej samej formie. Te pytania, wypowiedziane delikatnym głosem Allen, dodają warstwę wrażliwości i autentyczności, sprawiając, że piosenka staje się głęboko relacyjna. Propozycja „And if you have a minute, why don't we go / Talk about it somewhere only we know?” jest zaproszeniem do powrotu do tego wspólnego, bezpiecznego azylu, zanim „This could be the end of everything”. To zarówno wyraz nadziei, jak i subtelne ostrzeżenie przed utratą tego, co cenne.

Wersja Lily Allen wyróżnia się oszczędną aranżacją, głównie z użyciem fortepianu i jej charakterystycznego stylu wokalnego, co potęguje jej wzruszający charakter. Jej wokal, pełen surowości i autentyczności, z wyczuwalną dozą wrażliwości, sprawia, że emocjonalny ciężar tekstu naprawdę wybrzmiewa. Co ciekawe, sama Lily Allen przyznała w wywiadzie, że nie lubi wykonywać tej piosenki na żywo, mówiąc: „It's just so not me, and reminds me of a really dead time in my life” („To po prostu nie jestem ja i przypomina mi o naprawdę martwym okresie w moim życiu”). Wyznała również, że zarobiła na niej stosunkowo niewiele, szacując kwotę na około 8 tysięcy funtów, ponieważ był to cover i zadanie dla dużej marki. W 2013 roku, gdy utwór został wydany, Allen zmagała się z depresją poporodową po urodzeniu drugiej córki, a także przechodziła przez trudny okres w życiu osobistym, co mogło przyczynić się do jej niechęci do utworu, który był wszechobecny.

Mimo osobistych odczuć artystki, jej interpretacja „Somewhere Only We Know” stała się ikoną współczesnej muzyki i jednym z najbardziej rozpoznawalnych coverów ostatnich lat. Keane sami zasugerowali John Lewis, aby to Lily Allen nagrała ich piosenkę, uznając ją za fankę, która stworzy świetną wersję. Ta odsłona utworu to pożegnalny gest dla przeszłości, nadzieja na odnalezienie ukojenia w ramionach bliskiej osoby i przypomnienie o znaczeniu tych ukrytych zakątków, które przechowują najdroższe wspomnienia i uczucia. Jest to opowieść o tym, jak w obliczu starzenia się i zmęczenia, szukamy czegoś, na czym można polegać, gdzie można rozpocząć od nowa, w miejscu, które tylko my znamy i rozumiemy.