Interpretacja HIM - Lily Allen

"HIM" Lily Allen to utwór z albumu "It's Not Me, It's You" z 2009 roku, który stanowi dojrzałe, refleksyjne i elektroniczne odejście od poprzednich, bardziej ska i reggae'owych brzmień artystki. Piosenka jest głęboką, a jednocześnie przewrotną, refleksją nad naturą bóstwa i rolą religii w ludzkim życiu, utrzymaną w charakterystycznym dla Allen stylu: słodkim wokalem maskującym ostre, często cyniczne obserwacje. Lily Allen, wychowana w katolickiej szkole, otwarcie przyznała, że jest "zdezorientowana religią", co wynikało z rozbieżności między tym, czego uczono ją w szkole (geje są źli, cudzołóstwo jest złe, narkotyki są złe), a jej domowym doświadczeniem (przyjaciele matki byli gejami, ojciec miał romanse, w domu były narkotyki).

Utwór zaczyna się od błagania: "Would you please take me away from this place / I cannot bear to see the look upon your faces" ("Czy mógłbyś, proszę, zabrać mnie z tego miejsca / Nie mogę znieść widoku waszych twarzy"). To wyraz zmęczenia światem i ludzkimi cierpieniami, a jednocześnie próba znalezienia ukojenia i nadziei w jakiejś boskiej interwencji. Allen natychmiast przechodzi do pytania o perspektywę Boga: "And if there is some kind of god / do you think he's pleased / When he looks down on us / I wonder what he sees" ("I jeśli jest jakiś bóg / czy myślisz, że jest zadowolony / Kiedy patrzy na nas z góry / Zastanawiam się, co widzi"). To podstawowe pytanie o boski osąd nad chaosem i moralną dwuznacznością ludzkiego istnienia.

W dalszej części utworu Allen humanizuje Boga w zaskakujący sposób, zadając pytania o jego ziemskie troski: "Do you think he's skint or financially secure / And come election time I wonder who he'd vote for" ("Czy myślisz, że jest spłukany, czy finansowo bezpieczny / I w czasie wyborów zastanawiam się, na kogo by zagłosował"). Te pytania, choć pozornie banalne, mają na celu ukazanie dystansu między boskim ideałem a ludzką rzeczywistością oraz zakwestionowanie tradycyjnych wyobrażeń o wszechmocnym i wszechwiedzącym Bogu. Artystka chce, aby słuchacze pomyśleli o Bogu jako o kimś, kto mierzy się z tymi samymi problemami i dylematami, co oni sami.

Refren jest sercem piosenki, wielokrotnie powtarzającym gorzką refleksję: "Ever since he can remember people have died in his good name / Long before that September / Long before hijacking planes / He's lost the will he can't decide / He doesn't know who's right or wrong / But there's one thing that he's sure of this has been going on too long" ("Odkąd pamięta, ludzie umierali w jego imię / Długo przed tamtym wrześniem / Długo przed porywaniem samolotów / Stracił wolę, nie może zdecydować / Nie wie, kto ma rację, a kto się myli / Ale jednego jest pewien – to trwa zbyt długo"). Zwrot "that September" jest jednoznacznym odniesieniem do ataków z 11 września, co bezpośrednio łączy historyczne i współczesne konflikty z przemocą popełnianą w imię religii. Allen sugeruje, że nawet Bóg jest bezsilny lub zrezygnowany wobec ciągłego wykorzystywania jego imienia do usprawiedliwiania przemocy i konfliktów. Podkreśla w ten sposób paradoks wiary, która zamiast jednoczyć, dzieli i prowadzi do cierpienia.

W drugiej zwrotce artystka kontynuuje serię absurdalnych, a jednocześnie prowokujących pytań, jeszcze bardziej osadzając Boga w ludzkiej codzienności: "Do you think he'd drive in his car without insurance / Do you think his favourite type of human is caucasian / Do you reckon he's ever been done for tax evasion / Do you think he's ever taken smack or cocaine" ("Czy myślisz, że jeździłby samochodem bez ubezpieczenia / Czy myślisz, że jego ulubionym typem człowieka jest kaukaski / Czy sądzisz, że kiedykolwiek był karany za oszustwa podatkowe / Czy myślisz, że kiedykolwiek brał herę lub kokainę"). Te pytania, pełne ironii i czarnego humoru, mają na celu obnażenie hipokryzji i ludzkich wad, stawiając je w kontraście do rzekomej boskiej doskonałości. Punktem kulminacyjnym tej ludzkiej charakterystyki jest stwierdzenie: "His favourite band is Creedence Clearwater Revival" ("Jego ulubiony zespół to Creedence Clearwater Revival"), co jest zabawnym, ale i celnym przykładem projekcji ludzkich cech na bóstwo.

Ciekawostką jest, że wytwórnia płytowa Lily Allen początkowo nie chciała umieścić tej piosenki na albumie. Allen jednak "postawiła na swoim", nalegając na jej włączenie, ponieważ utwór odzwierciedlał jej ówczesne pytania o życie, sens ludzkich działań i "cały ten nonsens, którym się zajmujemy". Piosenka, podobnie jak "The Fear" z tego samego albumu, była wyrazem jej zagubienia i konfuzji, być może związanej z "ilością narkotyków, które zażywała" w tamtym czasie. Podczas pracy nad albumem w studio Marka Ronsona, Allen czuła "ducha Amy Winehouse" i "czuła się tak beztalentowana w porównaniu". To dodatkowo podkreśla osobisty i często mroczny kontekst, w jakim powstawały teksty z albumu "It's Not Me, It's You".

W "HIM" Lily Allen nie tylko krytykuje hipokryzję religijną i przemoc, ale także zaprasza słuchacza do samodzielnej refleksji nad tym, co to znaczy być człowiekiem w świecie pełnym sprzeczności. Jej "ostry język" i zdolność do poruszania trudnych tematów sprawiają, że utwór jest czymś więcej niż tylko piosenką – to filozoficzne zapytanie o moralność, wiarę i nadzieję, podane w przystępnej, popowej formie.