Interpretacja Prętem po jajach - Lej Mi Pół

Zespół Lej Mi Pół, pochodzący z Bielska-Białej, zasłynął z tworzenia muzyki określanej jako komediowy rock i punk rock, charakteryzującej się kontrowersyjnymi, zabawnymi i wulgarnymi tekstami. Utwór „Prętem po jajach” to jeden z ich bardziej znanych kawałków, pochodzący z debiutanckiego albumu z 2012 roku zatytułowanego „Skolioza odbytu”. Piosenka ta, jak wiele innych w twórczości Lej Mi Pół, jest przykładem ich bezkompromisowego podejścia do twórczości, przesiąkniętego absurdalnym humorem.

Interpretacja "Prętem po jajach" w pierwszej chwili może wydawać się prosta i opierać się na dosłowności, jednak pod wulgarną i komediową warstwą kryje się głębsza refleksja nad życiem i dorastaniem. Powtarzający się niczym mantra refren „Prętem, prętem, prętem po jajach” jest metaforą ciągłych frustracji, rozczarowań i bolesnych doświadczeń, które towarzyszą człowiekowi na różnych etapach życia. To nie jest jednorazowy incydent, ale powtarzalny motyw, symbolizujący uniwersalne cierpienie, niezależnie od wieku.

Początkowe strofy utworu, opowiadające o byciu „małym chłopcem” i „trochę starszym”, kiedy to już „dostałem prętem po jajach”, sugerują, że ten rodzaj „uderzenia” jest wpleciony w samo sedno ludzkiej egzystencji od najmłodszych lat. Nie ma ucieczki od życiowych bolączek, które „kastrują” (w przenośni) mężczyznę, odbierając mu pewność siebie, wolność czy poczucie spełnienia.

Dalsze wersy, opisujące dążenia w szkole podstawowej („Chciałem napić się tam smacznej wódki”) i w szkole średniej („Chciałem poznać fajną dziewczynę, żeby fajną miała minę”), ukazują typowe młodzieńcze pragnienia. Picie wódki w podstawówce jest oczywiście absurdalnym pomysłem, podkreślającym chęć ucieczki od rzeczywistości lub poszukiwanie zakazanych przyjemności. Pragnienie poznania „fajnej dziewczyny” to z kolei uniwersalne marzenie o miłości i akceptacji. Jednakże za każdym razem, gdy pojawia się to pragnienie, powraca „pręt po jajach”, symbolizując nieuchronne przeszkody, rozczarowania, niespełnione oczekiwania czy bolesne zderzenie z rzeczywistością. Można to odczytywać jako komentarz do tego, jak system czy społeczeństwo nierzadko udaremnia młodzieńczy idealizm i marzenia.

Charakterystyczne dla Lej Mi Pół jest łączenie wulgarności z czarnym humorem. Jak sami o sobie mówią, są „trzema idiotami”, którzy „nie mieli żadnej koncepcji” na swoją muzykę, a teksty piszą „bez konkretnych idei i wytycznych”. Jednak to właśnie ta pozorna beztroska i swoboda pozwala im na poruszanie trudnych tematów w przesadzony, wręcz groteskowy sposób, co ostatecznie staje się ich znakiem rozpoznawczym i buduje silny przekaz. „Chamsko, ordynarnie... czyli zajebiście jak zawsze panowie :D” to komentarz, który dobrze oddaje odbiór ich twórczości przez fanów.

Szczególnie istotne są klamry otwierająca i zamykająca utwór – frazy „[No to jedzie ksiądz na karuzeli]” i „[Prywatny teren księdza proboszcza, wypierdalać stąd! Powiedziałem: wypierdalać, kurwa!]”. Te fragmenty wprowadzają wątek kościelny i antyklerykalny, co jest częstym elementem w twórczości zespołu, który nie boi się poruszać kontrowersyjnych tematów. Ksiądz na karuzeli to obraz absurdalny, być może symbolizujący hipokryzję instytucji kościelnej lub oderwanie jej od rzeczywistości. Agresywna, wulgarna wypowiedź na końcu, z groźbą „wypierdalać stąd”, dobitnie podkreśla konflikt z autorytetem, który rości sobie prawo do „prywatnego terenu” – być może metaforycznie odnosząc się do domeny moralności, wpływu na życie publiczne czy nawet intymność jednostki. W tym kontekście „pręt po jajach” może być przenośnią opresji, stłamszenia wolności osobistej czy symbolicznego wykastrowania przez dogmaty i zakazy.

Lej Mi Pół to zespół, który nie gra muzyki dla szerokiego grona odbiorców, a ich twórczość jest skierowana głównie do dojrzałego słuchacza, ze względu na kontrowersyjną tematykę i narrację. Jak zauważa jeden z recenzentów, z Lej Mi Pół jest „trochę tak jak z masturbacją. W pewnym wieku nie wypada przyznawać się do tego publicznie”. Piosenka „Prętem po jajach” doskonale wpisuje się w ten nurt, stając się hymnem o bolesnej, ale zarazem absurdalnej naturze życia, gdzie niezależnie od wieku i aspiracji, zawsze znajdzie się coś, co uderzy w najczulsze punkty, a często źródłem tego „uderzenia” jest autorytet, który zamiast wspierać, jedynie uciska.