Interpretacja La Llorona - Nana Mouskouri

Pieśń „La Llorona” w wykonaniu Nany Mouskouri to wzruszająca interpretacja tradycyjnego meksykańskiego utworu ludowego, który, choć często kojarzony z legendą o Płaczącej Kobiecie, w jej wersji nabiera głębszego, bardziej uniwersalnego wymiaru miłości, straty i niewzruszonej wierności. Pochodzenie samej pieśni jest owiane tajemnicą, z wieloma wariantami tekstowymi i melodiami krążącymi od dziesięcioleci, a nawet stuleci. Uważa się, że korzenie „La Llorony” tkwią w rejonie Przesmyku Tehuantepec w Meksyku. Niektóre źródła sugerują, że utwór zainspirowany jest historią miłosną z czasów rewolucji meksykańskiej, opowiadającą o mężczyźnie, który na wojnie pisał listy do ukochanej, nazywając ją „Llorona” (płaczką). Nana Mouskouri, znana ze swojego daru do przekraczania barier językowych i kulturowych poprzez muzykę, włączyła „La Lloronę” do swojego albumu Nuestras Canciones z 1991 roku.

Początek utworu, „Todos me dicen el negro, llorona, Negro pero cariñoso”, wprowadza nas w intymną, nieco żartobliwą, ale szczerą relację. Podmiot liryczny przyznaje się do przezwiska „czarny” (często używanego jako czułe określenie w kulturach latynoamerykańskich), ale od razu dodaje: „czarny, ale czuły”. To jak deklaracja samoświadomości i ciepła, która przełamuje potencjalny dystans. Następnie porównuje się do zielonego chili – „Yo soy como el chile verde, llorona, Picante pero sabroso” – co jest piękną metaforą natury człowieka: pikantny, czyli z charakterem, może nieco trudny, ale jednocześnie niezwykle smaczny, pociągający i warty poznania. To wyznanie sugeruje głębię osobowości, która potrafi zaskoczyć i zachwycić.

Drugi fragment, „Ay de mi llorona, llorona de ayer y de hoy, Ayer era maravilla llorona, Y ahora ni sombra soy”, wprowadza ton melancholii i nostalgii. Podmiot liryczny opłakuje utraconą przeszłość, konfrontując dawne piękno i chwałę z obecnym cieniem samego siebie. To uniwersalne odczucie przemijania i zmiany, które dotyka każdego, kto spogląda wstecz na minione dni. Owo „Llorona de ayer y de hoy” podkreśla ciągłość, ale też bolesną transformację.

Kolejna zwrotka zagłębia się w ukryty ból: „Dicen que no tengo duelo, llorona, Porque no me ven llorar. Hay muertos que no hacen ruido, llorona, Y es mas grande su penar”. Te słowa są niezwykle przejmujące. Mówią o tym, że pozory mogą mylić – brak zewnętrznych oznak smutku nie oznacza braku cierpienia. Wręcz przeciwnie, ci, którzy cierpią w milczeniu, często dźwigają największy ciężar. „Są zmarli, którzy nie robią hałasu, a ich ból jest większy” – to metafora zarówno dla dosłownej śmierci, jak i dla wewnętrznej utraty, cichego żalu, który bywa znacznie głębszy i bardziej rozdzierający niż jawne łzy. Ta myśl jest szczególnie mocna, gdy weźmiemy pod uwagę, że sama Nana Mouskouri doświadczyła trudnego dzieciństwa w Grecji, naznaczonego ubóstwem i wojną, co ukształtowało jej wrażliwość i poszukiwanie pokoju oraz miłości. W jej wykonaniu ten fragment wybrzmiewa z autentycznością osoby, która rozumie, że najgłębsze emocje często pozostają niewidoczne dla świata.

Ostatnia zwrotka jest potężną deklaracją miłości: „Ay de mi, llorona, Llorona de azul celeste, Y aunque la vida me cueste, llorona, No dejar de quererte”. Niezależnie od trudności, a nawet kosztu życia, podmiot liryczny obiecuje, że nigdy nie przestanie kochać. Obraz „Llorona de azul celeste” (płaczki w błękicie nieba) dodaje poetyckiego piękna i ulotności tej deklaracji, sugerując nieskończoność i czystość uczucia. To wyraz bezwarunkowej wierności i poświęcenia, które staje się siłą napędową w obliczu wszelkich przeciwności.

Nana Mouskouri, śpiewając „La Lloronę”, wnosi do niej swoją charakterystyczną klarowność głosu i emocjonalną głębię. Jej filozofia, że „muzyka nie ma granic poza granicami szacunku” i że „teksty są głęboko ważne”, znajduje odzwierciedlenie w tej interpretacji. Nie skupia się ona na wiernym odtworzeniu ludowej opowieści o duchu, lecz na wydobyciu uniwersalnych tematów zawartych w słowach: miłości, straty, godności w cierpieniu i niezłomnej nadziei. Jej wersja to nie tylko utwór muzyczny, ale emocjonalna podróż, która przypomina o złożoności ludzkiego serca i mocy uczuć, które potrafią przetrwać wszystko.