Piosenka "Speak English or Die" zespołu Stormtroopers of Death (S.O.D.), wydana w 1985 roku, jest utworem, który od samego początku budził i nadal budzi silne emocje oraz kontrowersje. Na pierwszy rzut oka, tekst piosenki, który jawi się jako brutalny atak na imigrantów, jest pełen ksenofobii i nietolerancji. Przedstawia on przybyszów jako osoby niezdolne do znalezienia "prawdziwej pracy", zajmujące się dorywczymi zajęciami ("Selling hot dogs on the corner / Selling papers in the street"), i nazywa ich "fuckin' slobs". Liryczny podmiot wyraża głęboką nienawiść ("You're the ones we hate"), frustrację z powodu barier komunikacyjnych ("You can't communicate"), a kulminacją jest kategoryczne żądanie "Speak English Or Die". W drugiej zwrotce tekst atakuje odmienność akcentów i różnice kulturowe, kwestionując nawet kropki na czole, co jest jawnym odniesieniem do hinduskich bindi, ukazując skrajną ignorancję i uprzedzenie.

Jednakże, kontekst powstania utworu i zamierzenia twórców są kluczowe dla pełnej interpretacji. S.O.D. powstało jako poboczny projekt członków Anthrax – Scotta Iana (gitara) i Charliego Benante (perkusja), do których dołączyli Dan Lilker (bas, wcześniej Anthrax) i Billy Milano (wokal). Zespół ten jest powszechnie uznawany za jednego z pionierów gatunku crossover thrash, łączącego hardcore punk z thrash metalem. Liryki całego albumu, w tym tytułowego utworu, były celowo prowokacyjne i miały na celu wkurzenie ludzi.

Scott Ian wielokrotnie podkreślał, że teksty S.O.D. należy rozumieć jako satyrę i że pisał je z perspektywy fikcyjnej postaci, sierżanta D. (Sargent D.) – mizantropijnego bigota, który nienawidził wszystkiego, co żywe, a jego hasła brzmiały: "Nie jestem rasistą; nienawidzę wszystkich" lub właśnie "Speak English Or Die". Ian nazwał osoby, które poczuły się urażone płytą, "głupimi" i stwierdził, że "nie mają poczucia humoru". Podobnie Dan Lilker zaznaczył, że "teksty nigdy nie miały być poważne, a jedynie denerwować ludzi" i że celem było bycie "gburowatym i prowokacyjnym". Milano, wokalista, choć sam miał opinie, które bywały odbierane jako kontrowersyjne, również w wywiadach podkreślał, że nie przejmował się etykietami rasisty czy homofoba, twierdząc, że ma przyjaciół różnych ras i orientacji.

Krytycy i fani do dziś spierają się, czy przekaz piosenki jest rzeczywiście satyrą, czy też z uwagi na swoją dosłowność i agresję, został niefortunnie odebrany jako autentyczna nienawiść. Album "Speak English or Die" został nagrany w zaledwie trzy dni, co podkreśla jego surowość i spontaniczność. Mimo kontrowersji, płyta zyskała status kultowej i jest uważana za jedną z najważniejszych i najbardziej wpływowych płyt crossover thrash wszech czasów, sprzedając się w ponad milionie egzemplarzy na całym świecie. Utwory z albumu, takie jak "March of the S.O.D." czy "Chromatic Death", były wykorzystywane jako dżingle w kultowym programie MTV Headbangers Ball. Co ciekawe, nawet artyści tacy jak Al Jourgensen z Ministry czy Eddie Vedder z Pearl Jam wyrażali podziw dla albumu i jego wpływu na ich twórczość.

Współcześni muzycy i komentatorzy często zastanawiają się, czy taka płyta mogłaby powstać dzisiaj. Scott Ian przyznał, że "album S.O.D. nie mógłby ukazać się dzisiaj" z powodu panującej "kultury unieważniania" (cancel culture). Mimo to, Dan Lilker nie żałuje żadnego z tekstów, twierdząc, że "wiedzieli, co robią" i że "nie było w tym nic poważnego". Zespół nie dążył do usprawiedliwiania się i z zasady nie zajmował się "polityczną poprawnością".

Podsumowując, piosenka "Speak English or Die" jest potężnym, agresywnym i celowo obraźliwym kawałkiem. Jej liryka, choć jawnie ksenofobiczna i nienawistna, według twórców miała być groteskową parodią małoduszności i uprzedzeń, wypowiadaną przez ekstremalną postać. Niewątpliwie utwór ten jest odzwierciedleniem specyficznego, często czarnego humoru i prowokacyjnej natury hardcore punka i thrash metalu lat 80., stawiając przed słuchaczem wyzwanie odróżnienia satyry od autentycznej nienawiści. Niezależnie od intencji, "Speak English or Die" pozostaje kontrowersyjnym, ale niezaprzeczalnie wpływowym dziełem w historii ciężkiej muzyki.