Interpretacja Strutter - Kiss

Piosenka „Strutter” zespołu Kiss to prawdziwy hołd dla pewnej siebie, zmysłowej kobiety, która z gracją kroczy przez życie, doskonale zdając sobie sprawę ze swojej atrakcyjności i władzy nad mężczyznami. Otwierający utwór na debiutanckim, imiennym albumie Kiss z 1974 roku, „Strutter” natychmiast wprowadza słuchacza w świat glam rocka i bezkompromisowej energii, która stała się znakiem rozpoznawczym grupy.

Tekst utworu, głównie autorstwa Paula Stanleya, przedstawia narrację z perspektywy mężczyzny, który zna tę „strutterkę” – wie, że potrafi złamać serce („I know, she'll only make you cry”). Ona pozwala mu iść obok siebie na ulicy, ale w każdej chwili może go po prostu minąć, ignorując jego istnienie, kiedy tylko zechce („But when she wants, she'll pass you by”). Jest niezależna i świadoma swojego wpływu. To kobieta, która „nosi swoje satyny jak dama” („She wears her satins like a lady”), a jednocześnie „dostaje swoje jak dziecko” („She gets her way just like a child”), co podkreśla jej jednocześnie wyrafinowany i kapryśny charakter. Zabiera się ją do domu, a ona kokieteryjnie odpowiada „może, kochanie” („She takes you home and she says "maybe, baby"”), po czym „sprowadza na dół i doprowadza do szaleństwa” („She takes you down and drives you wild”). To nie jest obiekt pożądania, lecz aktywna sprawczyni, która kontroluje interakcję, co niektórzy interpretują jako przypadek „przypadkowego feminizmu” w rock’n’rollu.

Paul Stanley przyznał, że inspiracją do stworzenia tekstu były „gorąco wyglądające laski” w Nowym Jorku, które widywał, jeżdżąc taksówką po Village i chodząc do klubów rockowych. Te kobiety, ubrane w satyny i koronki, emanowały pewnością siebie i seksapilem, a Stanley chciał oddać hołd ich swaggerowi i postawie. Co ciekawe, piosenka ma swoje korzenie w pomyśle Gene’a Simmonsa, który skomponował muzykę do utworu o nazwie „Stanley the Parrot”, zainspirowanego operą rockową The Who „Tommy”. Stanley uznał jednak tekst Simmonsa za „śmieszny”, ale spodobały mu się akordy. Następnie zmienił tempo i napisał nowe słowa, nadając utworowi glam rockowy, nowojorski sznyt, starając się jednocześnie uchwycić klimat podobny do „Brown Sugar” The Rolling Stones. Mimo współpracy nad muzyką, słowa i melodia wokalna są dziełem Stanleya. Gene Simmons dodał kultowy riff po refrenie. Stanley wspominał również, że teksty zawierają wpływ Boba Dylana.

Chociaż „Strutter” był trzecim i ostatnim singlem z debiutanckiego albumu Kiss, nie odniósł sukcesu na listach przebojów w 1974 roku. Mimo to, utwór szybko stał się klasykiem i żelaznym punktem koncertów zespołu, pojawiając się na wielu albumach koncertowych i kompilacjach. Jest powszechnie uznawany za jedną z najlepszych piosenek Kiss. Paul Stanley wyraził jednak początkowe rozczarowanie brzmieniem studyjnej wersji, uważając, że nie oddaje ona surowej i potężnej energii, jaką zespół prezentował na żywo. Dwa lata później, w 1978 roku, na potrzeby kompilacji „Double Platinum” powstała nowa wersja, „Strutter ’78”, której nagranie, według pomysłu Neila Bogarta z Casablanca Records, miało być bardziej taneczne i zawierać subtelny dyskotekowy rytm. Ta wersja spotkała się z krytyką, a nawet Gene Simmons przyznał, że „patrzy na to i myśli: 'po co?'”. Niezależnie od studyjnych wersji, żywiołowość i charyzma „Strutter” sprawiły, że na stałe wpisał się on w kanon rocka, będąc hymnem dla wszystkich, którzy z pewnością siebie „strutują” przez życie. Utwór pojawił się także w grach wideo, takich jak „Grand Theft Auto: San Andreas” i „Guitar Hero 2”.