Interpretacja Akuratnie ona - Kazimierz Krukowski

Kazimierz Krukowski, znany artysta kabaretowy dwudziestolecia międzywojennego i powojennego, posługujący się pseudonimem „Lopek”, był aktorem, reżyserem, piosenkarzem i autorem tekstów. Wykonywał utwory tak wybitnych twórców jak Marian Hemar, Julian Tuwim czy Jerzy Jurandot. Utwór „Akuratnie ona” jest świetnym przykładem jego charakterystycznego stylu, będącego połączeniem humoru, satyry i gorzkiej ironii. Muzykę do piosenki skomponował Jerzy Boczkowski, a autorem słów był wspomniany Marian Hemar. Piosenka ta, utrzymana w konwencji kabaretowego monologu, doskonale wpisuje się w tradycję szmoncesu – satyrycznych utworów często pisanych i wykonywanych przez artystów żydowskiego pochodzenia, którzy z autoironią portretowali stereotypy, tak jak to miało miejsce w przypadku słynnego dialogu „Sęk”.

Piosenka „Akuratnie ona” to szczera, choć przesiąknięta czarnym humorem, lamentacja świeżo upieczonego, nieszczęśliwego męża. Podmiot liryczny rozpoczyna swoją wypowiedź deklaracją potrzeby „wypowiedzenia się”, choć sam nie wie po co, co od razu wprowadza w nastrój bezradności i absurdu. Mężczyzna skarży się na pech, który towarzyszy jego małżeństwu – teść zbankrutował tuż przed ślubem, co oznacza utratę posagu, a on sam „ożenił się z miłości”, co w tym kontekście brzmi jak najgorsza z możliwych pomyłek, będąca źródłem głębokiej frustracji: „Mnie po prostu trafia szlag!”. Ten dramatyczny początek buduje kontrast między idealistyczną wizją małżeństwa z miłości a brutalną rzeczywistością, w której owo uczucie przyniosło jedynie cierpienie.

W kolejnych zwrotkach desperacja protagonisty narasta. Opisuje swoje położenie w sposób hiperboliczny, używając porównań, które mają podkreślić skalę jego nieszczęścia: „Potop przy tym to sadzawka, / Huk pioruna to jest czkawka”. To przesadne użycie języka jest typowe dla kabaretowej estetyki, która poprzez groteskę i absurd ma rozbawić, ale jednocześnie skłonić do refleksji. Kulminacyjnym punktem tych narzekań jest refren, który powtarza się jako mantra nieszczęścia: „Że akuratnie ona / Poszła być moja żona / I nikt inny tylko ona, / Właśnie ona, tylko ta”. Ta powtarzalność podkreśla obsesję mężczyzny na punkcie „akuratnie tej jednej” kobiety spośród „pół miliona”. Jest to wyraz totalnej rezygnacji i poczucia, że padł ofiarą jakiegoś kosmicznego żartu.

Monolog piosenki kontynuuje ironiczne odniesienia do małżeństwa i roli męża. Bohater odcina się od wizerunku Don Juana czy Casanovy, twierdząc, że chciałby się „z własną żoną zadowalać”, co jednak zostaje natychmiast skontrowane ironicznym opisem jego wybranki jako „chodzącej propagandy, / Co do płeć, ażeby nie!”. Sugeruje to, że jego żona jest tak nieatrakcyjna lub tak odpychająca, że całkowicie niweczy wszelkie intymne dążenia. Scena ta podkreśla komizm sytuacji i groteskowy charakter ich relacji.

Najbardziej czarny humor pojawia się w zwrotkach, gdzie podmiot liryczny „obserwuje” inne małżeństwa, w których „jeden z żoną się rozwodzi, tamten znów konkubinuje, / Temu żonka znów umiera”, dochodząc do absurdalnego wniosku, że „jednym słowem można żyć!”. To porównywanie swojego losu do sytuacji innych, gdzie śmierć czy rozwód jawią się jako wybawienie, jest niezwykle gorzkie. Kulminacją tej myśli są jego desperackie życzenia dotyczące zdrowia żony: „Ale żeby moja zmora, / Choć raz jeden była chora, / Jak nie lekko, no to ciężko, / Jak nie jutro, no to dziś”. Marzy o jakiejkolwiek chorobie, o „nadziei” na jej niedyspozycję, nawet jeśli nie jest to od razu śmierć, to przynajmniej „niech się męczy trochę tyż!”. To brutalne i szokujące życzenie ujawnia jego totalne wyczerpanie małżeństwem.

Piosenka kończy się ironiczną pointą, która zamyka krąg jego nieszczęścia. Okazuje się, że „akuratnie ona” to „wyjątek z kobiet grona, / Która końskie zdrowie ma”. Wszelkie choroby jej „się nie imają”, a wręcz przeciwnie – „z roku na rok coraz zdrowsza”. Ta niezachwiana witalność żony staje się bezpośrednią przyczyną pogarszającego się stanu zdrowia męża: „Więc żeby wyrównać bilans, / Coraz chorszy jestem ja!”. To mistrzowskie zakończenie, w którym osobiste cierpienie staje się bezpośrednim efektem nieskazitelnego zdrowia małżonki, doskonale oddaje satyryczny i autoironiczny ton, tak charakterystyczny dla twórczości Krukowskiego i Hemara. Piosenka, mimo swej lekkości i kabaretowej formy, porusza uniwersalny temat rozczarowania, braku spełnienia w relacji i poszukiwania ulgi w najbardziej nieoczekiwanych miejscach.