Utwór „Masz Mnie Wampirze” zespołu Kat, pochodzący z kultowego debiutanckiego albumu 666 wydanego w 1986 roku, jest esencją mrocznej, poetyckiej estetyki, która stała się znakiem rozpoznawczym tej legendy polskiego metalu. Tekst, stworzony przez niezapomnianego Romana Kostrzewskiego, stanowi studium lęku, obsesji i ostatecznego poddania się niszczycielskiej sile, ubrane w wampiryczną metaforę.

Początek piosenki natychmiast wprowadza w gęstą atmosferę zagrożenia i bezsilności: „W miliardy snów zatapiam ciało / Przeklęty chór upiorów budzi lęk / Od roku nawiedza dom”. Obraz snu jako miejsca ucieczki, który staje się pułapką, gdzie ciało pogrąża się w otchłani koszmarów, jest niezwykle sugestywny. Przeklęty chór upiorów symbolizuje narastający, wszechobecny strach lub poczucie prześladowania, które od długiego czasu, „od roku”, nie daje spokoju. To może być metafora wewnętrznych demonów, dręczących myśli, ale także zewnętrznej presji, toksycznego związku czy nawet represyjnego systemu, który powoli, lecz nieustępliwie, odbiera wolność.

Kolejna zwrotka kontynuuje ten motyw, personifikując zagrożenie: „Miliardy kłów masz wściekła / Zębami chcesz wyciąć / Stalowe mury i moc / Bo przeznaczenia to noc”. „Wściekła” istota, uzbrojona w „miliardy kłów”, staje się archetypem drapieżnika. „Stalowe mury i moc” to obrona podmiotu lirycznego – jego wola, opór, być może psychiczne bariery, które mają chronić przed napaścią. Jednak „przeznaczenia to noc” zwiastuje nieuchronność klęski, sugerując, że obrona jest daremna w obliczu fatum. Muzyka Piotra Luczyka, Ireneusza Letha, Tomasza Jagusia i Wojciecha Mrowca, współtworzona również przez Kostrzewskiego, z jej ciężkimi riffami i dynamicznymi zmianami tempa, doskonale potęguje to poczucie narastającej grozy i nieuchronności.

Refren jest kulminacyjnym momentem poddania: „Tej nocy dostałaś się / Więc masz, masz wampirze / Masz krew”. To nie tylko kapitulacja, ale wręcz inwersja. Podmiot liryczny, zamiast być ofiarą, zdaje się aktywnie ofiarować to, czego drapieżnik pożąda – „krew”. Krew w kontekście wampirycznym to życie, esencja, dusza, ale też siła witalna. Oddanie krwi może symbolizować utratę kontroli, ale też dziwne, perwersyjne wyzwolenie. Interpretacja tego fragmentu może oscylować między całkowitą klęską a momentem, w którym ofiara, świadoma nieuchronności, sama podejmuje decyzję o uległości, przekraczając pewną granicę. Ten dualizm – oporu i fascynacji własnym upadkiem – jest często obecny w tekstach Kostrzewskiego, który w wywiadach mówił o swojej fascynacji śmiercią i mrocznymi aspektami egzystencji.

Dalsze wersy pogłębiają wewnętrzny konflikt: „Pogańska chuć, szał / - Przestań! / Zwierzęca myśl uparcie mówi: - Chodź! / Wiruje serce, ciało”. To walka między racjonalną częścią umysłu a pierwotnymi instynktami, „pogańską chucią” czy „zwierzęcą myślą”, które kuszą ku ciemności. Krzyk „Przestań!” to ostatni zryw oporu, szybko jednak zagłuszany przez natrętny głos podszeptujący „Chodź!”. Całe ciało i umysł są w stanie chaosu, „wirują”, co prowadzi do sensorycznego odrealnienia: „Szum świata milknie, wiem / Zapewne biorę kurs na Mars / Na Mars”. Utrata zmysłów, wycofanie się ze świata zewnętrznego, a „kurs na Mars” może być metaforą szaleństwa, ucieczki w nierzeczywistość, ale też poszukiwania innej, transgresyjnej formy istnienia poza ziemskimi ograniczeniami. To podróż w nieznane, gdzieś, gdzie normy i lęki przestają mieć znaczenie.

„Masz Mnie Wampirze” to tekst, który doskonale oddaje liryczny kunszt Romana Kostrzewskiego, znanego z operowania złożonymi metaforami i głębokimi, egzystencjalnymi przemyśleniami. Nie jest to prosta opowieść o potworze, lecz złożona analiza psychiki człowieka w obliczu nieodpartego, mrocznego zauroczenia lub presji, która prowadzi do przełamania wszelkich barier. Piosenka, mimo upływu lat, wciąż rezonuje dzięki swojej intensywności, bezkompromisowości i otwartej na interpretacje treści, stanowiąc jeden z filarów dziedzictwa zespołu Kat. Utwór ten był na tyle istotny, że pojawiał się również na późniejszych wydawnictwach, np. na albumie koncertowym 38 Minutes of Life z 1987 roku, a także w repertuarze Kat & Roman Kostrzewski, z odmiennymi partiami gitarowymi, co świadczy o jego trwałym miejscu w historii polskiego metalu.