Interpretacja The One - Jorja Smith

Utwór „The One” Jorjy Smith to głęboka introspekcja na temat współczesnych relacji międzyloskich i fundamentalnego konfliktu między pragnieniem miłości a potrzebą niezależności. Piosenka, pochodząca z debiutanckiego albumu artystki Lost & Found z 2018 roku, doskonale wpisuje się w jego szerszy kontekst, odzwierciedlający zagubienie i odnajdywanie siebie w młodości, a także płynność pojęć miłości, pożądania, straty i żalu.

W pierwszym wersecie Jorja śpiewa: „Never had to work for love / Don't need you to show me how” („Nigdy nie musiałam pracować na miłość / Nie potrzebuję, żebyś pokazywał mi jak”). Te słowa sugerują, że w przeszłości miłość przychodziła jej z łatwością, być może bez większego wysiłku czy zaangażowania. Artystka wyznaje również: „Don't want to be falling in / When I'm falling out” („Nie chcę się zakochiwać / Kiedy już się odkochuję”), co wskazuje na jej wewnętrzną walkę i niestabilność emocjonalną. Obecność „pożądania w głowie” i próba odnalezienia samej siebie („I'm tryna find who I am”) podkreślają etap samopoznania, w którym znajduje się narrator, gdzie relacje są skomplikowane i niejednoznaczne.

Przed refrenem pojawiają się charakterystyczne sformułowania: „There's choosers, there's takers / There's beggings, heartbreakers” („Są wybierający, są biorący / Są błagający, łamiący serca”). Te archetypy symbolizują różne, często dysfunkcyjne, postawy w związkach, których Jorja pragnie uniknąć. "Choosers" to osoby, które świadomie i całkowicie wybierają miłość; "Takers" to ci, którzy wiedzą, czego chcą i to biorą, niekoniecznie odwzajemniając; "Begging" odnosi się do osób zależnych, błagających o uwagę partnera; a "Heartbreakers" to ci, którzy ranią innych. Jorja wyraźnie deklaruje, że nie chce być żadnym z tych typów, nawet jeśli odczuwa samotność i wewnętrzną walkę („You will never hear me say / 'Come hold me, console me' / When really I'm lonely”). Jest to silny wyraz dążenia do emocjonalnej samodzielności i obrony przed wrażliwością.

Refren stanowi centralny punkt utworu, ujawniając jego główny paradoks: „When I meet someone / I don't want to need no one / I'm not tryna let you in / Even if I've found the one” („Kiedy kogoś spotykam / Nie chcę nikogo potrzebować / Nie próbuję cię wpuścić / Nawet jeśli znalazłam tego jedynego”). Te słowa doskonale oddają strach przed zaangażowaniem i utratą niezależności, nawet w obliczu potencjalnie idealnego partnera. To sprzeczność, która odzwierciedla dylematy wielu młodych ludzi, balansujących między pragnieniem bliskości a obawą przed utratą siebie w związku.

Werset drugi kontynuuje ten temat, ukazując, że miłość w przeszłości „zawsze przychodziła”. Kiedy jednak ktoś szuka narratora, ona jest „nigdzie do znalezienia” („You come for me / But I'm nowhere to be found”). Jorja otwarcie mówi o „odwoływaniu rozmów” i strachu przed relacjami, które mogłyby ją „uwiązać” („I'm afraid of these relations / I can't be tied down”). Ta część tekstu wyraźnie podkreśla ucieczkę przed głębszą więzią i potrzebę wolności.

Ciekawostką jest fakt, że Jorja Smith napisała „The One” wspólnie ze swoim ówczesnym chłopakiem i producentem, Joelem Compassem. Piosenka powstała noc przed tym, jak Jorja miała wyruszyć w trasę koncertową po Ameryce, a para podjęła decyzję o nieformalizowaniu związku, co bezpośrednio wpłynęło na temat utworu o spotkaniu właściwej osoby w niewłaściwym czasie. Ten osobisty kontekst nadaje tekstowi dodatkową warstwę autentyczności i emocjonalnej głębi.

Cały album Lost & Found stanowi swoisty dziennik dorastania, zbierający utwory pisane przez Jorję od 16. do 21. roku życia. Nie jest to album koncepcyjny w tradycyjnym sensie, lecz raczej „zbiór osobistych przedmiotów” – różnych doświadczeń i wspomnień. Smith znana jest z szczerości i autentyczności w swojej twórczości, co sprawia, że jej muzyka jest niezwykle relatywna i pomaga fanom utożsamiać się z jej historiami. „The One” jest doskonałym przykładem tego podejścia, odważnie eksplorując wewnętrzny chaos i niepewność, które towarzyszą młodzieńczym poszukiwaniom miłości i tożsamości, bez oferowania prostych, bajkowych zakończeń.