Interpretacja Isolation - John Lennon

„Isolation” Johna Lennona, utwór z jego debiutanckiego, oficjalnego albumu solowego John Lennon/Plastic Ono Band z 1970 roku, to surowe i głęboko introspektywne spojrzenie na lęki i samotność, których doświadczał, mimo swojej globalnej sławy i pozornie „ułożonego” życia. Ta piosenka, zamykająca pierwszą stronę albumu, jest odzwierciedleniem intensywnego okresu w życiu Lennona, naznaczonego rozpadem The Beatles, publiczną krytyką skierowaną w jego stronę i Yoko Ono, a także własnymi zmaganiami z nałogami i intensywną terapią primalną. Album Plastic Ono Band jest powszechnie uznawany za jedno z jego najlepszych dzieł solowych, charakteryzujące się nagością emocjonalną i minimalistycznym brzmieniem.

Tekst piosenki rozpoczyna się od znamiennego kontrastu: „People say we got it made. Don't they know we're so afraid? Isolation.”. To natychmiastowo obala mit o beztroskim życiu gwiazd, ujawniając fundamentalny strach, który drąży nawet tych, którzy zdają się mieć wszystko. Lennon, mimo sławy i bogactwa, czuł się narażony i niepewny, co odzwierciedla jego rozczarowanie sławą i kierunkiem, w którym zmierzało jego życie. Biograf Beatlesów, John Blaney, uważa, że Lennon w tym utworze „zdziera kolejną warstwę mitu, która ukrywa prawdziwą rzeczywistość”, co było dla niego szczególnie bolesne, ponieważ poczucie przynależności i akceptacji było dla niego niezwykle ważne.

Kolejne wersy, „We're afraid to be alone, Everybody got to have a home. Isolation.”, podkreślają lęk przed samotnością i fundamentalną ludzką potrzebę posiadania bezpiecznego miejsca, zarówno fizycznego, jak i emocjonalnego. Mimo że Lennon i Yoko mieli siebie, czuli się „tak samotni i odizolowani jak wszyscy inni”. Odniesienie do siebie i Yoko jako „Just a boy and a little girl, Trying to change the whole wide world. Isolation.” to szczere wyznanie ich wspólnych ambicji politycznych i aktywizmu na rzecz pokoju, który często spotykał się z oporem i niezrozumieniem, pogłębiając ich poczucie izolacji. Johnny Depp, który wraz z Jeffem Beckiem nagrał cover tej piosenki w 2020 roku, zauważył, że "poezja Lennona – 'We're afraid of everyone. Afraid of the Sun!' – wydawała się Jeffowi i mnie szczególnie głęboka w tamtym momencie, ta piosenka o izolacji, strachu i egzystencjalnych zagrożeniach dla naszego świata". Wydanie tego coveru zbiegło się w czasie z początkiem pandemii COVID-19, co sprawiło, że przesłanie utworu stało się niezwykle aktualne dla wielu ludzi doświadczających przymusowej izolacji.

Wersy „The world is just a little town, Everybody trying to put us down. Isolation.” wyrażają poczucie bycia pod ciągłą obserwacją i krytyką ze strony „małego” świata, który starał się ich zdyskredytować. To odzwierciedla presję, jaką Lennon i Ono odczuwali ze strony świata zewnętrznego, która sprawiła, że czuli się jak dwie osoby walczące ze wszystkimi spoza swojej bańki.

Następnie Lennon zwraca się bezpośrednio do słuchacza lub ogólnie do ludzkości: „I don't expect you to understand. After you've caused so much pain, But then again, you're not to blame. You're just a human, a victim of the insane.”. Ten fragment jest szczególnie bolesny i pełen empatii. Lennon uznaje ból, który został mu zadany, ale jednocześnie rozgrzesza sprawców, postrzegając ich jako ofiary „szaleństwa” systemu lub irracjonalności świata. Co ciekawe, ten wers zapożycza frazę z utworu Barretta Stronga "Oh I Apologize" z 1959 roku.

Kulminacja piosenki następuje w ostatnich zwrotkach: „We're afraid of everyone. Afraid of the sun, Isolation. The sun will never disappear, But the world may not have many years. Isolation.”. Ten lęk przed wszystkim, nawet przed słońcem, symbolizuje głęboką paranoję i poczucie zagrożenia ze strony samego życia. Ostatnie wersy, łączące stałość słońca z potencjalną nietrwałością świata, niosą ze sobą poczucie egzystencjalnego lęku i niepewności co do przyszłości ludzkości, a nie dosłowne przekonanie o zbliżającej się śmierci słońca. Lennon używa tu licencji poetyckiej, aby podkreślić ideę, że słońce przetrwa ziemię, co potęguje jego obawy o los świata.

Pod względem muzycznym, „Isolation” jest opisana przez muzykologa Wilfrida Mellersa jako „angielska wersja bluesa fortepianowego”. Utwór charakteryzuje się surowym, minimalistycznym brzmieniem, co było cechą całego albumu Plastic Ono Band, który Lennon nagrywał po sesjach terapii primalnej. Początkowo piosence towarzyszyły tylko perkusja Ringo Starra i fortepian Lennona, a organ, również grany przez Lennona, został dodany, gdy wokal stawał się bardziej emocjonalny. Klaus Voormann, przyjaciel Beatlesów z Hamburga i artysta, który zaprojektował okładkę albumu Revolver, grał na basie. Surowość i szczerość albumu, wraz z jego „brudnym i minimalistycznym instrumentarium”, zainspirowały wielu muzyków. Warto wspomnieć, że Lennon oryginalnie miksował ten utwór w niższej prędkości 7 1/2 ips, z zamiarem późniejszego dopracowania, ale ostatecznie tego nie zrobił, co przyczyniło się do jego „szorstkiego” brzmienia.

„Isolation” to nie tylko osobista skarga, ale uniwersalna refleksja nad ludzką kondycją – strachem, samotnością i potrzebą zrozumienia w świecie, który często wydaje się szalony i bezlitosny. To świadectwo wrażliwości artysty, który, mimo bycia na szczycie sławy, czuł się fundamentalnie oddzielony i zaniepokojony losem swoim i świata.