Stoma robi loda to przykład klasycznej przyśpiewki studenckiej – gatunku folkloru akademickiego, który rzadko dociera do oficjalnego obiegu, ale stanowi istotny element kultury studenckiej. Tego typu utwory, często anonimowe i przekazywane ustnie, służą budowaniu tożsamości grupowej, wyrażaniu frustracji oraz symbolicznemu przekraczaniu społecznych i akademickich tabu. Brak jest konkretnych informacji o autorze tekstu czy okolicznościach jego powstania, co jest typowe dla pieśni o charakterze ludowym.

Sama nazwa „Stoma” najprawdopodobniej odnosi się do studentów stomatologii lub wydziału stomatologicznego – w środowiskach akademickich powszechne jest używanie skrótów i potocznych nazw dla poszczególnych kierunków czy grup. W kontekście piosenki, „Stoma” staje się tu podmiotem zbiorowym, utożsamiającym się z grupą śpiewających, podkreślając ich wspólną tożsamość i solidarność w buncie.

Pierwsze wersy – „Stoma robi loda, stoma robi loda, / Chyba kolan im nie szkoda!” – natychmiast wprowadzają element szoku i prowokacji. Obraz czynności seksualnej, wulgarnej i często kojarzonej z poddaństwem, jest tutaj wykorzystany w sposób dwuznaczny. Początkowo może wydawać się autoironiczny lub masochistyczny – grupa "Stoma" wykonuje czynność, która teoretycznie powinna ich degradować. Jednakże, dalszy ciąg pieśni szybko rozwiewa tę interpretację, pokazując, że chodzi tu o zupełnie inną formę dominacji. Zamiast być poddanymi, grupa "Stoma" przejmuje inicjatywę i siłę, co podkreśla zwrot „Chyba kolan im nie szkoda!”, sugerujący pewną swobodę i brak obaw w podejmowaniu działań wykraczających poza konwencję.

Kulminacja następuje w kolejnych, coraz bardziej agresywnych wersach, gdzie domniemana autoagresja czy poddaństwo ustępuje miejsca jawnym groźbom o charakterze seksualnym: „Stoma na kolana, stoma na kolana, / Wyruchamy wam dziekana!”. Tutaj następuje kluczowe przeformułowanie. Już nie „Stoma robi loda” w sensie poddaństwa, ale „Stoma na kolana” staje się sygnałem do przejęcia kontroli i agresji skierowanej na zewnątrz. Dziekan, a następnie rektor, są symbolami uniwersyteckiej władzy i hierarchii. Groźba ich „wyruchania” jest symbolicznym aktem buntu, profanacji autorytetów i obalenia porządku. To werbalne wyrażenie pragnienia zerwania z posłuszeństwem i zasadami, które często studenci postrzegają jako opresyjne. W tym sensie, piosenka staje się aktem językowego sprzeciwu wobec systemu.

Rozszerzenie agresji na „studentki” („Stoma miękkie dętki, stoma miękkie dętki, / Wyruchamy wam studentki!”) wprowadza dodatkowy, niepokojący wymiar. Może to być interpretowane jako wyraz dominacji nie tylko nad władzą, ale także nad innymi grupami w środowisku studenckim, być może jako forma afirmacji hipermaskulinistycznej tożsamości grupy "Stoma", lub też jako ogólny przejaw agresji skierowanej na "innych", bez względu na płeć, w ramach studenckiej rywalizacji czy prowokacji. To element, który, choć wpisany w konwencję wulgarnych przyśpiewek, budzi kontrowersje i pokazuje ciemniejszą stronę tego typu twórczości.

Ostateczne uogólnienie – „A gdy przyjdzie czas, a gdy przyjdzie czas, / wyruchamy wszystkich was!” – zamyka pieśń manifestacją wszechogarniającej, totalnej dominacji i buntu. Jest to wyrażenie siły i bezkompromisowości grupy, która nie cofa się przed niczym, aby zaznaczyć swoją obecność i wolę. Taki chóralny śpiew, często wykonywany w dużych grupach, pełni funkcję integracyjną. Wzmacnia poczucie wspólnoty, a także dostarcza wentylu dla nagromadzonych emocji, stresu i frustracji związanych z trudami studiów. Podobne przykłady kontrowersyjnych studenckich pieśni, często profanujących symbole narodowe czy obrażających osoby publiczne, pojawiały się w polskiej przestrzeni publicznej, świadcząc o sile i zarazem problematyczności tego gatunku.

Podsumowując, Stoma robi loda jest utworem, który, mimo swojej prostoty i wulgarności, jest złożonym wyrazem studenckiego buntu, poszukiwania tożsamości i grupowego zjednoczenia. Poprzez świadome łamanie tabu językowych i obyczajowych, studenci wyrażają swoją niezgodę na zastany porządek, testują granice wolności słowa i manifestują swoją odrębność. To pieśń o prowokacji, dominacji i zbiorowym krzyku sprzeciwu, zakorzeniona głęboko w nieoficjalnej, ale tętniącej życiem kulturze studenckiej.