Interpretacja As He Creates So He Destroys - Nile

Interpretacja utworu 'As He Creates So He Destroys' zespołu Nile przenosi nas w głąb kosmicznego horroru H.P. Lovecrafta, stanowiąc muzyczną transpozycję mitu Azathotha – ślepego, idiotycznego boga, będącego centralnym chaosem wszechświata. Sam zespół Nile jest znany z głębokiego czerpania inspiracji z kultury starożytnego Egiptu oraz prozy Lovecrafta, co doskonale widać w ich twórczości, w tym w tytule albumu "Annihilation of the Wicked", z którego pochodzi ten utwór. Płyta "Annihilation of the Wicked" ukazała się 23 maja 2005 roku i jest uznawana za arcydzieło technicznego death metalu, charakteryzujące się ekstremalną ciężkością i złożonymi kompozycjami.

Tekst piosenki opisuje potężną, a jednocześnie bezmyślną istotę, która "siedzi na swoim hebanowym tronie" w "piekielnym i ognistym centrum". Ten opis przywołuje na myśl Azathotha, który w Mitologii Cthulhu jest określany jako "Demon Sułtan", władca zewnętrznego kosmosu, stale otoczony przez hordę innych Istot Zewnętrznych tańczących przy jego monotonnej fletowej muzyce. Utwór dokładnie oddaje tę ideę, mówiąc o ślepym i pozbawionym umysłu bogu, który "nieustannie gra na swoim trzcinowym flecie".

Kluczowym elementem interpretacji jest idea, że nuty wydobywające się z fletu są "podstawami wszystkich światów", "nieustannie kalkulując w dźwięku strukturę przestrzeni i czasu". To oznacza, że istnienie całej rzeczywistości jest zależne od jego nieświadomej, chaotycznej muzyki. Gdyby flet "nagle zamilkł", "wszystkie sfery rozpadłyby się na kawałki", a "miriaady światów zostałyby unicestwione, tak jak były przed stworzeniem". Podkreśla to absolutną, choć przypadkową, władzę tej istoty nad istnieniem. Azathoth, według Lovecrafta, jest snującym sen bogiem, a nasz wszechświat jest jedynie jego snem; jeśli się obudzi, cała rzeczywistość przestanie istnieć.

Nile doskonale oddaje również filozoficzną koncepcję zawartą w tytule: "No creation without destruction, no destruction without creation" ("Nie ma stworzenia bez zniszczenia, nie ma zniszczenia bez stworzenia"). Tekst precyzuje, że "aby coś zniszczyć, trzeba stworzyć coś innego", a "za każdym razem, gdy coś jest tworzone, coś innego jest niszczone". Ten cykl jest bezcelowy i przypadkowy, ponieważ "idiotyczny bóg na swoim czarnym tronie nie wybiera, co powstanie, a co przeminie". Jemu zależy jedynie na utrzymaniu swojej "bezmyślnej, nieświętej muzyki przypadkowego tworzenia i niszczenia". Ta obojętność i brakuje celu jest rdzeniem kosmicznego nihilizmu Lovecrafta, gdzie ludzkość i jej aspiracje są nieważne w obliczu wszechpotężnych, lecz obojętnych sił kosmosu.

Opis wyglądu boga, którego "żadna żywa istota nie może spojrzeć mu w twarz i znieść jej straszliwego żaru i czarnej świetlistości", przypominającej "odbijające się niewidzialne promienie stopionego żelaza", dodatkowo podkreśla jego przerażającą, obcą naturę. To jest istota tak obca naszemu pojmowaniu, że samo jej postrzeganie prowadzi do szaleństwa lub śmierci. Jest on nieczuły na wszelkie prośby; "nigdy nie przyjmuje suplikantów", "nie słyszy modlitw ani na nie nie odpowiada". Co więcej, "nieustannie gra i nieustannie pożera swoją własną substancję", a jego "głód jest nienasycony", co symbolizuje jego samowystarczalność i brak potrzeby czegokolwiek z zewnątrz, jednocześnie podkreślając niszczycielski aspekt jego istnienia.

W kontekście albumu "Annihilation of the Wicked", utwór ten jest doskonałym przykładem tego, jak Nile łączy brutalność death metalu z głębokimi, filozoficznymi i mitologicznymi tekstami. Linernotes albumu często szczegółowo opisują tematykę i proces pisania każdego utworu, co wskazuje na świadome i przemyślane osadzenie tekstu w lovecraftowskiej narracji. Choć niektóre recenzje albumu z 2007 roku oceniły ten konkretny utwór jako "nudzący i irytujący niż intrygujący", większość fanów i krytyków docenia jego rolę w budowaniu ogólnej, mrocznej i epickiej atmosfery płyty. Kompozycje Karl Sandersa (głównego autora tekstów) i Dallas Toler-Wade'a (który był autorem części muzyki do utworu) doskonale oddają ten kosmiczny chaos poprzez złożone struktury i blast beaty George'a Kolliasa, który debiutował na tym albumie jako perkusista Nile. Całość tworzy przerażający obraz wszechświata kontrolowanego przez ślepy, idiotyczny chaos, gdzie życie i śmierć są jedynie przypadkowymi nutami w niekończącej się, obojętnej symfonii.