Interpretacja Gloomy Clock ft. Jonghyun - IU

U_Gloomy Clock to utwór z minialbumu Chat-Shire IU z 2015 roku, który zyskał szczególne znaczenie ze względu na gościnny udział Jonghyuna z SHINee. Piosenka, której polski tytuł można by przetłumaczyć jako „Ponury zegar”, zanurza słuchacza w stan głębokiej melancholii, a sam tekst stanowi intymny zapis codziennych, przygnębiających myśli i uczuć. Utwór, który miał być początkowo wyłącznie demo, stał się pełnoprawną kolaboracją dzięki spontanicznej decyzji IU i Jonghyuna.

Piosenka rozpoczyna się od powtarzającego się, niemal mantrycznego "Oo-ool hada oo-ool hae" ("Jestem ponura, jestem ponura"), co natychmiast wprowadza w nastrój przygnębienia. To uczucie jest ściśle powiązane z upływem czasu: "Jigeum ee shiganaen oo-oolhada" ("O tej porze jestem ponura") i "Jigeumi myeot shiji yeolhan shi ban" ("Która jest teraz godzina? Jedenasta trzydzieści"). Zegar nie tylko odmierza czas, ale staje się "ponurym zegarem", który "tyka, tyka", podkreślając monotonię i nieustanne trwanie tego stanu. Nawet tak prozaiczne sprawy jak jedzenie ramenu wywołują poczucie winy i przygnębienie: "Ramyun wae meogeotji sal jjigetnae" ("Dlaczego zjadłam ramen? Przytyję"). To pokazuje, jak głęboko zakorzeniona jest ta melancholia, obejmująca nawet najdrobniejsze aspekty codzienności.

Deszcz, który "pada, pada" i sprawia, że wszystko staje się "lepkie" ("Biga onda bigawa Kkeumjeok georigae jakku bigawa"), jest klasycznym odzwierciedleniem wewnętrznego stanu. Pogoda współgra z uczuciami, potęgując wrażenie osaczenia i ciężkości. Jednocześnie pojawia się pragnienie ucieczki w sen, objawiające się apatią wobec świata: "Jami onda jami wa Geunyang sesang mansa gwichana" ("Jestem śpiąca, jestem śpiąca, po prostu wszystko na świecie mnie męczy"). To zmęczenie życiem i chęć wycofania się to typowe objawy głębokiego smutku.

Kluczowym momentem w piosence jest refleksja nad upływem czasu i jego zdolnością do łagodzenia bólu. "Shigani heureumyeon Gaseum jjijeojideon ebyuldo Ichyeojinda ichyeojyeo" ("Kiedy czas mija, nawet rozdzierające serce pożegnania zostają zapomniane"). To przejście od bieżącego smutku do szerszej perspektywy, w której czas działa jak środek znieczulający. Dawne, bolesne wspomnienia "po prostu przelatują w mgnieniu oka" ("Geunyang jeonyang hwik hwik jinaga"), a to, co "wtedy wydawało się wszystkim" ("Geuddaen geugae jeonbujul aratneunde"), traci swoją intensywność. To przekonanie, że nawet obecny, przytłaczający smutek "jest tylko chwilowy" ("Handdaeranda handdaeya"), oferuje rodzaj ulgi, ale jednocześnie rodzi nowe poczucie przygnębienia.

Najbardziej poetycka metafora pojawia się w wersetach mówiących o tym, jak "ostre wspomnienia uczuć tępieją, tępieją, kwadrat ściera się w koło" ("Nalkaroun gamjungae gieogi Mudyeojinda mudyeojyeo Nemoga darajyeo woni dwae"). Oznacza to, że nawet najbardziej bolesne doświadczenia, z ich ostrymi krawędziami, z czasem wygładzają się, tracąc swoją niszczycielską moc. Ta idea została potwierdzona przez samą IU, która wyjaśniła, że kwadrat, który stał się okręgiem, symbolizuje, jak ostre i bolesne wspomnienia z czasem stają się łagodniejsze i bardziej znośne.

Paradoksalnie, to właśnie tępienie się emocji staje się źródłem nowego smutku: "Oo-ool hada oo-ool hae Mudyeojyeo ganeun gae oo-ool hada" ("Jestem ponura, jestem ponura, to, że rzeczy tępieją, jest ponure"). Jest to rodzaj "gorzkiego" uczucia, "jak po wypiciu ziołowego leku" ("Sseupsseul hada sseupsseul hae Hanyak daryeo mashin deut sseupsseul"), które pozostawia nieprzyjemny posmak. Jonghyun wniósł do utworu nie tylko swój wokal, ale także charakterystyczną wrażliwość, która doskonale uzupełniała wizję IU. Jego udział był spontaniczną decyzją, podjętą po tym, jak usłyszał demo od IU, co nadaje utworowi autentyczny charakter improwizacji i wspólnego odczuwania. Piosenka kończy się potwierdzeniem wszechobecnego smutku: "Byulgeotdo anindae oo-ool hada" ("To nic wielkiego, ale jestem ponura"), niczym owoc zjedzony z "ponurego, ponurego drzewa" ("Oo-ool oo-ool yeolmae meogeun deut oo-ool"). To poczucie smutku, które niekoniecznie ma konkretną przyczynę, ale jest po prostu częścią egzystencji, nadaje Gloomy Clock uniwersalny wymiar. Utwór jest złożoną refleksją nad cyklicznością emocji, ich przemijalnością i dziwnym, często gorzkim pięknem akceptacji tego, że nawet smutek może wyblaknąć.