Interpretacja utworu "Nobody's Daughter" zespołu Hole to zanurzenie się w bolesnym, ale jednocześnie niezwykle silnym monologu wewnętrznym, nasyconym poczuciem zdrady, samotności i dzikiej niezależności. Piosenka, będąca utworem tytułowym z czwartego i ostatniego albumu studyjnego Hole wydanego w 2010 roku, pierwotnie miała być solowym projektem Courtney Love, powstałym w czasie jej pobytu w ośrodku rehabilitacyjnym w 2005 roku, po długotrwałym uzależnieniu od kokainy i problemach prawnych. Love wspominała, że w tamtym czasie czuła się, jakby nigdy więcej nie miała pracować, co tylko napędzało jej pisanie; nazwała album "bardzo osobistym".

Tekst rozpoczyna się od gorzkiej refleksji: "Made something better / He kept it for himself / I'm not that stupid / I just need a lot of help / To understand how stupid you really are". Wskazuje to na uczucie wykorzystania i pozbawienia owoców własnej pracy, być może w kontekście toksycznej relacji. To poczucie oszukania i jednocześnie własnej, mimo wszystko, inteligencji, stawia podmiot liryczny w pozycji pokrzywdzonej, ale nie naiwnej.

Kolejne wersy, "Down at the bottom / Of the ocean, I lay down / Nobody's coming / Just continue to drown", malują obraz głębokiej rozpaczy i izolacji. Jest to poczucie porzucenia, braku nadziei na ratunek, gdzie podmiot liryczny godzi się z własnym losem, akceptując nieuchronność "ruiny". To poczucie beznadziei, wyrażone w tak plastyczny sposób, zdaniem niektórych krytyków, doskonale ukazuje "gorzką złość" Love, która z wiekiem nie zelżała.

Refren, "Nobody's daughter / She never was, she never will / Be beholden / To anyone she cannot kill", jest sercem utworu i najbardziej zapadającym w pamięć fragmentem. Courtney Love w wywiadzie dla Rolling Stone przyznała, że to jej ulubiony tekst z albumu, który ma związek zarówno z jej córką Frances Bean Cobain (z którą Love miała długotrwałe spory o opiekę), jak i z nią samą. Tytuł "Nobody's Daughter" symbolizuje niezależność i wolność. W innym wywiadzie Love wyjaśniła, że oznacza to, że "nie jestem niczyją córką", nawiązując do swojej matki, która również nie była niczyją córką, ponieważ była adoptowana, a także do swojej babki. Odnosi się też do córki, która mimo sławnych rodziców, "próbuje być niczyją córką". Jest to deklaracja samostanowienia, odrzucenia wszelkich zobowiązań i bycia wolnym od kontroli, szczególnie tej patriarchalnej, do tego stopnia, że jedyną osobą, której można się poddać, jest ta, którą można zniszczyć. Wersy "You don't understand how damaged we really are / You don't understand how evil we really are" to ostrzeżenie, wyznanie, a może i duma z własnej "przebiegłości" czy "uszkodzenia", które czyni podmiot liryczny niezrozumiałym i niebezpiecznym dla oprawców.

W tekście pojawiają się również motywy samozniszczenia ("And I will dig my own grave, yeah / I'm misbegotten / I am the last one you save here") oraz uwięzienia ("We live inside this black web you have spun"). To poczucie bycia "źle urodzonym" i świadomość, że jest się ostatnim, którego ktoś chciałby uratować, pogłębia tragizm postaci. Jednocześnie, pojawia się wyzwanie i odrzucenie narracji ofiary: "Don't tell me I have lost when clearly I've won".

Kulminacją gniewu i pragnienia odwetu jest fragment: "I want to see you stretched out on the floor / The world's broken doll, the world's shattered whore / And you, you can't walk / But you, you can crawl / Come on, infect us all". To pragnienie upokorzenia i zniszczenia oprawcy, zobaczenia go w równie zranionej pozycji, w której wcześniej był podmiot liryczny. "Zainfekuj nas wszystkich" to niemal nihilistyczne zaproszenie do wspólnego upadku, dzielenia się cierpieniem. W utworze krytycy dostrzegają eksplorację chciwości, zemsty i feminizmu, z inspiracjami czerpanymi z Davida Bowiego ("Diamond Dogs"), Pink Floyd ("The Wall") i gotyku lat 80..

Ostatnie strofy, "Translucetize the cold light of day / It's glorious / It's terrible / God, I need it / It's beautiful / It's ravenous / I'll just feed it / Coil down to your dark black decay", ukazują skomplikowaną relację z prawdą lub niszczycielską siłą. Jest to coś zarówno wspaniałego, jak i strasznego, pięknego i drapieżnego, czego podmiot liryczny potrzebuje i karmi. To niemal akceptacja i embrace ciemności, która prowadzi do "ciemnego, czarnego rozkładu".

"Nobody's Daughter" jest nie tylko osobistym wyrazem wewnętrznych zmagań Courtney Love, ale także hymnem dla tych, którzy czują się porzuceni i niezrozumiani, odnajdując siłę w swojej autonomii i odrzuceniu narzuconych ról. To pieśń o przetrwaniu, mimo ran, z niesłabnącą wolą życia na własnych, choć mrocznych, warunkach. Album i utwór tytułowy, choć spotkały się z mieszanymi recenzjami, z Love jako jedyną oryginalną członkinią Hole, nadal niosą ze sobą jej charakterystyczną, nieugiętą złość.