Interpretacja Whole Lotta Rosie - Guns N' Roses

Utwór „Whole Lotta Rosie”, choć często przypisywany mylnie zespołowi Guns N' Roses, jest w istocie jednym z najbardziej ikonicznych hymnów australijskiej grupy hardrockowej AC/DC, a zwłaszcza ery z charyzmatycznym wokalistą Bonem Scottem. Guns N' Roses faktycznie wielokrotnie wykonywali ten utwór na żywo, a nawet wydali jego koncertową wersję jako B-side singla „Welcome to the Jungle” oraz na EP-ce „Live from the Jungle”. Co więcej, Axl Rose miał okazję zaśpiewać go z AC/DC, kiedy zastępował Briana Johnsona podczas trasy „Rock or Bust” w 2016 roku. Zdarzyło mu się też dedykować piosenkę swojej zmarłej suczce o imieniu Rosie. Jednak to AC/DC stworzyło ten energetyczny kawałek, który zamyka ich czwarty studyjny album, „Let There Be Rock” z 1977 roku.

„Whole Lotta Rosie” to bezkompromisowy hołd złożony kobiecej sile i seksualności, będący jednocześnie autobiograficznym świadectwem Bona Scotta. Tekst piosenki opowiada historię prawdziwej kobiety, którą Bon Scott poznał po jednym z koncertów AC/DC na Tasmanii w Australii. Jak wspominał Angus Young, Bon został zaczepiony przez Rosie i jej koleżankę, które zaprosiły go do siebie. Rosie miała się wówczas pochwalić, że był to jej 28. (lub 37.) podbój w miesiącu, a nad ranem triumfalnie ogłosiła „29!”. Sam Scott opisywał ją jako kobietę o „19 kamieniach i 12 funtach (około 121 kg), rudych, kręconych włosach i piegach, bardzo, bardzo lubieżną”. Waga Rosie, podana w tekście jako dziewiętnaście kamieni (około 121 kg), oraz jej wymiary 42-39-56 cali, dobitnie podkreślają jej hojną posturę.

Werset „She ain't exactly pretty / Ain't exactly small / Forty-two, thirty-nine, fifty-six / You could say she's got it all” jest bezpośrednim odniesieniem do fizyczności Rosie, celebrowanej bez żadnych zahamowań. Bon Scott, znany ze swojego zamiłowania do „dużych kobiet”, nie ukrywał podziwu dla jej energii. Choć w niektórych wywiadach żartował, że był „zbyt przestraszony, by odmówić” i obudził się „przyciśnięty do ściany”, piosenka emanuje raczej entuzjazmem niż przymusem. Rosie staje się w niej symbolem nieokiełznanej, pierwotnej siły, która „kradnie show”, gdy „przychodzi do kochania”.

Fraza „Never had a woman like you / Doing all the things you do” podkreśla wyjątkowość Rosie, a wers „Ain't no fairy story / Ain't no skin and bone” odrzuca wszelkie wyidealizowane wyobrażenia o kobiecie, stawiając na autentyczność i fizyczną obfitość. Rosie jest realna, namacalna i pełna życia. Powtarzające się „You're a whole lotta woman / Whole lotta Rosie” to mantra podziwu dla jej rozmiaru i pasji.

Kulminacja następuje w ostatniej zwrotce, gdzie Bon śpiewa: „Oh honey you can do it / Do it to me all night long / Only one to turn / Only one to turn me on / All through the night time / And right around the clock / To my surprise / Rosie never stops”. Ten fragment doskonale oddaje jej niewyczerpaną energię i sprawność w sferze intymnej, która zaskoczyła samego wokalistę. To czysta celebracja nieskrępowanej rozkoszy.

Co ciekawe, tożsamość Rosie przez lata pozostawała owiana tajemnicą, aż do niedawnych ustaleń autora Jesse Finka. Okazuje się, że prawdziwe imię kobiety to Rosemaree Garcia, a Mark Evans, ówczesny basista AC/DC, potwierdził, że miała rude włosy, w przeciwieństwie do dmuchanej, blondwłosej lalki, która stała się ikonicznym elementem scenografii na koncertach AC/DC od lat 90.. Niestety, historia Rosemaree była tragiczna – zmarła w wieku 22 lat w 1979 roku z powodu przedawkowania heroiny, prowadząc życie prostytutki, by podtrzymać swój nałóg.

Muzycznie „Whole Lotta Rosie” to kwintesencja stylu AC/DC: surowe, riffowe granie, porywająca sekcja rytmiczna i charakterystyczny wokal Bona Scotta. Utwór jest napędzany ciężkim, blues-rockowym riffem, który, jak się okazuje, powstał na bazie wcześniejszej piosenki zespołu zatytułowanej „Dirty Eyes”. Czerpano inspirację również z utworu Chucka Berry’ego „No Money Down”. Dynamiczna struktura piosenki, z charakterystycznym liczeniem „A one, two, three, four!” na początku, stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych intro w historii rocka.

Pomimo że „Whole Lotta Rosie” nie odniosła oszałamiającego sukcesu na listach przebojów na całym świecie (z wyjątkiem Holandii, gdzie trafiła do pierwszej piątki), stała się niezmiennym faworytem fanów i jest drugim najczęściej granym utworem AC/DC na żywo, zaraz po „The Jack”. Jest to piosenka, która doskonale oddaje esencję AC/DC – bezkompromisową, brudną i niesamowicie energetyczną rock’n’rollową celebrację życia, pasji i niekonwencjonalnych doświadczeń.