Interpretacja Salt of The Earth - Guns N' Roses

Utwór „Salt of The Earth”, choć często kojarzony z surową energią rocka, której Guns N' Roses byli ucieleśnieniem, w rzeczywistości jest kompozycją stworzoną przez legendarnych The Rolling Stones. Pochodzi z ich klasycznego albumu Beggars Banquet z 1968 roku. W 1989 roku, podczas trasy Steel Wheels/Urban Jungle Tour, Axl Rose i Izzy Stradlin z Guns N' Roses mieli okazję dołączyć do The Rolling Stones na scenie w Atlantic City, by wspólnie wykonać ten przejmujący utwór. To wydarzenie jest dowodem na ponadczasowość i głębię tekstu, który rezonuje z różnymi pokoleniami artystów i słuchaczy.

Piosenka rozpoczyna się jako hołd dla ludzi ciężko pracujących i tych „niskiego urodzenia” – określenia „sól ziemi” ma korzenie biblijne, odnosząc się pierwotnie do osób prawych, które nadają życiu sens, a z czasem ewoluowało, by opisywać bohaterów codzienności: robotników, eksploatowanych i zapomnianych. Jest to wyraz szacunku i uznania dla ich nieustannej walki i odporności. Mick Jagger i Keith Richards, autorzy utworu, świadomie kierują uwagę na „zwykłego żołnierza”, na jego „ciężką pracę” i jego rodzinę, która „podtrzymuje ogień i nadal uprawia ziemię”. To wyraźny komentarz społeczny, rzadko spotykany w twórczości Stonesów z tamtego okresu. Jednak, jak sam Jagger przyznał w 1970 roku, piosenka zawiera też element „całkowitego cynizmu”, mówiąc: „Mówię, że ci ludzie nie mają i nigdy nie będą mieli żadnej władzy”. To oświadczenie dodaje warstwę gorzkiej prawdy do początkowego, podniosłego tonu.

W warstwie tekstowej najbardziej intrygujący i zarazem rozdzierający jest środkowy fragment: „And when I search a faceless crowd, / A swirling mass of gray and black and white. / They don't look real to me, / In fact, they look so strange.” Te słowa wprowadzają uczucie dystansu i alienacji, rodzące się prawdopodobnie z doświadczenia sławy. Artysta, który śpiewa o „soli ziemi”, patrzy na „beztwarzowy tłum” – być może własną publiczność – i czuje się od niego odseparowany, widząc go jako nierzeczywisty. Tłum „szarości, czerni i bieli” może symbolizować zarówno anonimową masę, jak i establishment, czy też ludzi u władzy, którzy są chciwi i egoistyczni. To rozdarcie między podziwem a poczuciem oddalenia sprawia, że utwór staje się jeszcze bardziej poruszający.

W dalszych zwrotkach Stonesi bez ogródek krytykują przywódców, którzy zamiast prowadzić miliony, okazują się być „hazardzistami” i „pasożytami w szarych garniturach”. Odnoszą się do „milionów zagubionych”, którzy potrzebują przywódców, ale dostają w zamian oszustów. Nieszczęsne „miliony niezliczonych głów” oraz „zasiedziały wyborca”, którego „puste oczy wpatrują się w dziwne programy piękności”, otrzymują „wybór raka albo polio”. To brutalne podkreślenie braku realnych opcji i niemożności wpływu na własny los przez zwykłych ludzi. Ten tekst jest ostrym oskarżeniem elit i odzwierciedla nastroje społeczne końca lat 60., gdy Jagger podobno zainspirował się Johnem Lennonem, starając się napisać hymn klasy robotniczej.

Zakończenie piosenki wraca do toastu dla „ciężko pracujących ludzi” i „pokornych z urodzenia”, a także dla „biednych, obdartych ludzi”, raz jeszcze podkreślając rolę „soli ziemi”. Mick Jagger i Keith Richards, śpiewając o „dwóch tysiącach milionów” ludzi na świecie, przypominają o ogromie tych, którzy są fundamentem społeczeństwa, często niedocenianym i wyzyskiwanym. Wersja Guns N' Roses, choć nie studyjna, a jedynie koncertowa, prawdopodobnie wzmocniła surowość i buntowniczy wydźwięk tego przesłania, wnosząc swoją własną, charyzmatyczną interpretację do hołdu dla niezliczonych, cichych bohaterów codzienności. Jest to pieśń o podziwie, goryczy i świadomości trudnego położenia tych, którzy wciąż „pracują do upadłego”, bez względu na wszystko.