Utwór „Dead Flowers”, klasyk The Rolling Stones z albumu Sticky Fingers z 1971 roku, zyskał nowe, surowe życie w interpretacji Guns N' Roses. Choć nie znalazł się na ich studyjnym albumie z coverami „The Spaghetti Incident?”, to jednak istnieje studyjna wersja z Axl Rose'em na wokalu, wydana na solowym debiucie gitarzysty Gilby’ego Clarke’a, Pawnshop Guitars z 1994 roku. Guns N' Roses często wykonywali tę piosenkę na żywo, zwłaszcza podczas akustycznych bisów w trakcie trasy Use Your Illusion, co świadczy o jej znaczeniu dla zespołu i jego fanów. Oryginalnie utwór miał nieco ironiczny, „przymrużonym okiem” country-rockowy charakter, co przyznał sam Mick Jagger. W rękach Guns N' Roses, z charakterystycznym dla Axl Rose'a wokalem pełnym bólu i rozpaczy, tekst nabiera jeszcze bardziej tragicznego i osobistego wymiaru, stając się hymnem o złamanym sercu i społecznych kontrastach.

Piosenka rysuje wyraźny obraz dysproporcji klasowych i emocjonalnych między narratorem a tajemniczą „Little Susie”. Początkowe wersy – „Well when you're sitting there in your silk upholstered chair / Talkin' to some rich folk that you know” – od razu wprowadzają scenę luksusu i wyższych sfer, w której obraca się adresatka. Narrator, świadomy swojej „ragged company”, wyraża nadzieję, że nie zostanie zauważony w jej towarzystwie, co podkreśla jego poczucie niższości i wyobcowania. To poczucie wstydu i goryczy jest potęgowane przez kontrast z własnym, bolesnym życiem. Gdy Susie siedzi „in your rose pink Cadillac / Making bets on Kentucky Derby Day”, beztrosko oddając się rozrywkom, narrator tkwi „in my basement room with a needle and a spoon”. Ten wers, będący jawnym odniesieniem do używania heroiny, ukazuje go w otchłani uzależnienia i desperacji, szukającego ucieczki od bólu w towarzystwie „another whore to take my pain away”. Ten ostry kontrast między ekstrawaganckim życiem Susie a mroczną, samotną egzystencją narratora jest sercem pieśni.

„Little Susie” jest postacią centralną, określaną jako „queen of the underground”. To określenie może sugerować jej pozorne „edgy” czy „alternatywne” skłonności, które jednak w kontekście jej bogactwa wydają się powierzchowne, a wręcz ironiczne. Narrator, choć cierpiący, rzuca jej wyzwanie w refrenie: „And you can send me dead flowers every morning / Send me dead flowers by the mail / Send me dead flowers at my wedding / And I won't forget to put roses on your grave”. „Martwe kwiaty” są tu symbolem zerwanej miłości, pogardy, a nawet przekleństwa. Mogą reprezentować uschłą miłość, która kiedyś kwitła, ale teraz jest martwa i pozbawiona życia. Jednak obietnica złożenia „róż na twoim grobie” jest potężnym, ambiwalentnym gestem. Może to być akt ostatecznej pamięci, mimo wszelkich urazów – miłość, która przetrwa śmierć. Z drugiej strony, może to być groźba, ponura zapowiedź zemsty lub obietnica, że nawet w śmierci narrator będzie miał ostatnie słowo, nie pozwoli Susie zapomnieć o jego istnieniu. To gorzko-słodkie oświadczenie, pełne rezygnacji i zarazem desperackiego przywiązania.

W wykonaniu Guns N' Roses, szczególnie w akustycznych wersjach, piosenka ta wybrzmiewa z intensywną szczerością i emocjonalną głębią. Głos Axl Rose'a, przechodzący od szeptów do przejmującego krzyku, idealnie oddaje wewnętrzny konflikt narratora – jego ból, gniew, uzależnienie i tęsknotę. Tam, gdzie Jagger śpiewał z dystansem, Rose rzuca się w otchłań tekstu, czyniąc go niezwykle osobistym i autentycznym. Cover Guns N' Roses, choć wierny oryginałowi The Rolling Stones w warstwie lirycznej i melodycznej, nasyca go charakterystyczną dla siebie rockową surowością, która podkreśla desperację i mrok ukryte pod pozornie country'ową melodią. To uczucie goryczy i rezignacji jest jeszcze bardziej widoczne w ich interpretacji, która sprawia, że „Dead Flowers” staje się nie tylko opowieścią o złamanym sercu, ale także portretem człowieka zepchniętego na margines, który desperacko walczy o swoje miejsce, lub przynajmniej o pamięć, w obliczu obojętności i społecznej przepaści.