Interpretacja Sinnerman - Tom Ellis

Piosenka „Sinnerman” w wykonaniu Toma Ellisa to utwór o głębokiej wymowie, który zyskał popularność dzięki serialowi „Lucifer”. Chociaż Ellis jest aktorem, jego interpretacja tego tradycyjnego spirituala afrykańsko-amerykańskiego, wydana na albumie „Lucifer: Seasons 1-5 (Original Television Soundtrack)” w 2020 roku, doskonale oddaje jego pierwotne przesłanie, jednocześnie wzbogacając je o kontekst serialowej postaci.

Oryginalnie, „Sinnerman” jest pieśnią duchową, której korzenie sięgają początku XX wieku, a nawet dalej – do szkockich pieśni ludowych. Tekst opowiada o grzeszniku, który w obliczu Dnia Sądu Ostatecznego desperacko szuka schronienia przed boską sprawiedliwością. Wielu artystów nagrało swoje wersje, ale najbardziej rozpoznawalna jest epicka, ponad dziesięciominutowa interpretacja Niny Simone z jej albumu „Pastel Blues” z 1965 roku. Simone nauczyła się tej pieśni w dzieciństwie, podczas nabożeństw przebudzeniowych w kościele metodystów swojej matki, gdzie służyła jako narzędzie do skłonienia ludzi do wyznawania grzechów.

Wersja Toma Ellisa, choć krótsza, jest równie intensywna i oddaje poczucie paniki oraz beznadziejności. Już pierwsze słowa, powtarzające się niczym natrętne pytanie, „Oh, sinnerman, where you gonna run to? Sinnerman where you gonna run to? Where you gonna run to?”, natychmiast wprowadzają słuchacza w stan niepokoju. Grzesznik, ścigany przez konsekwencje swoich czynów, próbuje znaleźć ukrycie w naturze, zwracając się do skały: „We got to run to the rock, Please hide me, I run to the rock, Please hide me, run to the rock, Please hide here”. Skała jednak, jako symbol elementu świata stworzonego, nie może mu pomóc, odmawiając schronienia: „But the rock cried out, I can't hide you, the rock cried out, I can't hide you, the rock cried out, I ain't gonna hide you there”. Ten moment podkreśla biblijne przekonanie, że przed wszechobecnym wzrokiem Boga i konsekwencjami grzechu nie ma ucieczki ani w świecie materialnym, ani wśród stworzenia.

Kulminacyjnym punktem pieśni, w wykonaniu Ellisa, jest desperacka próba znalezienia ratunku u samego Diabła: „So I ran to the Devil, He was waitin', I ran to the Devil, He was waitin', ran to the Devil, He was waitin', all on that day”. To ironiczne, że grzesznik, uciekając przed boską sprawiedliwością, zwraca się do władcy ciemności, który, jak sugeruje tekst, czeka na niego. To czekanie Diabła może symbolizować nieuchronność potępienia dla tych, którzy nie szukają prawdziwej skruchy, a jedynie ucieczki od kary. W kontekście serialu „Lucifer”, w którym Tom Ellis wciela się w tytułową postać, ta fraza nabiera dodatkowego, meta-komentarzowego wymiaru. Lucifer, sam będąc upadłym aniołem, który zbuntował się przeciwko Bogu, staje się „schronieniem” dla grzeszników, choć jego pomoc często prowadzi ich do konfrontacji z ich własnymi demonami.

Ostateczne wołanie „I cried, power, power, Bring down power to da lord x2, Power to da lord, Being down, Power to da lord” jest wieloznaczne. Może to być wołanie o boską interwencję, o moc, która zakończy jego cierpienie, lub o moc, która go ukarze i zmyje jego grzechy. W tradycyjnej interpretacji oznacza to uznanie ostatecznej władzy Boga i brak możliwości ukrycia się przed Nim. Dla postaci Lucifera Morningstara, grany przez Ellisa, który często zmaga się ze swoim dziedzictwem i relacją z Ojcem, to wołanie rezonuje z jego własną walką o autonomię i sens istnienia poza boskim planem. W wywiadach, choć niekonkretnie na temat „Sinnerman”, Tom Ellis często podkreślał złożoność postaci Lucifera i jego ewolucję od karykaturalnego złoczyńcy do istoty poszukującej sensu i własnej moralności. Na przykład, w artykule opublikowanym w serwisie SecondHandSongs, odnotowano, że Tom Ellis wydał „Sinnerman” na ścieżce dźwiękowej serialu „Lucifer: Seasons 1-5 (Original Television Soundtrack)” w 2020 roku, a utwór został pierwotnie nagrany przez Williama Clausona i jego gitarę z Johnem Gregorym i jego grupą w 1955 roku.

Wykonanie Ellisa jest nacechowane emocjonalnie – w serialu „Lucifer” (Sezon 1, odcinek 6, „Favorite Son”), gdzie po raz pierwszy zaśpiewał ten utwór, oddaje ono wewnętrzny rozłam i złożoność postaci. Lucifer, który z założenia jest uosobieniem zła, w rzeczywistości często pragnie sprawiedliwości i porządku, a jego walka z grzechem innych odzwierciedla jego własne, niewyrażone pragnienie odkupienia. Wersja „Sinnerman” w jego wykonaniu jest zatem nie tylko coverem, ale symboliczną reprezentacją wewnętrznej udręki i bezowocności ucieczki przed własnym sumieniem i ostateczną oceną, niezależnie od tego, czy pochodzi ona od Boga, czy od samego siebie. Tom Ellis, mając muzyczne doświadczenie, potrafił przekazać głębię tekstu, nawet jeśli nagranie na ścieżce dźwiękowej jest stosunkowo krótkie, trwające 1 minutę i 51 sekund. Wielu fanów serialu na forum Reddit wyrażało podziw dla jego umiejętności wokalnych i sposobu, w jaki zaśpiewał piosenkę.

Podsumowując, „Sinnerman” w interpretacji Toma Ellisa to przejmująca pieśń o daremności ucieczki przed odpowiedzialnością za własne czyny. To opowieść o grzeszniku, który szuka schronienia wszędzie, tylko nie w prawdziwej skrusze. Skała, rzeka czy morze nie mogą ukryć człowieka przed sądem, podobnie jak ucieczka do Diabła nie oferuje prawdziwego wyzwolenia, a jedynie stawia go w obliczu kolejnego „czekającego” drapieżnika. Ostateczne wołanie o „moc” jest przypomnieniem o wszechwładzy Boga i nieuchronności rozliczenia. W kontekście aktorskiej kreacji Ellisa, pieśń ta staje się lustrem dla wewnętrznych konfliktów bohatera, który sam jest „grzesznikiem” w boskich oczach, ale jednocześnie poszukuje własnej ścieżki do zrozumienia i sprawiedliwości.