Interpretacja utworu "The Percocet & Stripper Joint" autorstwa Future, z albumu DS2 wydanego 17 lipca 2015 roku, to podróż w głąb hedonistycznego, niekiedy mrocznego, ale zawsze glamour świata trapowego supergwiazdora. Piosenka nie jest prostą narracją, lecz raczej strumieniem świadomości, który wciąga słuchacza w orbitę artysty, gdzie dominują używki, luksus i bezkompromisowa autentyczność.

Future otwiera utwór od mocnego uderzenia, deklarując: „I get mad zooted, I got this bad thing I recruited / My passion is a movie, I say fuck her 'cause I skrewed her”. Te wersy od razu rzucają nas w wir życia, które artysta przedstawia jako film – pełen przepychu, ale i pewnej drapieżności w relacjach. Postawa "na Miley Cyrus" („I stay on Miley Cyrus, everywhere I go I’m screwed up”) to metafora życia na pełnych obrotach, bez zahamowań, naznaczonego chaosem i byciem "narąbanym" lub "pokręconym". To jednocześnie przyznanie się do publicznego wizerunku, który celebruje swobodę i kontrowersje. Odniesienie do "Texas niggas" i ich lojalności podkreśla znaczenie ulicznych koneksji i wsparcia w tym wymagającym środowisku.

Kluczowym elementem tekstowym, który natychmiast wrzuca nas w serce trapowego etosu, jest picie "Easter Pink jak Tangarang lean" („Sipping on Easter Pink like it's Tangarang lean”). "Easter Pink" to slangowe określenie na lean, mieszankę syropu na kaszel z kodeiną i napoju gazowanego, która jest szeroko rozpowszechnioną używką w kulturze hiphopowej, szczególnie na południu Stanów Zjednoczonych. Ta casualowa konsumpcja substancji odurzających, połączona z deklaracją „We ain't never gon' give this fucking life up”, ukazuje bezkompromisowe przyjęcie tego stylu życia – nie jako tymczasowej fazy, ale jako fundamentalnego wyboru, od którego nie ma odwrotu. Future w wywiadzie dla The FADER z sierpnia 2015 roku wyjaśnił, że używa narkotyków jako "alternatywnej drogi do pokonania pewnych sytuacji", nazywając to "łatwą drogą" do radzenia sobie z problemami i bólem, zastępując je kodeiną lub czymkolwiek innym. Podkreśla również swoją charyzmę i "prawdziwość" („I put charisma in my lingo and she fell for me / I gave her realness, and that’s all she gonna get from me”). To auto-percepcja artysty jako kogoś, kto uwodzi autentycznością, ale jednocześnie jasno określa granice swoich relacji – daje "prawdziwość", nic więcej.

Refren jest kwintesencją utworu i jego tytułu: „I just did a dose of Percocet with some strippers / I just poured this lean in my cup like it’s liquor / I just need a whole lot of drugs in my system / I just tried acid for the first time, I feel good”. To otwarta deklaracja, niemal manifest hedonizmu i poszukiwania ulgi lub intensywnych doznań poprzez eksperymentowanie z różnymi substancjami. Percocet i lean są stałymi elementami tego świata, ale pojawienie się kwasu (acid) symbolizuje przekraczanie kolejnych granic, poszukiwanie nowych form ucieczki czy też, paradoksalnie, dobrego samopoczucia. W innym wywiadzie dla BET z lipca 2015 roku, Future opowiadał o tym, że narkotyki pomagają mu tworzyć i myśleć, wprowadzając go w "inną strefę", gdzie nie myśli o niczym innym.

Druga zwrotka wprowadza element refleksji, choć szybko zostaje on zdominowany przez brutalną rzeczywistość ulicy. Wers „Treasure bring misery, codeine in my delivery” to krótkie, ale wymowne przyznanie, że za bogactwem i tym stylem życia kryje się cierpienie, a kodeina jest nieodłączną częścią jego "dostarczania" muzyki, ale i egzystencji. Obraz luksusowego "big B" (Bentley) pędzącego "jak hipis" („I pulled up in a big B, swerving like a hippie”) kontrastuje z codziennością "dilerów i handlarzy" („Moving with the dopers and pushers”), unikających policji na autostradzie („In the Rover ducking undercover, hugging the Interstate”). To pokazuje, że mimo statusu supergwiazdy, Future pozostaje zakorzeniony w realiach, które ukształtowały jego tożsamość – świat, gdzie kupuje się "ciastka" (narkotyki) i nosi broń ("drum hanging under me").

Motyw boskiej opieki – „God watching over me, all my angels watch over me” – wpleciony w ten mroczny kontekst, ujawnia pewien rodzaj sprzecznej religijności lub wiarę w przeznaczenie. Artysta, świadomy zagrożeń, wierzy w swoje anioły stróże. Jego sukces finansowy, generowany również z nielegalnych źródeł, jest przedstawiony z brutalną szczerością: „I bag it like groceries, keep this cash going over me”. Wersy o budowaniu "od podstaw" („Who built this shit ground up? At the head of a seminar”) oraz przemawianiu "dla prawdziwych" („I talk for the real ones, I talk for them niggas / They feel this shit out in Belgium / Freeband Gang”) podkreślają jego rolę jako mentora i lidera dla swojego środowiska, jego Freeband Gang – wytwórni płytowej i kolektywu, będącego synonimem niezależności i ulicznego sukcesu. To poczucie misji, że jego muzyka i przesłanie rezonuje z ludźmi na całym świecie, nawet w odległej Belgii, świadczy o globalnym zasięgu jego wpływu i autentyczności.

"The Percocet & Stripper Joint" to esencja Future'a z okresu DS2 – albumu, który ugruntował jego pozycję jako niekwestionowanego kronikarza trapowej rzeczywistości. Utwór ten, choć często interpretowany jako gloryfikacja narkotyków i promiskuityzmu, jest przede wszystkim surowym, niefiltrowanym spojrzeniem na życie, w którym te elementy są wszechobecne. Jak zauważył w wywiadzie dla francuskiej Clique TV w styczniu 2016 roku, Future powiedział, że "nie jest super naćpany ani narkomanem", a powód, dla którego rapuje tak dużo o narkotykach, jest taki, że "to numer jeden, o czym wszyscy lubią rozmawiać. To haczyk". Ta perspektywa rzuca nowe światło na piosenkę, sugerując, że Future nie tyle namawia do takiego stylu życia, ile go dokumentuje, czerpiąc z niego inspirację i trafiając w czułe punkty swojej publiczności, jednocześnie zaznaczając, że niekoniecznie żyje nim w sposób, w jaki jego liryka mogłaby to sugerować. Piosenka ta jest więc złożonym portretem artysty, który balansuje na granicy blichtru i brutalności, ucieczki i autentyczności, tworząc muzykę, która rezonuje z milionami, odzwierciedlając zarówno triumfy, jak i cienie współczesnej kultury trapowej.