Interpretacja Choreomania - Florence + the Machine

„Choreomania” to utwór z albumu Dance Fever, wydanego przez Florence + The Machine 13 maja 2022 roku. Tytuł piosenki, a zarazem całego krążka, nawiązuje do fascynacji Florence Welch średniowiecznym zjawiskiem zwanym plagą tańca lub choreomanią, masową chorobą psychogenną występującą w Europie między XIV a XVII wiekiem, gdzie ludzie tańczyli bezwładnie, często aż do wyczerpania, a nawet śmierci. Artystka odniosła to zjawisko do współczesnego lęku i ataków paniki, traktując je jako formę kompulsywnego ruchu i uwalniania stłumionych emocji.

W otwierającym intro piosenki słyszymy: „And I am freaking out in the middle of the street / With the complete conviction of someone who's never had anything actually really bad happen to them / But I am committed now to the feeling”. Te słowa od razu wprowadzają w stan intensywnego, lecz pozornie bezpodstawnego lęku, który jest często doświadczeniem ataków paniki – silnego niepokoju bez wyraźnej, zewnętrznej przyczyny. Jak Florence Welch wyjaśniła w wywiadzie dla Vulture w maju 2022 roku, czerpała inspirację z niewytłumaczalnych ataków tańca z czasów średniowiecza, co jest trafnym określeniem dla muzyki, która w najlepszym wydaniu inspiruje do tańca. W tym ujęciu artystka z właściwym sobie sarkazmem przyznaje, że jej osobisty „freakout” to problem „pierwszego świata”, co jednak nie umniejsza jego realności i niepokojącego odczucia, że emocje i rozum nie współgrają.

Pierwsza zwrotka pogłębia to wrażenie: „I don't know how it started / Don't know how to stop it / Suddenly, I'm dancin' / To imaginary music”. To obraz osoby opętanej wewnętrznym rytmem, którego nie może kontrolować. Taniec staje się tu metaforą utraty kontroli, reakcją na wewnętrzny chaos. W wywiadzie dla Apple Music Florence Welch wspomniała, że „Choreomania” była jednym z pierwszych utworów, które napisała na album, a jej teksty zyskały prorocze znaczenie w obliczu pandemii COVID-19 i związanych z nią lockdownów, odzwierciedlając zbiorową potrzebę znalezienia ujścia dla narastającego lęku.

Refren – „Something's coming, so out of breath / I just kept spinnin' and I danced myself to death” – to bezpośrednie nawiązanie do historycznej plagi tańca, gdzie ludzie dosłownie tańczyli do wyczerpania, a nawet śmierci. W kontekście utworu symbolizuje to rozpaczliwą próbę przetrwania, ucieczkę lub, wręcz przeciwnie, całkowite poddanie się przytłaczającym emocjom. Taniec staje się tu aktem zarówno szaleństwa, jak i katharsis. Jak Florence Welch podkreśliła w rozmowie z NPR, fascynowało ją to, że jedną z teorii przyczyn plagi tańca było psychologiczne podłoże, wynikające ze stresu i trudnych warunków życia, z czym sama się utożsamiała.

Druga zwrotka, z wersami takimi jak „I'll be your demon daddy / And do they speak to you? / 'Cause they speak to me too / The pressure and the panic / You push your body through”, sugeruje, że wewnętrzne demony i presja są powszechnym doświadczeniem. Mówienie o „demon daddy” może odnosić się do figur autorytarnych, które karmią się lękiem, lub do własnych, internalizowanych krytyków. W tym kontekście taniec jest próbą przepchnięcia ciała przez ten ból, wykorzystania go jako narzędzia do przetworzenia cierpienia, co wzmacnia ideę, że taniec jest zarówno symptomem, jak i próbą samouzdrowienia.

Mostek utworu to intrygująca krytyka kulturowa: „You said that rock and roll is dead / But is that just because it has not been / Resurrected in your image? / Like if Jesus came back / But in a beautiful dress / And all the evangelicals were like / "Oh, yes" / "Oh, yes"”. Florence Welch w tym fragmencie zdaje się wyśmiewać sztywne oczekiwania i konserwatywne definicje sztuki czy wiary. Sugeruje, że ludzie często odrzucają nowe formy ekspresji, jeśli nie pasują one do ich ustalonego obrazu. Koncept Jezusa wracającego „w pięknej sukience” jest potężną metaforą przekraczania norm płciowych i religijnych, prowokującą do refleksji nad tym, czy akceptujemy piękno i prawdę tylko wtedy, gdy odpowiadają naszym uprzedzeniom. W dyskusjach fanów na Reddicie często interpretowano te słowa jako komentarz do ewolucji muzyki i odrzucania jej nowych form przez tych, którzy trzymają się tradycyjnych definicji, oraz jako krytykę oporu przed różnorodnością i zmianami.

W swej istocie „Choreomania” jest hymnem o odpuszczaniu, choć w sposób często chaotyczny i desperacki. To piosenka o tym, jak w obliczu przytłaczających emocji – lęku, paniki, wewnętrznego ciśnienia – ciało i umysł szukają ujścia. Dla Florence Welch performance i taniec są „chwalebnym poddaniem się”. W wywiadzie dla Vulture z maja 2022 roku, artystka opisała scenę jako miejsce, gdzie czuje się najbardziej spokojna, gdzie jej „gadatliwy mózg” w końcu milknie. To miejsce, gdzie może uwolnić demony, przekształcając osobisty niepokój w zbiorowe, transcendentne doświadczenie, nawet jeśli kosztuje to ogromną dawkę energii. „Choreomania” jest pieśnią o znajdowaniu wolności w szaleństwie, o tańczeniu przez chaos, by odnaleźć chwilę ulgi i samopoznania.