Interpretacja One Of The Greats - Florence + the Machine

„One Of The Greats” Florence + The Machine to utwór, który z mocą eksploruje złożoną relację artysty z ambicją, presją bycia „wielkim” oraz wymaganiami przemysłu muzycznego, szczególnie z perspektywy kobiety. Piosenka, która jest zapowiedzią szóstego albumu studyjnego Florence + The Machine, Everybody Scream, zaplanowanego na 31 października, zaskakuje bardziej surowym i bezpośrednim brzmieniem, odchodząc od barokowych orkiestracji na rzecz elektrycznej gitary i intymnego napięcia. Florence Welch opisuje ją jako „długi poemat o cenie wielkości”, a proces twórczy jako ciągłe umieranie i zmartwychwstawanie.

Tekst otwiera się obrazem heroicznej walki i poświęcenia: „I crawled up from under the earth / Broken nails and coughing dirt / Spitting out my songs so you could sing along, oh”. To sugestywna metafora artysty, który wydobywa się z najgłębszych zakamarków, by tworzyć, niemalże z martwych, by „pokazać, jak to się robi” i „co jest potrzebne”, aby „podbić i ukrzyżować”, a wreszcie „stać się jednym z wielkich”. To odniesienie do ceny, jaką płaci artysta za swój talent i dążenie do doskonałości, często kosztem osobistym. Florence Welch przyznała, że odczuwa presję, aby wciąż się podnosić i próbować na nowo, dążąc do stworzenia czegoś idealnego.

Druga zwrotka maluje obraz wewnętrznego konfliktu i mrocznej strony ambicji. Słowa „I kept a scream inside my chest, killed everyone I'd ever kissed / Hung them on the wall like trophies, each name, a stain upon my lips” mogą symbolizować, jak relacje osobiste zostają zdewastowane w pogoni za sławą, a bliscy stają się jedynie trofeami w artystycznym panteonie. Wzmianka „You see yourself hung on the wall but that song is not about you” to bezpośrednie odniesienie do odbiorców, którzy często zawłaszczają sobie narrację artysty, nie rozumiejąc prawdziwej inspiracji czy bólu, który ją zrodził. Następnie pojawia się retrospekcja do momentu, gdy Florence „dostała wszystko, czego chciała, i płakała na kacu w hotelowej szafie”, co doskonale oddaje pustkę i samotność towarzyszącą osiągnięciu szczytu, często powiązaną z nadużywaniem alkoholu, o czym Florence Welch otwarcie mówiła w kontekście swojej przeszłości.

Refren „Did I get it right? Do I win the prize? / Do you regret bringing me back to life?” to kulminacja wątpliwości. Artystka pyta, czy wysiłek był tego wart, czy spełniła oczekiwania, a co najważniejsze – czy ci, którzy ją „przywrócili do życia” (publiczność, branża), nie żałują tego. Motyw powracania „z martwych” i „rozbłyskujących latarni ulicznych” podkreśla cykliczność walki i odradzania się, a także blask fleszy i nieustanną obserwację, której poddawany jest artysta. Tekst utworu jest mocno zakorzeniony w osobistych doświadczeniach Florence Welch, w tym w traumie po nagłej operacji, którą przeszła podczas trasy koncertowej Dance Fever w 2023 roku, co skłoniło ją do refleksji nad ciałem, uzdrowieniem i śmiertelnością.

W dalszej części utworu Welch krytykuje patriarchalne standardy w branży muzycznej. Stwierdzenie „Burned down at thirty six / Why did you dig me up for this?” jest wyraźnym wyrazem frustracji i wyczerpania, zadając pytanie o sens nieustannej walki o uznanie. Kluczowe jest tutaj odniesienie do męskich gustów: „That I could never be great being held up against such male tastes / Because who really gets to be one of the greats, one of the greats?”. To bezpośrednie wyzwanie rzucone przemysłowi, który często marginalizuje kobiety, wymagając od nich więcej, aby osiągnęły ten sam poziom uznania co mężczyźni. Fragment „It must be nice to be a man and make boring music just because you can (Ah-ah)” to bezkompromisowa krytyka podwójnych standardów, która wywołała dyskusje wśród fanów. W kontekście albumu Dance Fever, Florence Welch już wcześniej poruszała kwestie tożsamości, kobiecości i trudności w łączeniu kariery z życiem prywatnym, pytając, czy bycie artystką i pragnienie rodziny może być tak proste dla niej, jak dla jej męskich kolegów. Artystka modelowała się na męskich wykonawcach, ale po trzydziestce zaczęła odczuwać rozdarcie tożsamości.

W piosence Florence Welch wyraża swoją przynależność do grona „stu największych płyt wszech czasów” i staje ramię w ramię z męskimi legendami oraz „dziesięcioma innymi kobietami”, co podkreśla jej ambicję i świadomość nielicznej reprezentacji kobiet w kanonie. Ironiczne „You're my second favourite front man” i obserwacja, że „It's funny how men don't find power very sexy” to dalsze, celne uwagi na temat postrzegania kobiet u władzy. Piosenka kończy się afirmacją kobiecej siły: „So this one's for the ladies / Do I drive you crazy? / Did I get it right?”. To swoisty hymn, a Florence Welch w wywiadzie dla Stereogum mówiła o tym utworze jako o wyniku piętnastoletniej frustracji.

W warstwie produkcyjnej, „One Of The Greats” powstało we współpracy z Markiem Bowenem z IDLES oraz Aaronem Dessnerem z The National. Florence Welch nagrała go w jednym ujęciu z Bowenem, śpiewając „z kartki”, a pierwotna energia tej pierwszej wersji była tak niezwykła, że postanowili ją zachować. Dessner pomógł przenieść utwór „w prawdziwe, transcendentne miejsce”, aby na końcu towarzyszyło uczucie „rozpadania się w nicość”, co Welch wiąże z jej procesem twórczym – śmiercią i zmartwychwstaniem w kółko. Mówi się, że Ethel Cain, nowa gwiazda alternatywnego rocka, również brała udział w jej powstawaniu, co obiecuje nowe brzmienia. Piosenka jest intymnym wyładowaniem emocji i stanowi odmienne podejście kompozycyjne dla zespołu.
One Of The Greats to zatem nie tylko opowieść o osobistej walce Florence Welch z oczekiwaniami i własną ambicją, ale także uniwersalna refleksja nad ceną sztuki, dążeniem do doskonałości i wyzwaniami, z jakimi mierzą się kobiety w przemyśle kreatywnym, ostatecznie stając się manifestem siły i determinacji.