Interpretacja How Big How Blue How Beautiful - Florence + the Machine

Piosenka „How Big How Blue How Beautiful” to tytułowy utwór z trzeciego studyjnego albumu Florence + The Machine, wydanego w 2015 roku. Jest to kompozycja głęboko osobista, odzwierciedlająca zmagania Florence Welch z własnymi konfliktami i próbę odnalezienia się w rzeczywistości po burzliwym okresie w życiu. Artystka, po rocznej przerwie od muzyki, postanowiła stworzyć materiał, który w przeciwieństwie do poprzednich płyt, mocno zakorzenionych w fantazji i metaforach, miał poruszać kwestie bardziej realne i namacalne – uczyć się, jak żyć i kochać w świecie, zamiast próbować od niego uciekać.

Utwór otwiera obraz silnej dychotomii: „Between a crucifix and the Hollywood sign, we decided to get hurt” (Między krucyfiksem a znakiem Hollywood postanowiliśmy się zranić). To zestawienie sacrum i profanum, duchowości i blichtru, sugeruje świadomą decyzję o podjęciu ryzyka w miłości lub w życiu, która nieuchronnie prowadzi do bólu. Florence Welch często w swoich tekstach operowała symboliką, ale na tym albumie odchodzi od metafory na rzecz dosłowności, co czyni jej spowiedź jeszcze bardziej intymną. Kolejne wersy, „Set our hearts ablaze, and every city was a gift / And every skyline was like a kiss upon the lips” (Rozpaliliśmy nasze serca, a każde miasto było prezentem / I każdy horyzont był jak pocałunek w usta), malują obraz intensywnego, porywającego uczucia, które nadaje światu niezwykłą piękność i sens, ukazując go jako serię cudownych doświadczeń.

Centralny refren „How big, how blue, how beautiful” (Jak wielki, jak niebieski, jak piękny) oddaje poczucie zachwytu i jednocześnie wrażliwości wobec czegoś grandioznego, jak miłość czy samo życie. To wyraz zdumienia nad ogromem emocji i świata. Florence Welch wspominała, że inspiracją do tytułu i częściowo do utworu było niebo Los Angeles – przeogromne, rozciągające się bezkresnie, które potrafi dawać nadzieję, ale też sprawia, że czujesz się niezwykle wystawiony na działanie wielu rzeczy. Jest w tym zatem zarówno radość, jak i smutek.

W tekście pojawia się tajemniczy werset: „And meanwhile a man was falling from space / And every day I wore your face / Like an atmosphere around me / The satellite beside me” (A w międzyczasie człowiek spadał z kosmosu / I każdego dnia nosiłam twoją twarz / Jak atmosfera wokół mnie / Satelita obok mnie). „Człowiek spadający z kosmosu” to metafora poczucia ekspozycji i wrażliwości, a także symbol zewnętrznego wydarzenia kontrastującego z wewnętrzną intymnością. Noszenie czyjejś twarzy „jak atmosfera” i „satelita” sugeruje głębokie utożsamienie z drugą osobą, bliskość graniczącą z obsesją, a może też uczucie bycia nieustannie otoczoną czyjąś obecnością, nawet po stracie. Kiedy „uderzył w ziemię, ja opuściłam to miejsce” („As he hit the earth I left this place”), co wskazuje na punkt zwrotny, reakcję na znaczące wydarzenie lub odejście od czegoś.

Pytanie „What are we gonna do? / We've opened the door, now it's all coming through / Tell me you see it too / We opened our eyes and it's changed the view” (Co zrobimy? / Otworzyliśmy drzwi, teraz wszystko przez nie przechodzi / Powiedz, że ty też to widzisz / Otworzyliśmy oczy i zmienił się widok) mówi o momencie przebudzenia, nieodwracalnej zmianie, wspólnym doświadczeniu konsekwencji lub nowej perspektywy. To akceptacja faktu, że pewne procesy zostały zapoczątkowane i nie można ich zatrzymać, a to, co nadejdzie, trzeba będzie przyjąć.

Końcowe wersy „So much time on the other side / Waiting for you to wake up / Maybe I'll see you in another life / If this one wasn't enough” (Tyle czasu po drugiej stronie / Czekając, aż się obudzisz / Może zobaczę cię w innym życiu / Jeśli to nie wystarczyło) dodają piosence nutę tęsknoty, niedokończonej relacji i nadziei na ponowne spotkanie. Akcentują akceptację, że niektóre połączenia nie trwają, ale pozostawiają głębokie ślady. Album „How Big How Blue How Beautiful” jest często opisywany jako podróż przez złamane serce, niewiarę, złość, targowanie się i wreszcie uwolnienie. Florence Welch nazwała go „podróżą po dwóch latach życia, swoistą odyseją odkrywającą nieznane nam dotąd zakamarki jej duszy”. Płyta jest bardziej surowa, obdarta z nadprogramowych dźwięków i metafor, a teksty wychodzą z samego wnętrza Flo i ponownie się w nie wdzierają tym razem już u słuchacza. To ekshibicjonistyczna część Florence, która zawsze skrzętnie chroniła swojej prywatności, ubierając sytuacje w tony przenośni, dziś mówi, że „wznoszenie murów jest znacznie bardziej wycieńczające”.