Interpretacja We are going to be friends - The White Stripes

Interpretacja piosenki "We Are Going to Be Friends" autorstwa The White Stripes to podróż do krainy dziecięcej niewinności, prostoty i rodzącej się przyjaźni. Utwór, wydany w 2002 roku na albumie White Blood Cells, w uroczy sposób opowiada historię spotkania dwójki dzieci na początku roku szkolnego. Charakteryzuje go minimalistyczna aranżacja, składająca się głównie z akustycznej gitary Jacka White'a i jego delikatnego wokalu, co nadaje mu kojący, niemal kołysankowy charakter.

Piosenka rozpoczyna się od klasycznego obrazu wczesnej jesieni i powrotu do szkoły: "Fall is here, hear the yell / Back to school, ring the bell". To uniwersalne doświadczenie, które dla wielu jest synonimem nowych początków i poznawania nowych ludzi. Narrator, młody chłopiec, od razu czuje niezwykłą więź z dziewczynką o imieniu Suzy Lee, co wyraża powtarzający się refren: "I can tell that we're going to be friends". Postać Suzy Lee nie pojawia się w twórczości The White Stripes przypadkowo; jest to imię, które przewija się przez ich dyskografię, między innymi w piosence z debiutanckiego albumu zespołu, a także dedykacji na krążku Get Behind Me Satan.

Kolejne zwrotki malują sielankowy obraz dziecięcego świata. Wspólne spacery do szkoły "przez park i obok drzewa", odpoczynek na ziemi i szukanie robaków – to czynności pełne beztroski i ciekawości świata, typowe dla wczesnego dzieciństwa. Brud na mundurkach od "gonienia mrówek i robaków" to symbol swobody i zabawy, która kontrastuje z nadchodzącym czasem nauki. Jack White, choć sam wspominał, że jego własne czasy w szkole podstawowej nie były tak idylliczne i miał trudności z zawieraniem przyjaźni, w tej piosence fantasjuje o tym, jakby to mogło być. Jak sam powiedział, "Dzieci bywają okrutne. Fajnie jest fantazjować, że tak nie jest". To pragnienie opowiadania historii, a nie ujawniania traum, było dla niego ważne.

W szkole, mimo monotonii "numerów, liter, nauki literowania", dzieci znajdują radość w prostych interakcjach, takich jak rzucanie piłką na placu zabaw. Linia "Teacher marks our height against the wall" odnosi się do fizycznego wzrostu dzieci, choć ciekawa teoria fanów sugeruje, że można ją błędnie usłyszeć jako "Teacher marks our hides against the wall", co zmieniałoby idylliczny wydźwięk na opowieść o przemocy i traumie. Jednak sam Jack White był zadowolony, że piosenka została przyjęta jako szczera oda do dziecięcej przyjaźni, a nie cyniczne oświadczenie.

Piosenka podkreśla ponadczasowość dziecięcej więzi: "We don't notice any time pass / We don't notice anything / We sit side by side in every class". Pokazuje to, jak w stanie niewinności czas i otoczenie przestają mieć znaczenie w obliczu rozwijającej się przyjaźni. Nawet różnice, takie jak to, że "nauczycielka myśli, że ja śmiesznie mówię, ale jej się podoba, jak ty śpiewasz", nie wpływają na tę więź.

Finał utworu powraca do introspekcji narratora, który zasypiając, marzy o "robakach i alfabecie" i z pewnością oczekuje kolejnego wspólnego dnia: "And when I wake tomorrow I'll bet / That you and I will walk together again". To wzruszające potwierdzenie trwałej i prostej nadziei na kontynuację tej nowo narodzonej przyjaźni.

Utwór zyskał ogromną popularność dzięki wykorzystaniu w filmie Napoleon Dynamite w 2004 roku, co pomogło mu stać się jednym z najczęściej pobieranych utworów The White Stripes. Został również wykorzystany w wielu innych produkcjach, w tym w filmie Wonder z 2017 roku oraz jako motyw przewodni podcastu Conana O'Briena, który jest wielkim fanem tej piosenki. Co więcej, Jack White zaadaptował tekst piosenki na książkę dla dzieci w 2017 roku, z ilustracjami Elinor Blake, co dodatkowo podkreśla jej uniwersalny i ponadczasowy charakter. Sam utwór często był grany na koncertach zespołu i, co ciekawe, jego ostatnie publiczne wykonanie przez The White Stripes miało miejsce na prośbę Conana O'Briena w ostatnim odcinku jego programu Late Night with Conan O'Brien w 2009 roku, gdzie Meg White zagrała na gitarze zamiast na perkusji.

"We Are Going to Be Friends" to hołd dla prostoty, nadziei i czystości dziecięcych relacji, ubrany w ascetyczną formę, która pozwala tekstowi i emocjom wybrzmieć w pełni. Jest to piosenka, która przypomina o fundamentalnej potrzebie towarzystwa i radości płynącej z najprostszych odkryć.