Piosenka "Mówiłam żartem" w wykonaniu Dody to utwór, który zyskał popularność w Polsce, choć jego korzenie sięgają głębiej. Oryginalne słowa tej piosenki napisała bowiem Agnieszka Osiecka na potrzeby STS-u (Studenckiego Teatru Satyryków), co czyni ją częścią bogatego dorobku polskiej poezji śpiewanej. Poza Dodą, utwór ten wykonywała również m.in. Iga Cembrzyńska. To świadczy o jego ponadczasowości i uniwersalnym przesłaniu, które rezonuje z różnymi pokoleniami i artystami.

W warstwie tekstowej utwór przedstawia narratorkę, która w miłosnej relacji jest niezwykle niekonsekwentna i pełna sprzeczności. Kolejne zwrotki to wyliczanka obietnic, które nigdy nie zostały spełnione, a często wręcz odwrócone. Mówiła: "do ciebie przyjdę" – nie przyszła, "za ciebie wyjdę" – nie wyszła, "nie umiem zdradzić" – umiała, "chcę się poprawić" – nie chciała. Ten motyw permanentnego łamania danego słowa, przeplatający się z pozorną nonszalancją, jest kluczowy dla zrozumienia postaci kreowanej w piosence.

Refren odsłania sedno konfliktu: "Bo ja tak mówiłam żartem. Dobry żart jest tynfa wart. A ty oczy masz uparte, ty budujesz domek z kart". Narratorka dystansuje się od konsekwencji swoich słów, uznając je za niewinne "żarty". Dla niej to gra, pewien rodzaj performansu, gdzie "dobry żart jest tynfa wart", czyli ma swoją wartość, być może jako forma obrony przed zaangażowaniem, czy też sposób na utrzymanie kontroli. Problem polega na tym, że jej partner nie rozumie tej gry. On "buduje domek z kart", czyli opiera swoje nadzieje i oczekiwania na kruchych, nietrwałych fundamentach jej słów. Jego "uparte oczy" symbolizują jego wiarę i naiwność, a może również determinację w dążeniu do prawdziwej relacji, której ona nie potrafi lub nie chce dać.

Narratorka wyraża złość i frustrację na to, że jej partner "nie zna się na żartach", co prowadzi do drastycznych deklaracji: "Idź do czarta, mam po uszy ciebie! Dość!". Te słowa, choć rzucone w złości, również wydają się być częścią jej obronnego mechanizmu, mającego na celu odepchnięcie mężczyzny i uniknięcie głębszego zaangażowania. Paradoksalnie, im bardziej ona go odpycha, tym bardziej wydaje się go przyciągać, lub tym bardziej on się do niej przywiązuje.

Druga część utworu nieco zmienia perspektywę, ukazując delikatne pęknięcie w fasadzie beztroski. Narratorka przyznaje się do kolejnych sprzeczności, ale tym razem są to działania, które świadczą o jej ukrytym uczuciu i tęsknocie. Mówiła, że nie zadzwoni – dzwoniła, mówiła "idź do niej" – kręciła, mówiła "nic nie pamiętam" – a jednak pamiętała, mówiła "nie będę czekać" – czekała. To wyznanie wskazuje na wewnętrzną walkę. Pomimo deklarowanego dystansu i lekceważenia, istnieje w niej głęboka potrzeba bliskości, której nie potrafi wyrazić wprost, dlatego ucieka się do zaprzeczeń i "żartów". Podkreśla, że "okłamałam ciebie tyle razy, mój miły. Jakoś na to nie brak mi fantazji i siły", co może być gorzkim przyznaniem się do własnej manipulacji lub niezdolności do bycia szczerą.

Zakończenie piosenki jest jednocześnie rozpaczliwe i dominujące. Gdy mężczyzna postanawia wreszcie "zmienić port", czyli odejść, narratorka z całą mocą deklaruje, że i tak go znajdzie, "w Koluszkach, w Mińsku, w Chile", i krzyknie: "Wróć!". To pokazuje jej paniczny strach przed utratą i jednocześnie silną potrzebę posiadania, nawet jeśli miałoby to oznaczać kontynuację cyklu nieszczerości. To zapętlenie, gdzie obietnice są łamane, ale potrzeba drugiej osoby pozostaje, tworzy obraz toksycznej, ale silnie uzależniającej relacji, w której dominacja i manipulacja są narzędziami utrzymania status quo. Utwór Dody, będący interpretacją tego klasycznego tekstu, z pewnością wzbogaca go o jej charakterystyczną, silną i nieco buntowniczą estetykę, nadając mu dodatkowej warstwy drapieżności i pewności siebie. Doda, znana z bezkompromisowego podejścia i publicznego wyrażania emocji, mogła odnaleźć w tym tekście Agnieszki Osieckiej odzwierciedlenie pewnych aspektów własnej osobowości czy doświadczeń, czyniąc go niezwykle autentycznym w swoim wykonaniu.