Utwór „Needled 24/7” fińskiego zespołu Children Of Bodom to intensywna eksplozja gniewu, frustracji i poczucia niezrozumienia, opowiadana z perspektywy osoby, która czuje się nieustannie osądzana i zdradzana. Tekst piosenki, pochodzącej z albumu Hate Crew Deathroll z 2003 roku, jest przesiąknięty emocjami i charakteryzuje się bezpośrednim, konfrontacyjnym językiem, typowym dla twórczości Alexiego Laiho, głównego autora tekstów i muzyki.

Od pierwszych wersów narrator prezentuje się jako ktoś, kto „od zawsze był grubiański i daleko poza” normami, niezdolny do wyrażania emocji w konwencjonalny sposób: „Nie potrafiłem się śmiać, nie potrafiłem płakać”. Jest to postać, która odrzuca hipokryzję, rzucając wyzwanie swoim oponentom: „Zanim mnie osądzisz, spójrz na siebie. Bądź wyniosły, żyj w kłamstwie”. To oskarżenie pod adresem tych, którzy rzucają osądy, a sami są „obłudnymi draniami do szpiku kości” i „żyją w kłamstwie”. Narrator ujawnia głęboki ból: „Pomimo całego bólu w moim sercu, który mnie trawi”. To cierpienie nie wynika z nienawiści do tego, co robią inni, lecz raczej jest skomplikowanym splotem emocji, gdzie nienawiść staje się obopólna.

Refren utworu, powtarzający się kilkukrotnie, maluje obraz ciągłej agonii: „I każdego dnia, gdy nóż w moich plecach zaczyna wiercić i obracać się / Moje oczy zaczynają płonąć, a moje serce zaczyna się palić”. Obrazy te symbolizują ciągłą zdradę i psychiczną mękę, która wywołuje w narratorze gwałtowną, wręcz fizyczną reakcję. Wyrażenie „stopę od ciebie to jak być bliżej nieba” sugeruje paradoksalną ulgę lub pragnienie ucieczki od oprawcy, być może nawet ulgę, jaką przynosi śmierć. Jednak ta ulga jest natychmiast niwelowana przez kolejną linijkę: „Z drugiej strony, to jak być kłutym 24/7”. To porównanie oddaje wszechogarniające, nieustanne tortury emocjonalne, które są jak bycie „nakłuwanym” (ang. needled) bez przerwy. Słowo „needled” może odnosić się nie tylko do fizycznego bólu, ale także do bycia drażnionym, prowokowanym lub nieustannie krytykowanym.

Narrator zdaje sobie sprawę z tego, jak jest postrzegany: „Patrzysz na mnie, by zobaczyć szumowiny ziemi”. Nie zaprzecza temu obrazowi, wręcz przeciwnie – przyjmuje go, choć z wyraźnym znużeniem: „Jasne, to ja, podły i obsceniczny. Nie jestem z tego zadowolony, ale przynajmniej nie osądzam i nie dekretuję / By być lepszym od drugiego człowieka”. Ta linia podkreśla centralny konflikt: narrator, choć sam naznaczony i pełen gniewu, odrzuca hipokryzję i moralne wyższości, które dostrzega u swoich oprawców. To świadome odrzucenie fałszywej świętości i uznanie własnych niedoskonałości, przy jednoczesnym piętnowaniu zakłamania innych.

Fani zespołu często interpretują ten utwór jako wyraz frustracji Alexiego Laiho związanej z presją społeczną, krytyką i poczuciem alienacji, które towarzyszyły mu w życiu i karierze. Piosenka stała się hymnem dla wielu, którzy czują się niezrozumiani lub niesprawiedliwie osądzani. Intensywny, techniczny riff i agresywne wokale Alexiego Laiho doskonale oddają emocjonalny ciężar tekstu.

Zakończenie utworu jest szczególnie prowokujące: „(Śmierć? co wy wszyscy wiecie o śmierci?)”. To zdanie stawia pytanie o prawdziwe doświadczenie cierpienia i kresu, sugerując, że oprawcy narratora nie mają pojęcia o głębi bólu, którego on doświadcza, być może z powodu ich powierzchownego i hipokrytycznego życia. To rodzaj gorzkiego wyzwania, które domyka krąg frustracji i gniewu, stanowiąc ostrą pointę całej interpretacji. Utwór jako całość jest potężnym wyrazem niezgody na fałsz i niesprawiedliwy osąd, opakowanym w charakterystyczną dla Children Of Bodom, szybką i techniczną odmianę melodic death metalu.