Interpretacja I Got You Babe feat. Beavis & Butt-Head - Cher

„I Got You Babe feat. Beavis & Butt-Head” to fascynująca reinterpretacja klasycznego hymnu miłości z 1965 roku, która przekształca sentymentalną deklarację Sonny'ego i Cher w krzywe lustro kultury MTV lat 90. Oryginalny utwór „I Got You Babe”, napisany przez Sonny'ego Bono, był szczerym wyrazem wzajemnego wsparcia i niezłomnej miłości dwojga młodych ludzi, którzy stoją w obliczu sceptycyzmu świata. Tekst opowiadał o parze, która mimo braku pieniędzy i społecznego osądzania (np. z powodu długich włosów), czerpie siłę ze swojej relacji. Cher początkowo nie przepadała za tą piosenką, ale Bono był przekonany o jej potencjale.

Wersja z Beavisem i Butt-Headem, wydana w 1993 roku jako pierwszy singiel z albumu „The Beavis and Butt-Head Experience”, zderza tę niewinność z cynizmem i prymitywnym humorem dwóch ikon generacji X. Beavis i Butt-Head, animowane postacie stworzone przez Mike'a Judge'a, znani byli ze swojej apatii, niskiego poczucia humoru, obsesji na punkcie telewizji i muzyki rockowej, a także z często seksistowskich komentarzy. Ich interwencje w piosenkę są jak strumień świadomości dwóch nastoletnich obiboków, którzy mają tylko jedno na myśli: „We need a chick!” (Potrzebujemy laski!). Ich fantazje o „chick that’s got tattoos on her butt” (lasce z tatuażami na tyłku) czy „chick that used to be married to some dork, and so now like, she’s all wild and stuff” (lasce, która była kiedyś żoną jakiegoś durnia, a teraz jest dzika i w ogóle) brutalnie kontrastują z romantycznym tekstem Cher o trzymaniu się za ręce i wspólnym pokonywaniu przeszkód.

Kiedy Cher śpiewa o tym, że „They say our love won't pay the rent / 'Fore it's earned, our money's all been spent” (Mówią, że nasza miłość nie zapłaci czynszu / Zanim zarobimy, wszystkie pieniądze już wydamy), Beavis i Butt-Head reagują entuzjastycznym „YES! YES! ROCK!”, co można odczytać jako aprobatę dla buntu przeciwko dorosłym wartościom, ale bardziej prawdopodobnie jest to po prostu ich typowa, bezmyślna ekscytacja. Ich ocena muzyki jako „wuss music?” (muzyka dla cip? – odnosi się do Warrant, ale to ich ogólny pogląd na wszystko, co nie jest wystarczająco „rockowe”) jest parodią płytkiej krytyki, typowej dla ówczesnych widzów MTV.

Najbardziej znaczący i humorystyczny moment następuje w końcowej części utworu, gdy Butt-Head pyta Cher: „Is it true that you used to be like, uh, married to that Bono dude?” (Czy to prawda, że byłaś, eee, żoną tego gościa Bono?). Cher poprawia go, mówiąc: „Bono, Sonny Bono”, a Butt-Head dopytuje: „Is that that dude that’s like, a cop in San Diego?” (Czy to ten gość, co jest jakby policjantem w San Diego?). Cher prostuje: „No, no, he was the mayor of Palm Springs” (Nie, nie, był burmistrzem Palm Springs), na co Butt-Head kwituje: „He’s a wuss, huh-huh-huh” (To ciota, huh-huh-huh). Cher zgadza się: „Yeah, well, kinda, yeah” (Tak, cóż, trochę, tak). To bezpośrednie nawiązanie do politycznej kariery Sonny'ego Bono, który rzeczywiście był burmistrzem Palm Springs od 1988 do 1992 roku, a później kongresmenem. To spersonalizowane „dissowanie” współautora oryginalnej piosenki, z aprobatą samej Cher, nadaje utworowi warstwę autoironicznego komentarza na temat jej własnej historii i ewolucji wizerunku.

Dodatkowo, wymiana zdań, w której Butt-Head flirtuje z Cher, pytając, czy to prawda, że „she's like, you know, into young dudes” (jest w, wiesz, młodych facetów), a Cher odpowiada „You feelin' lucky, Butt-Head?” (Czujesz się szczęściarzem, Butt-Head?) i każe mu „lose you-know-who” (pozbyć się wiadomo kogo, czyli Beavisa), rezonuje z prawdziwym życiem Cher. Artystka wielokrotnie otwarcie mówiła o tym, że spotyka się z młodszymi mężczyznami, tłumacząc to tym, że mężczyźni w jej wieku byli zbyt „przerażeni”, by do niej podejść, podczas gdy młodsi byli „odważniejsi” i „wychowani przez kobiety takie jak ja”. Ten dialog dodaje humorystycznego, a jednocześnie całkiem trafnego kontekstu do publicznego wizerunku Cher.

Utwór "I Got You Babe feat. Beavis & Butt-Head" to udana, choć absurdalna, komedia muzyczna, która stała się „zabawnym momentem” na albumie „The Beavis and Butt-Head Experience” i zdobyła uznanie krytyków za bycie „najciekawszą” ścieżką. Piosenka, mimo swojej nowatorskiej formy, osiągnęła sukces komercyjny, trafiając do pierwszej czterdziestki list przebojów w Wielkiej Brytanii, Belgii i Szwecji, a także do pierwszej dziesiątki w Holandii. Jest to przypomnienie, że w szalonych latach 90. nawet najbardziej nieprawdopodobne kolaboracje mogły nie tylko zaskoczyć, ale i zaoowocować kultowym tworem, który idealnie uchwycił ducha epoki – połączenie naiwnego romansu z bezczelnym, niskobudżetowym humorem.